Father

ಅಪ್ಪ ಅಜ್ಜ ನೆಗೆದು ಬೀಳುವ ಮೊದಲೇ ಅವ್ವನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಇದ್ದ ಹೊಲ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೈ ಕೈ ಕೆಸರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಅವ್ವ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ರೊಟ್ಟಿಯನ್ನು ಗಡದ್ದಾಗಿ ತಿಂದು ತೇಗಿ ಎಲ್ಲ ಭಾರವನ್ನು ಅವಳ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿ ತಾನು ಮಾತ್ರ ಇಸ್ಪೀಟಾಡುತ್ತ ಹೆಸರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮನೆ ಯಜಮಾನನಾದ. ದುಡಿಯಲು ಗೊತ್ತಿರದ ಷಂಡ ಮೂರು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆತ್ತು ಗಂಡಸೆನಿಸಿಕೊಂಡ. ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಸಾಕಲಾಗದೆ ಅವರಿವರ(ಬಂಧುಗಳ) ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ತಾನು ಮಾತ್ರ ತನ್ನದೇ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಗೆ ತಿಂದು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿ ಅವ್ವನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನೂ ನಮ್ಮಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಂಡು ಅವಳನ್ನೂ ತನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ತಿರಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಗುರಿಮಾಡಿದ. ಅಪ್ಪ ಏನೂ ಕಿಸಿಯದಿದ್ದರೂ ಅವ್ವನ ಮೇಲೆ ಸದಾ ಇವನ ರುದ್ರನರ್ತನ ಅವ್ವ ಇವನ ಆರ್ಭಟಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಒಳಗೊಳಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ನುಂಗುತ್ತಾ ಬೇಯುತ್ತಾ ಹೊಲದಲ್ಲೂ ದುಡಿದು ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಮಾಡಿ ಸದಾ ಇವನ ಸೇವೆಗೆ ನಿಂತಳು. ಹೊತ್ಹೊತ್ತಿಗೆ ಚಾ ಕುಡಿದು ಬುಸ್ಸ್ ಬುಸ್ಸ್ ಎಂದು ಚುಟ್ಟಾ ಸೇದಿ ಗೊರಗೊರ ಕೆಮ್ಮಿ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಗೂರಿ ಬಂದವರ ತರ ಪರಾ ಪರಾ ಕೆರೆದು ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಜಡ್ಡಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸತ್ಹಾಂಗ ಮಾಡಿ ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೆ ಮೇಲೆದ್ದು ಗುಟುರು ಹಾಕುವ ಮುದಿ ಗೂಳಿ ಇವನು. ಅವರಿವರ ಹಂಗಿನರಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟಬಿದ್ದು ಓದಿ ಕೈಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಅರವತ್ತರ ಅರಳು ಮರಳೆಂಬಂತೆ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಬುದ್ಧಿ ಬಂತೆಂಬಂತೆ ಹೊಲಕ್ಕೆ ದುಡಿಯಲು ಹೋಗಿ "ಹೀರೋ" ಆಗಲೆತ್ನಿಸಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿ ದುಡಿದಿದ್ದೆಷ್ಟೋ ಆ ಖರ್ಚು ಈ ಖರ್ಚೆಂದು ಮಕ್ಕಳ ಹತ್ತಿರ ಕಾಸು ಪೀಕುತ್ತ ಅsssಬ್ಬ ಎಂದು ಡೇಗು ಹೊಡೆದು ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಯಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದು ಮುಂದುವರಿದೇ ಇದೆ! ಇದೀಗ ಯಾರಾದರು "ಎಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮಕ್ಕಳು?"ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಮೈ ಕುಣಿಸಿ ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ "ಇವರೇ" ಎಂದು ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ತೋರಿಸುತ್ತಾನೆ. ನಾವೂ ಅಷ್ಟೇ ಯಾರಾದರು ನಮ್ಮನ್ನು "ಯಾರು ನೀವು?" ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ "ಮಲ್ಲೇಶಪ್ಪನ ಮಕ್ಕಳು" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇವೆ! ಇದೀಗ ಅಪ್ಪನೂ ಇಲ್ಲ ಅವನ ನೆನಪುಗಳಂತೂ ಮೊದಲೇ ಇಲ್ಲ! ಆದರೂ “ನಾವು ಮಲ್ಲೇಶಪ್ಪನ ಮಕ್ಕಳು” ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವದು ಮುಂದುವರಿದೇ ಇದೆ. -ಉದಯ ಇಟಗಿ Father Even before grandfather passed away, He married our mother— Never once touching the soil of the fields, Never once dirtying his hands with toil. He gulped down hot rotis she made, Wiped his mouth, belched in ease, Laid every burden on her head, While he played cards in idle pride— A “head of the house” only in name. A man who never learned to work Yet fathered three children— And called himself a man. Unable even to raise the children he bore, He left them with relatives, While he lived comfortably in his own den, Eating well, sleeping warm, Snatching mother’s love from us too, And dragging her with him Into the cold of our neglect. Though father gave nothing, He would always unleash his wrath on mother. Terrified by his tantrums, She would silently swallow her pain, Boiling within. She toiled both in the fields and at home, Always at his service. Sipping tea on time, A hiss, a smoke, a hacking cough— His body riddled with blisters, He grumbled, groaned, collapsed in spells, Staged sickness to seek sympathy, Only to rise, Burp, And resume his lazy throne. We children grew up In the homes of others—relatives— Enduring hardship, studying hard, Making something of ourselves. And like a thorny bush flowering in its sixties, Or a sinner suddenly finding wisdom, He once tried to become a “hero” By working in the fields. Who knows how much he really worked— Yet always demanding money from us, For this and that expense, Letting out long sighs, Rubbing his stomach for sympathy— All that never changed. Now, if someone asks him, “Where are your children?” He puffs up proudly, Points at us and says, “These are mine.” And we, if asked, “Who are you?” Simply say, “We are Malleshappa’s children.” Now Father is no more. His memories? They never really were. And still we continue to be identified As “Malleshappa’s children.” Kannada Original: Uday Itagi English Translation: Uday Itagi