ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ....

ಮಗನೆ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ
ಜನ ಮನಬಿಚ್ಚಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು
ಅದು ಅವರ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೀಗ ಬರಿ ಹಲ್ಲುಬೀರಿ ನಗುತ್ತಾರೆ
ಹಾಗೆ ನಗುವಾಗ ಅವರ ಶೀತಲ ಕಂಗಳು
ನನ್ನ ನೆರಳ ಹಿಂದೆ ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುತ್ತವೆ.

ನಿಜಕ್ಕೂ ಒಂದು ಕಾಲವಿತ್ತು
ಅಲ್ಲಿ ಜನ ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಕೈ ಕುಲುಕುತ್ತಿದ್ದರು.
ಆದರೀಗ ಅದು ಕಾಣೆಯಾಗಿದೆ ಮಗನೆ.
ಈಗ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೆ ಬರಿ ಕೈಯನಷ್ಟೆ ಕುಲುಕುತ್ತಾರೆ
ಹಾಗೆ ಕುಲುಕುವಾಗ ಅವರ ಎಡಗೈ
ನನ್ನ ಖಾಲಿ ಜೇಬನ್ನು ಬಡಿದು ನೋಡುತ್ತದೆ.

ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ
“ಇದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯಿದ್ದಂತೆ”, “ಪುನಃ ಬನ್ನಿ”.
ನಾನು ಪುನಃ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ
ನಮ್ಮದೇ ಮನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ಒಂದು ಸಾರಿ, ಎರಡು ಸಾರಿ.
ಮೂರನೆಯ ಸಾರಿ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ!
ಅದಾಗಲೆ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ.

ನಾನೀಗ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಕಲಿತುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ, ಮಗನೆ!
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸುವದನ್ನು ಕಲಿತಂತೆ
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಮುಖಭಾವಗಳನ್ನು ಧರಿಸುವದನ್ನು ಸಹ.
ಮನೆಯಲ್ಲೊಂದು ಮುಖಭಾವ! ಆಫೀಸಿನಲ್ಲೊಂದು ಮುಖಭಾವ!
ಬೀದಿಯಲ್ಲೊಂದು ಮುಖಭಾವ! ಅತಿಥಿಗಳಿಗೊಂದು ಮುಖಭಾವ!
ವಿವಿಧ ನಗೆಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿವಿಧ ಮುಖಭಾವ!
ಇದೀಗ ನಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇನೆ ಸದಾ ನಗುವ ಚಿತ್ರಪಟದಂತೆ!

ಈಗ ನಾನೂ ಸಹ ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ
ಬರಿ ಹಲ್ಲುಬೀರಿ ನಗುವದನ್ನು
ಹಾಗೂ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೆ ಕೈ ಕುಲುಕುವದನ್ನು!
“ಪೀಡೆ ತೊಲಗಿದರೆ ಸಾಕು” ಎಂದು ಕಾಯ್ದು
ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ “ಒಳ್ಳೆಯದು: ಹೋಗಿ ಬಾ” ಎಂದು ಮುಗುಳುನಗೆ ಬೀರುವದನ್ನು!
ಹರ್ಷವಾಗಿರದಿದ್ದರೂ “ನಿಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಹರ್ಷಿಸುತ್ತೇನೆ!” ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸುವದನ್ನು!
ಹಾಗೂ ಮಾತನಾಡಿ ಬೇಸರವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ
“ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ಖುಶಿಯಾಯಿತು” ಎಂದು ಹೇಳುವದನ್ನು!

ಮಗನೆ, ನನ್ನ ನಂಬು
ನಿನ್ನಂತಿರಬೇಕಾದರೆ ನಾನು ಏನಾಗಿದ್ದೆನೋ
ಮತ್ತೆ ಅದಾಗ ಬಯಸುವೆ.
ಇನ್ನಾದರು ಸತ್ತ ಭಾವಗಳೊಂದಿಗೆ ಬದುಕುವದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು
ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ನಾನು ಮತ್ತೆ ಕಲಿಯಬೇಕಿದೆ
ಹೇಗೆ ಬದುಕಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು? ಹೇಗೆ ನಗಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು?
ಏಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿನ ನನ್ನ ನಗು
ಹಾವಿನ ವಿಷದ ಹಲ್ಲುಗಳಂತೆ
ನನ್ನ ವಿಷದ ಹಲ್ಲುಗಳನಷ್ಟೇ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.

ಅದಕ್ಕೆ ಮಗನೆ, ಮತ್ತೆ ತೋರಿಸುಕೊಡು
ಹೇಗೆ ನಗಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು.
ಹೇಳಿಕೊಡು ಒಂದುಕಾಲದಲ್ಲಿ
ನಿನ್ನಂತಿರಬೇಕಾದರೆ
ಹೇಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆನೆಂದು?
ಹೇಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆನೆಂದು?

ಇಂಗ್ಲೀಷ ಮೂಲ: ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ಒಕಾರಾ
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: http://www.flickr.com/ awe2020

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದು (ಕೊನೆಯ ಭಾಗ)

ನಾನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಓದು ಒಂದು ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೇ ತೆರೆದಿಟ್ಟಿತು. ಇಂಗ್ಲೀಷ ಕವನಗಳು, ಕಾದಂಬರಿಗಳು ನಾನು ಕೇಳಿರದ ಕಂಡಿರದ ಲೋಕವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದವು. ಅಲ್ಲದೆ ಆಧುನಿಕ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕೆಲವು ಮಹತ್ವದ ಕೃತಿಗಳು ಇಂಗ್ಲೀಷ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿವೆ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ನಾನೂ ಸಹ ಜಾನ್ ಕೀಟ್ಸನ “Ode to a Nightingale” ಕವನದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ “ಓ ಕನಸುಗಳೆ ಬನ್ನಿ” ಎನ್ನುವ ಕವನವೊಂದನ್ನು ಬರೆದೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ಓಕಾರನ “Once Upon a Time.....” ಕವನದಿಂದ ಸ್ಪೂರ್ತಿಗೊಂಡು “To My Son” ಎನ್ನುವ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಕವಿತೆಯನ್ನೂ ಬರೆದೆ. ಅದನ್ನು ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ತುಂಬಾ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರ ಸಹಿಯೊಂದಿಗೆ ನೋಟೀಸ್ ಬೋರ್ಡ್ ಮೇಲೆ ನೇತುಹಾಕಿದ್ದರು. ನಾನು ಬಿ.ಎ. ಕಡೆಯ ವರ್ಷದಲ್ಲಿರಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನ ಕೆಲವು ಕವನಗಳು ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ಮ್ಯಾಗಜೀನ್ “ತೆನೆ”ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದವು. ಆನಂತರ ನಾನು ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸದೆನೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅವು ಯಾವುತ್ತೂ ಪ್ರಕಟವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಬಿ.ಎ. ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಆರ್ಥಿಕ ಮುಗ್ಗಟ್ಟಿನಿಂದ ಓದು ಮುಂದುವರಿಸಲಾಗದೆ ದೂರಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಎಮ್.ಎ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಓದುತ್ತಾ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಟೀಚರ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡತೊಡಗಿದೆ. ಎಮ್.ಎ ಓದುವ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದ ನಡುವೆ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯೂ ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ನಾನು ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಒಂದು ಸಾರಿ ಜಿ. ಎಸ್. ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪನವರ “ಯಾವುದೀ ಪ್ರವಾಹವು” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ತಕ್ಷಣ ಅದೇನನ್ನಿಸಿತೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಇದನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಗೆ ಯಾಕೆ ಅನುವಾದ ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದು ಅನುವಾದಿಸಿಯೂ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅನುವಾದಿಸಿದ ನಂತರ ಅದನ್ನು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾದ ಪ್ರೊ. ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಅವರಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ್ದೆ. ಅವರು ಅದನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿದ್ದಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಹಾಗೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಅನುವಾದಕ ಮತ್ತೆ ನಾನು ಲೆಕ್ಚರರ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರುವವರೆಗೂ ಅದೇಕೋ ಹೊರಬರುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಒಂದು ಸಾರಿ ಲಂಕೇಶ್ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ದೀಪಾವಳಿ ವಿಶೇಷಾಂಕಕ್ಕಾಗಿ “ಮದುವೆ” ಬಗ್ಗೆ ಓದುಗರಿಂದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೇಳಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಏಕೆ ಬರೆಯಬಾರದೆಂದು “ಮದುವೆ” ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಯನ್ನು ಬರೆದು ಕಳಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅದೇಕೋ ಪ್ರಕಟವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನು ಬರೆದ ಲೇಖನ ತೃಪ್ತಿ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ ಲೇಖನ ಬರೆಯಲು ಅಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ಅಂದಿನಿಂದ ಯಾವಗಲೋ ಸಮಯವಿದ್ದಾಗ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದಿಡತೊಡಗಿದೆ. ಅದುವರೆಗೂ ನಾನು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಮಧ್ಯ ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪತ್ರಗಳು ಬರಿ ಪತ್ರಗಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಕವಿತೆಯ ಸಾಲುಗಳು, ಯಾರದೋ ಕತೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳು, ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದ ಚಿತ್ರಗಳ ವಿಮರ್ಶೆ ಏನೆಲ್ಲ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾನು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಬರೆದ “ನಾ ಕಂಡಂತೆ ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಾಂವಾ” ಎನ್ನುವ ಲೇಖನವು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಜೀವದ ಗೆಳೆಯ ಮಂಜುವಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡ ಸ್ನೇಹಿತರು “ನಿನ್ನ ಪತ್ರಗಳು ಅದ್ಭುತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ನೀನೇಕೆ ಏನಾದರು ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಬಾರದು?” ಎಂದು ಸಲಹೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದನೆ ಹೊರತು ಯಾವತ್ತೂ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗೆಳೆಯ ಮಂಜುವಿನ ಮೂಲಕ ಪರಿಚಯವಾದ ಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಪಕ ದಿವಂಗತ ಅಬ್ಬಯ್ಯನಾಯ್ಡುವರ ಮಗ ರಮೇಶ ಅಬ್ಬಯ್ಯನಾಯ್ದುವರು ನನ್ನ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಓದಿ “ನಿಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆ ಚನ್ನಾಗಿದೆ. ನೀವೊಂದು ಕತೆ ಬರೆದುಕೊಡಿ. ನಾನದನ್ನು ಸಿನೆಮಾ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ದುಂಬಾಲು ಬಿದ್ದಿದ್ದರು. ನಾನು ಆಗಷ್ಟೆ ಕಾಲೇಜು ಲೆಕ್ಚರರಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಹಾಗೂ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ತಯಾರಾಗಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲೂ ಪುರುಸೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಬರೆಯಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ “ಆಯ್ತಾ, ಆಯ್ತಾ” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ನಾನು ಮುಂದೂಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನ ನಿರಾಸಾಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವರು ಕೇಳುವದನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಹೀಗೆ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶವೊಂದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ.

ನಾನು ಎಮ್.ಎ. ಮುಗಿಸಿ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕ ಮಿತ್ರರಾದ ನಟರಾಜ್ ಅವರು ನನ್ನ ಕವನಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬರೆಯಿರಿ ಚನ್ನಾಗಿವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಸಮಾನ ಆಸಕ್ತಿಗಳಿದ್ದುದರಿಂದ ನಾವು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಹೀಗೆ ಚರ್ಚಿಸುವದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದನೇ ಹೊರತು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ ಪಿ. ಯು. ಕಾಲೇಜಿನ ಕನ್ನಡ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದ ಖ್ಯಾತ ವಿಮರ್ಶಕ ಪ್ರೊ. ಕಿ.ರಂ. ನಾಗರಾಜವರ ಪತ್ನಿ ಶ್ರೀಮತಿ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿಯವರು ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಟಾಫ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಏನನ್ನಾದರೂ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದಾಗಲೆ ಅವರು ಲೋರ್ಕಾನ ನಾಟಕಗಳನ್ನು, ಸಿಲ್ವಿಯಾ ಪ್ಲಾಥಳ ಕವನಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಅನುವಾದಕಿಯೆಂದು ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿದ್ದರು. “ನೀವು ಹೇಗೆ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತೀರಿ?” ಎಂದು ನಾನೊಮ್ಮೆ ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಾಗ “ಅದನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿ” ಎಂದು ತಾವು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಒಂದೆರಡು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದರು. ನಾನು ಓದಿ ಅವರ ಅನುವಾದದ ಕೌಶಲ್ಯಕ್ಕೆ ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೆನೆ ಹೊರತು ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಸಹ ಅನುವಾದದೆಡೆಗೆ ವಾಲಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಬರಹದ ಬಹುಪಾಲು ಅನುವಾದಕ್ಕೇ ಮೀಸಲಾಗಿರುತ್ತದೆಂದು ಊಹೆ ಕೂಡ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ! ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮೇಡಂವರ ಅನುವಾದದ ಕಲೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿತೆ? ಅಥವಾ ನನ್ನೊಳಗೆ ಆಗಲೇ ಹುಟ್ಟಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಅನುವಾದಕನನ್ನು ಎಚ್ಚರಗೊಳಿಸಿತೆ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಅದೃಷ್ಟ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅವರು ನಾನು ಕಾಲೇಜನ್ನು ಸೇರಿದ ಒಂದು ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ರೋಗಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾದರು. ಮುಂದೆ ಕೆಲವು ವ್ಯಯಕ್ತಿಕ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ನಾನು ಆ ಕಾಲೇಜನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಕಾಲೇಜನ್ನು ಸೇರಿದೆ.

ನಾನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಚರರ್ ಆಗುವ ಗುರಿಯೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದನ್ನೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಅಳೆದು ತೂಗಿ ಯೋಜನೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಬಂದದ್ದನ್ನು ಬಂದಹಾಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾ, ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ, ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಬರವಣಿಗೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಈ ಮಾತು ನಿಜವಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಆರಂಭಿಸಿದೆ: ಅನುವಾದವನ್ನೂ ಕೂಡ! ಆದರೆ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಅನುವಾದತ್ತ ನನ್ನ ಒಲವು ಜಾಸ್ತಿಯಾಯಿತು. ಹೀಗೇಕೆ ಆಯಿತೆಂದು ನನಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ಕೂಡ ನಾನು ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದಷ್ಟೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಏನನ್ನೂ ಹೊಸದಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವ ತಾಪತ್ರಯವಿಲ್ಲದೆ ಇದ್ದುದನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುವಂತೆ ತರುವದಷ್ಟೆ ಆಗಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ನನ್ನ ಆಸಕ್ತಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅನುವಾದತ್ತ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ನಾನು ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕವನಗಳನ್ನೆ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತಾ ಬಂದೆ. ಹೀಗೆ ನಾನು ಅನುವಾದಿಸಿದ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಕವನ ದ್ವಿತಿಯ ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿನ “I am not that woman” ಎನ್ನುವ ಕವನ. ಅದನ್ನು “ಆ ಹೆಂಗಸು ನಾನಲ್ಲ...” ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅನುವಾದಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಅನುವಾದ ಹೇಗಿರಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿಯಲು ಇದನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿನ “ಭಾರತೀಯ ಭಾಷಾಂತಾರ ಅಧ್ಯಯನ ಸಂಸ್ಥೆ”ಗೆ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟೆ. ಹದಿನೈದು ದಿವಸಗಳ ನಂತರ ನಿಮ್ಮ ಅನುವಾದ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂದು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಪತ್ರವೊಂದು ನನ್ನ ವಿಳಾಸಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಉತ್ಸಾಹಗೊಂಡು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕವನಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತಾ ಬಂದೆ. ನನ್ನ ಅನುವಾದ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಪ್ರೌಢತೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನನಗೇ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಮಧ್ಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಸಾರಿ ಇಂಗ್ಲೀಷಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದೆನಲ್ಲ? ಮತ್ತೆ ಏಕೆ ಅದನ್ನೂ ಸಹ ಮುಂದುವರಿಸಬಾರದು ಎನಿಸಿ ಕೆಲವು ಕವನಗಳನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿದೆ. ಹೀಗೆ ಅನುವಾದಿಸುವದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ತೃಪ್ತಿ ತಂದು ಕೊಟ್ಟ ಕವನಗಳೆಂದರೆ “ಕಾಡು ಮತ್ತು ನದಿ”, “Time” , “ಮೇಣದ ಅರಮನೆ”, “ಶಾಕುಂತಳೆಯ ಸ್ವಗತಗಳು”, “ಒಗಟು”, “ಒಗಟಿಗೆ ಉತ್ತರ” ಮುಂತಾದವು. ಅದರಲ್ಲೂ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮೆಲುಕುಹಾಕುವ ನನಗಿಷ್ಟವಾದ ಅನುವಾದದ ಕವನವೆಂದರೆ “ನಾನು ನಿನ್ನ ಬೇರೆ ಪ್ರಿಯಕರನಂತಲ್ಲ, ಪ್ರಿಯೆ” ಎನ್ನುವ ಕವನ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಇತ್ತೀಚಿಗಷ್ಟೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದು.

ನಾನು ಏನನ್ನೇ ಅನುವಾದಿಸಲಿ ಅದು ಕನ್ನಡದ್ದು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನಾಸೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ನಾನು ಅನುವಾದಿಸಬೇಕಾದ್ದನ್ನು ಐದಾರು ಬಾರಿಯಾದರೂ ಓದುತ್ತೇನೆ. ಹಾಗೆ ಓದುವಾಗ ಹೊಳೆಯುವ ಪದಗಳನ್ನು, ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ನೋಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆನಂತರ ಮೊದಲು ಇಂಗ್ಲೀಷನಿಂದ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತೇನೆ. ತದನಂತರ ಕನ್ನಡದಿಂದ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸುತ್ತಾ ಬರುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಅನುವಾದಿಸುವಾಗ ಇದು ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಅನಿಸುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಲು ಪದಗಳಿಗಾಗಿ, ಸಾಲುಗಳಿಗಾಗಿ ತಡಕಾಡುತ್ತೇನೆ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ. ತೀರ ಆಗದೇ ಹೋದಾಗ ಭಾವಾನುವಾದ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದೂ ಆಗದಿದ್ದರೆ ಮೂಲ ಅರ್ಥಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆಯಾಗದಂತೆ ರೂಪಾಂತರಿಸಲು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಇದ್ಯಾವುದು ಫಲಿಸದೇ ಹೋದಾಗ ಕೈ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಕೆಲವು ಸಾರಿ ಇದನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಲಾಗುವದಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ ಅನುವಾದಿಸಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇನೆ. ನಂತರ ಅದನ್ನೇ ಅದ್ಭುತ ಎನಿಸುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿರುತ್ತೇನೆ. ಅನುವಾದ ಎನ್ನುವದು ಕೂದಲನ್ನು ಸೀಳಿದಷ್ಟೆ ಕಠಿಣವಾದ ಕೆಲಸ ಎಂದು ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ಹೇಳುವದನ್ನು ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಇದುವರೆಗೂ ನನಗೆ ಈ ರೀತಿ ಅನಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನಾನಿನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ದ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಲು ಕೈ ಹಾಕದೆ ಇರುವದರಿಂದ ಈ ರೀತಿ ಅನಿಸಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಮುಂದೆ ಅನಿಸಿದರೂ ಅನಿಸಬಹುದು.

ಹೀಗೆ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೂ ಯಾವ ಪತ್ರಿಕೆಗೂ ಕಳಿಸಲಿಲ್ಲ. ಏಕೋ ನಾನು ಕಳಿಸಿದ್ದು ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತನೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಸಾರಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ಮ್ಯಾಗಜೀನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಎರಡು ಅನುವಾದಿತ ಕವನಗಳು ಪ್ರಕಟವಾದವು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಅಧ್ಯಾಪಕಿ ಶ್ರೀಮತಿ ಚಂದ್ರಕಾಂತವರು (“ಬತ್ತದ ತೊರೆ” ಬ್ಲಾಗ್ ಒಡತಿ) “ಚನ್ನಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೀರಿ, ಬರೆಯುತ್ತಿರಿ” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಆಕೆ ಅದಾಗಲೇ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಕತೆ, ಹಾಸ್ಯ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಹೆಸರಾಗಿದ್ದರು. ನಾನು ಅವರ ಮಾತಿಗೆ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೆ. ಇವರಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ “ಬರಿ ಅನುವಾದಿಸುವದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಏನಾದರು ಬರೆಯಿರಿ” ಎಂದು ಸಲಹೆ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಹಗುರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.

ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ತರಗತಿಗಳು ಮುಗಿದ ಮೇಲೂ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಳೆಯುವದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೇ ನಾನು ಸಾಕಷ್ಟು ಕವನಗಳನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಿಟ್ಟೆ. ಆದರೆ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವದನ್ನಾಗಲಿ, ಅಥವಾ ಗದ್ಯವನ್ನು ಬರೆಯುವದನ್ನಾಗಲಿ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಸಾರಿ ರಜೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಸ್ನೇಹಿತ ರಾಘುನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಉಡುಪಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೆ ನಾನು ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಓದಿ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ “ನಿಮಗೆ ಹೇಗೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಫ್ರಿ ಟೈಂ ಇರುತ್ತಲ್ಲ. ಏನಾದರು ಯಾಕೆ ಬರೆಯಬಾರದು?” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅದೇಕೋ ಈ ವಿಷಯ ಈ ಸಾರಿ ನನ್ನ ತಲೆಹೊಕ್ಕು ಕೊರೆಯತೊಡಗಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬರುವಾಗ ಇನ್ನುಮುಂದೆ ನನ್ನ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡೇ ಬಂದೆ. ಬರುವಾಗ ನನ್ನ ಭಾವ ಮೈದುನ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಇವರಿಬ್ಬರೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಆನ್ ಲೈನ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಬಂದ ಮೇಲೆ ತಕ್ಷಣ ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಖನಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಂದೆ.

ನಾನು ಬರೆದ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಕೆಂಡ ಸಂಪಿಗೆಗೆ ಕಳಿಸಿದೆ. ಅದೇಕೋ ಪ್ರಕಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆನಂತರ ಸಂಪದದ ಮೊರೆಹೊಕ್ಕೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಾವು ನಾವೇ ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಬಹುದಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಸಂಪಾದಕರ ಮರ್ಜಿಗೆ ಕಾಯುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಅಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ನನ್ನ ಲೇಖನಗಳು, ಪದ್ಯಗಳು ವಿಜೃಂಭಿಸಿದವು. ನಾನು ಈ ಮೊದಲು ಬ್ಲಾಗ್ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ್ದೆನಾದರು ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಓಪನ್ ಮಾಡುವದೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬ್ರೌಸ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮಾಡುತ್ತಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಲಿತುಕೊಂಡು ಡಿಸೆಂಬರ್ ೨೪, ೨೦೦೮ ರಂದು ನನ್ನದೇ ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಓಪನ್ ಮಾಡಿದೆ. ಅಂದೇ ಗೆಳೆಯ ಮಂಜುವಿನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಹಿಂದೆ ಅವನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬಕ್ಕೆಂದು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ ಕವನವನ್ನೇ ಪ್ರಕಟಿಸುವದರ ಮೂಲಕ ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆ. ಅದರಿಂದಾಚೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಂದೆ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬ್ಲಾಗ್ ಗೆಳೆಯರು ಪರಿಚಯವಾಯಿತು. ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಅವರ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಓದಿದೆ. ಸ್ಪೂರ್ತಿಗೊಂಡು ನಾನು ಯಾಕೆ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದು ನೋಡಬಾರದು ಎನಿಸಿ ಆರಂಭಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬರಿ ಕವನಕ್ಕಷ್ಟೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಲೇಖನಗಳಿಗೂ ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡಿತು. ಮೊದಲು ಬೇಂದ್ರೆಯವರ “ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಾಂವಾ” ಕವನದ ಮೇಲೆ ಬರೆದೆ. ಆನಂತರ “ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಒಬಾಮಯವಾಗುತ್ತಿದೆ” ಹಾಗೂ “ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಇದ್ದಾರೆಯೆ?” ಎನ್ನುವ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದೆ. “ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಇದ್ದಾರೆಯೆ?” ಎನ್ನುವ ಲೇಖನವನ್ನು ”ದ್ಯಾಟ್ಸ್ ಕನ್ನಡ” ಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟೆ. ಎರಡೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಸಂಪಾದಕರಿಂದ “Good stuff! Glad to publish.” ಎನ್ನುವ ಈಮೇಲ್ ಬಂತು. ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಬಿಟ್ಟೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಪಾದಕರೊಬ್ಬರು ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನನ್ನ ಲೇಖನವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಪಕಟಿಸುತ್ತಿರುವದು ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಂದೆ. ನೋಡ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ಬೆಳೆದೇ ಬಿಟ್ಟ! ಮೆಲ್ಲಗೆ ಬೇರೆ ಬರಹಗಾರರ ಒಡನಾಟಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅವರ ಬಳಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟೆ!

ನಾನು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಬರಹ ಎನ್ನುವದು ಒಂದು ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಅದು ಜಿನುಗುತ್ತಾ ಜಿನುಗುತ್ತಾ ಹೊಳೆಯಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ! ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ! ಹಾಗೆ ಹೊಳೆಯಾಗಿ ಹರಿಸುವದು, ಬಲಗೊಳ್ಳಿಸುವದು ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಅಭಿರುಚಿ, ಪ್ರಯತ್ನ, ಶ್ರದ್ಧೆ, ಜೊತೆಗೆ ಬರೆಯುವ ಮನಸ್ಸಿದ್ದರೆ ಏನು ಬೇಕಾದರು ಬರೆಯಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಸಾಕ್ಷಿ!

ನಾನೇಕೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ವನ್ಸ್ ಅಗೇನ್ ಇಂತಿಂಥದೇ ಅಂತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಕಾರಣ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ನನಗನಿಸಿದ್ದನ್ನು, ಅನುಭವಿಸಿದ್ದನ್ನು, ಕಂಡಿದ್ದನ್ನು, ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು, ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತೆನೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಒಮ್ಮೆ ಬರೆದು ಹಗುರಾಗುತ್ತೇನೆ. ಬರೆಯುವಾಗ ಪ್ರೀ ರೈಟಿಂಗ್, ರೀ ರೈಟಿಂಗ್, ಎಡಿಟಿಂಗ್ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಏನೇನೋ ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡಿ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಬರಹವನ್ನು ಬಿಡಲಾರೆ. ಅದನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲಾರೆ. ಇದೀಗ ಬರಹಕ್ಕೂ ನನಗೂ ಎಂಥ ಗಾಢ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆದಿದೆಯೆಂದರೆ ಬರೆಯದೆ ಹೋದರೆ ನಾನಿಲ್ಲ, ನಾನಿಲ್ಲದೆ ಹೋದರೆ ಬರಹವಿಲ್ಲ ಎಂದೆನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಬರೆಯದೆ ಹೋದರೆ ಏನನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವೆನೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾನಿನ್ನೂ ಬರೆಯುವದು ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಅನುವಾದಿಸುವದು ಸಾಕಷ್ಟಿದೆ. ಬರೆಯಬೇಕು ನನ್ನೆದೆ ಕದವ ತೆರೆದು. ಬರೆಯಲೇಬೇಕು ನನಗನಿಸಿದ್ದನ್ನು, ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು, ಕಂಡಿದ್ದನ್ನು ಹಾಗೂ ನಾನಭವಿಸಿದ್ದನ್ನು. ಆ ಮೂಲಕ ನನ್ನೊಳಗನ್ನು ಉಚ್ಛಾಟಿಸಬೇಕು, ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಬರಹದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಚ್ಚಿ ಬೆತ್ತಲಾಗಬೇಕು, ಬೆತ್ತಲಾಗಿಸಬೇಕು, ಮುಖವಾಡಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಟ್ಟು ಒಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬರೆದು ಹಗುರಾಗಬೇಕು. ನಾ ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ, ನಾನಿರುವಂತೆ, ನಾ ಬದುಕಿದಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬರೆಯಬಲ್ಲೆನೆ? ಹಾಗೆ ಬರೆದು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ತಾಕತ್ತು ನನಗಿದೆಯೇ? ಅದು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಸುಲಭವೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಕಾಲವೇ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕು.
-ಉದಯ ಇಟಗಿ

-ಉದಯ ಇಟಗಿ
ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ : www.flickr.com

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದು ಭಾಗ-೨

ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ಬರೆಯುವ ತುಡಿತವೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಓದುವ ತುಡಿತಕ್ಕೆ ಏನೂ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಕತೆ, ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಮನೆಯವರಿಂದ “ಬರಿ ಕತೆ, ಕಾದಂಬರಿ ಓದಿದರೆ, ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದೋದು ಯಾವಾಗ?” ಎಂದು ಬೈಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಿದೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ನಾನು ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಿಗೆ ಬರೆದಿದ್ದು ತೀರ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಪೂರ್ವಯೋಜನೆಗಳಾಗಲಿ, ಸಿದ್ಧತೆಗಳಾಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನಗಿನ್ನೂ ಚನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ನಾನು ಮೊಟ್ಟಮೊದಲಿಗೆ ಬರೆದಿದ್ದು “ಮಳೆ” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು. ಅದು ನಾನು S.S.L.C ಓದುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಬರೆದಿದ್ದು. ಮಳೆಗಾಲದ ಒಂದು ದಿನ ಯಾವುದೋ leisure period ಇತ್ತು. ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಂತೆ ಹೊರಗೆ ಮಳೆ ಹುಯ್ಯತೊಡಗಿತು. ಮೆಲ್ಲಗೆ ಮಳೆಮಣ್ಣಿನ ವಾಸನೆ ಮೂಗಿಗೆ ಅಡರಲಾರಂಭಿಸಿತು. ತಕ್ಷಣ ಅದೇನನ್ನಿಸಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನೋಟ್ ಪುಸ್ತಕದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ “ಹುಯ್ಯಿತು ಮಳೆ/ತೊಳೆಯಿತು ಕೊಳೆ” ಎಂದೇನೋ ಬಾಲಿಶವಾಗಿ ಬರೆದಿಟ್ಟೆ. ಆಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಮರೆತೂಬಿಟ್ಟೆ! ನಂತರ ಅದೆಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಯಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪುನಃ ಎರಡು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನೇ ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಕವನವನ್ನು ಬರೆದೆ. ಈ ಸಾರಿ ಮುಂಚೆಗಿಂತ ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆಂದು ಅನಿಸುತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬಾಲಿಶತನ ಇನ್ನೂ ಮಾಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ “ಹೊಸವರ್ಷ” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ಹಾಗು ಒಂದೆರಡು ಚುಟುಕುಗಳನ್ನು ಬರೆದೆನಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಯಾಕೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಡಬಾರದೆಂದೆನಿಸಿ ನಾನು ಬರೆದ ಕವನಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಡತೊಡಗಿದೆ. ಆಮೇಲೆ ಪರೀಕ್ಷೆ ಅದು ಇದೂಂತಾ ಆಗಾಗ ಏನನ್ನೋ ಗೀಚಿಡುವದು ಕೂಡ ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ನಮ್ಮ ಓದಿನ ಅವಧಿ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸಹಪಾಠಿಗಳಿಂದ “ಆಟೋಗ್ರಾಫ್” ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವದು ಪರಿಪಾಠವಷ್ಟೆ? ಹೀಗಿರಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಯೊಬ್ಬಳು ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಕೊಟ್ಟಳು. ಅದರಲ್ಲಿ “What do you want to become in future?” ಎನ್ನುವ ಕಾಲಂ ಇತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಡಾಕ್ಟರ್, ಇಂಜಿನೀಯರ್ ಅಂತ ಏನೇನೋ ಬರೆದಿದ್ದರೆ ನಾನು ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ “writer” ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಇದನ್ನು ನಾನು ಅಳೆದು ತೂಗಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿ ಬರೆದದ್ದಲ್ಲ. ಆಗ ತಾನೆ ಏನೇನೋ ಬರೆಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ಹುಮ್ಮುಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು.

ನಾನು ಮುಂದೆ P.U.C. ವ್ಯಾಸಂಗಕ್ಕಾಗಿ ಧಾರವಾಡದ ಕಿಟ್ಟೆಲ್ ಸಾಯಿನ್ಸ್ ಕಾಲೇಜನ್ನು ಸೇರಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಆರ್ಟ್ಸ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ದ.ರಾ.ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಮಗ ವಾಮನ ಬೇಂದ್ರೆಯವರು ಕನ್ನಡ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಶಿಫಾರಸ್ಸಿನಡಿ ಪ್ರತಿವಾರವೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಕವನವು ನೋಟಿಸ್ ಬೋರ್ಡಿನ ಮೇಲೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ನಾನೂ ಏಕೆ ಬರೆಯಬಾರದು ಎನ್ನುವ ತುಡಿತ ಮತ್ತೆ ತೀವ್ರವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಬರೆದು ನೋಟಿಸ್ ಬೋರ್ಡಿನ ಮೇಲೆ ಹಾಕುವ ಅವಕಾಶ ಆರ್ಟ್ಸ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದುದರಿಂದ ನನ್ನ ಈ ತುಡಿತ ತಣ್ಣಗಾಯಿತು. ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಕಾಲೇಜು ಮ್ಯಾಗಜೀನ್ಗೆ ಬರೆಯುವ ಅವಕಾಶವಿತ್ತಾದರೂ ನಾನು ಬರೆಯುವ ಕವನಗಳು ಗುಣಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ವಾಗಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಬಹುಶಃ ಪ್ರಕಟವಾಗಲಾರವು ಎಂದು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಅವುಗಳನ್ನು ಕಳಿಸಲು ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಮಧ್ಯ ನಾನು ಬರೆಯುವದು ಅಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿಲ್ಲ ಹಾಗು ಬರವಣಿಗೆ ನನಗೆ ಒಗ್ಗದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಬರೆಯುವದನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ನಾನು ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅದರಲ್ಲಿ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಆಸಕ್ತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಕ್ಲಾಸುಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿ ಧಾರವಾಡದ ವಿದ್ಯಾವರ್ಧಕ ಸಂಘದ ವಾಚನಾಲಯದಲ್ಲಿ ಕತೆ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದತೊಡಗಿದೆ. ಕಾವ್ಯವೆಂದರೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೆ. ಆದರೆ ಭಾವಗೀತೆಗಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿನ ಕವನಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ಬೇರೆ ಕವನಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಅವು ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ನಿಲುಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಅಥವಾ ಕಾವ್ಯವನ್ನು ಓದಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ನನ್ನ ಬುದ್ಧಿಮಟ್ಟ ಬೆಳೆದಿರಲಿಲ್ಲವೋ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಚ್ಚರಿಯೆಂದರೆ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಬರವಣಿಗೆ ಶುರುವಾಗಿದ್ದೇ ಕವನ ಬರೆಯುವದರ ಮೂಲಕ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಮುಂಚಿನ ಬರವಣಿಗೆ ಬರಿ ಕವನ ಬರೆಯುವದಕ್ಕಷ್ಟೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ-ಕವನ ಬರೆಯುವದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕವಿಗಳನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು, ಅಧ್ಯಯನಶೀಲರಾಗಿರಬೇಕು ಹಾಗೆ ಹೀಗೆ ಎಂದು. ಆದರೆ ನಾನೂ ಇದ್ಯಾವುದನ್ನು ಒಪ್ಪುವದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಬಿ.ಎ ಹಾಗೂ ಎಮ್.ಎ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಕಾವ್ಯವನ್ನು ಶಿಸ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ಅಭ್ಯಸಿಸುವದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದಷ್ಟು ಯಾವತ್ತೂ ಕನ್ನಡ ಕಾವ್ಯವನ್ನು ಶಿಸ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕಾವ್ಯದಿಂದಲೇ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಶುರುವಾಯಿತೆಂದರೆ ನನಗೆ ಈಗಲೂ ನಂಬಲಿಕ್ಕೆ ಆಗುವದಿಲ್ಲ! ಹೀಗಾಗಿ ಕಾವ್ಯವೊಂದನ್ನೇ ಅಲ್ಲ ಏನೇ ಬರೆಯಲು ಜೀವನಾನುಭವ ಹಾಗು ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ಹಿಡಿತವಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಅದ್ಭುತವಾದದ್ದು ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಹರಿದು ಬರುತ್ತದೆ.

ನನಗೆ ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ P.U.C.ಯಲ್ಲಿ ಫೇಲಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಎರಡು ವರ್ಷ ನನ್ನ ಬದುಕು ದುಸ್ತರವಾಯಿತು. ಆಗ ಮತ್ತೆ ಬರೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಏಕೆ ಬರೆಯತೊಡಗಿದೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಸಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಂಭೀರವಾಗಿಯೇ ಬರೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಆಗ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಸುಧಾರಿಸಿದೆ ಎಂದು ನನಗೇ ಅನಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋದೆ. ನಾನು P.U.C.ಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾದರೆ ನಡೆದ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸಿದಿ ಗಲಾಟೆಯ ಬಿಸಿ ಇನ್ನೂ ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ತಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನೇ ವಸ್ತುವನ್ನಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು “ಅಜ್ಜ ಮತ್ತು ನಾವು” ಎನ್ನುವ ಕವನ ಬರೆದೆ. ೧೯೯೩ರಲ್ಲಿ ಲಾತೂರ್ ಮತ್ತು ಕಿಲಾರಿ ಗ್ರಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಭೂಕಂಪ ಸಂಭವಿಸಿ ಅಪಾರ ಸಾವು ನೋವು ಉಂಟಾಗಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಅದರ ನೆನಪಿಗೋಸ್ಕರ “ಲಾತೂರ್ ಮತ್ತು ಕಿಲಾರಿ ಗ್ರಾಮಗಳ ಭೂಕಂಪ ದುರಂತ-ಒಂದು ನೆನಪು” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ಬರೆದೆ. ಇದಾದ ಮೇಲೆ “ಕಾಲೇಜು ಹುಡುಗರು”, “ಈ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ” ಎನ್ನುವ ಕವನಗಳನ್ನು ಬರೆದೆ. ಈ ಮಧ್ಯ ಹದಿಹರೆಯಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಮೇಲೂ ಪ್ರೀತಿಸಲು ಹುಡುಗಿಯೊಂದು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಹಪಹಪಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ “ಹುಡುಗಿ ನೀ ಬೇಗ ಬಾ” ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಕೆಳಗಿನ ಪದ್ಯವನ್ನು ಬರೆದೆ.
“ಹುಡುಗಿ ನೀ ಬೇಗ ಬಾ
ಖಾಲಿ ಖಾಲಿಯಿರುವ
ನನ್ನ ಹೃದಯ ಖೋಲಿಯ ಕೀಲಿ
ತೆಗೆದು ನೀ ಭದ್ರವಾಗಿ ತಳವೂರಲು...........”
ಒಂದು ಮಧ್ಯಮರ್ಗದ ಗೃಹಸ್ಥನೋಬ್ಬನ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬೇಸತ್ತು ಹೋಗಿ ಇದನ್ನು ವಿವರಿಸಲೆಂದೇ “ಕಿರುಗುಡುವ ಮಂಚ” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ಬರೆದೆ. ಇದು ಆಳದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಮರ್ಗದ ಗ್ರಹಸ್ಥನೊಬ್ಬನ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಒತ್ತಿ ವಿವರಿಸಿದರೆ ಮೇಲುನೋಟಕ್ಕೆ ಇದರಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕತೆಯ ಭಾವ ದಟ್ಟವಾಗಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಓದಿದ ಕೆಲವರು ನಾನೇನೋ ಮಹಾಪರಾಧ ಮಾಡಿರುವೆನೇನೋ ಎನ್ನುವ ತರ ನೋಡಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ನನಗಾಗ ಹದಿನೆಂಟು ದಾಟಿದ್ದರೂ ಈಗಲೇ ಬರೆಯಬಾರದಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಉಪದೇಶಿಸಿದ್ದರು. ಇನ್ನು ನನ್ನ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಸ್ನೇಹಿತರು “ಏನು ಅನುಭವದಿಂದ ಬರೆದಿದ್ದಾ?” ಎಂದು ತುಂಟತನದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದ್ದರು. ನಾನು ನಕ್ಕು “ಅನುಭವಾನೂ ಇಲ್ಲ, ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಬರಿ ಕಲ್ಪನೆಯಷ್ಟೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಯಾಕೆ ಜನ ಒಳಾರ್ಥವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಮೇಲುನೋಟಕ್ಕೆ ಕಂಡಿದ್ದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೈಲೈಟ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಲೈಂಗಿಕತೆಯಂಥ ವಿಷಯವನ್ನು ಹದಿಹರೆಯದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಬರಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೆದರೆ ಏನು ತಪ್ಪು? ಜನ ಏಕೆ ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಎಂದು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಭಾರತದಂಥ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕತೆಯಂಥ ವಿಷಯವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ ಮುಗಿಸುವದರಿಂದ ಈ ತರದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಬರುವದು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ ಎಂದು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಹೀಗೆ ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ನಾನೇ ಓದಿ ಖುಶಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆನೆ ಹೊರತು ಯಾವ ಪತ್ರಿಕೆಗೂ ಕಳಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಾಲಿಶ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಯಾರು ತಾನೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿಯಾರು?

ಮುಂದೆ ನಾನು ಬಿ.ಎ ಓದಲು ಮಂಡ್ಯಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದಿದ್ದ ಬರಹಗಾರನನ್ನು ಬೆಳೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೊಫೆಸರಾದ ಮರಿಗೌಡರು. ಅವರ ಉತ್ತೇಜನ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಿಂದ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಬರೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಅವರ ತರಗತಿಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆದ ಕವನಗಳನ್ನು ಓದುವಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಖುಶಿಯಾಗಿ ನಾನು ಬರೆದ ಕವನಗಳನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಓದಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ತುಂಬಾ ಪೊಪ್ಯುಲರಾದೆ. ನಾನು ಕವನ ಬರೆಯುವ ವಿಷಯ ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಹೊಳ್ಳರವರ ಕಿವಿಗೂ ಬಿತ್ತು. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಆ ವರ್ಷವಷ್ಟೆ ಆರಂಭಿಸಿದ literary clubಗೆ ನನ್ನನ್ನು joint secretaryಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದರು. ಹೀಗೆ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಕವನಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಒಂದು ಸಾರಿ “ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯ ಸ್ವಗತ” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ಓದಿದೆ. ಅದನ್ನು ಯಾವಾಗ ಬರೆದಿದ್ದೆನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಆದರದನ್ನು ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಹೇಗೆ ಶೋಷಿಸಲಾಗುತ್ತೆ ಹಾಗೂ ಹೇಗೆ ಅವಳನ್ನು ಅಪವಾದಕ್ಕೆ ಗುರಿಮಾಡಲಾಗುತ್ತೆ ಎನ್ನುವ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಹುಡುಗಿಯೋರ್ವಳು ತನ್ನದೆ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ತಣ್ಣನೆಯ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಆ ಕವನದಲ್ಲಿ ಹರಿತವಾದ ಶಬ್ದಗಳ ಮೂಲಕ ವಿವರಿಸಿದ್ದೆ. ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಹುಡುಗಿಯರಂತೂ ನನ್ನನ್ನು ಬಹಳಷ್ಟು ಇಷ್ಟಪಡತೊಡಗಿದರು. ಇವರ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಶೀನಿಯರ್ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೂ ಈ ವಿಷಯ ತಲುಪಿ ಅವರೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಾದರು. ನನ್ನ ಪುರುಷ ಸಹಪಾಠಿಗಳೆಲ್ಲ “femnist” ಎಂದು ಕಟುಕಿಯಾಡಿದರು. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಹುಡುಗಿಯರು ಬೇಕಂತಲೆ “ಏನು, ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಕವನ ಮತ್ತೆ ಹುಡುಗಿಯರ ಮೇಲೇನಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿ ತುಂಟನಗೆ ಬೀರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಯೌವನದ ಸಹಜ ಪುಳಕಗಳೆದ್ದು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಪ್ರೇಮಲೋಕದಲ್ಲಿ ತೇಲಾಡಿದ್ದಿದೆ.

-ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: www.flickr.com

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದು ಭಾಗ-೧

“ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾನೆ” ಹೀಗೆಂದು ಯಾರು ಹೇಳಿದರೋ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಮಾತನ್ನು ನಾನು ಅಕ್ಷರಶಃ ಒಪ್ಪುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಆ ಬರಹಗಾರ ಯಾವಾಗ ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಹೊರಬರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಹೇಳುವದು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟವೇ. ಹಾಗೂ ಅವನನ್ನು ಬೆಳೆಸುವದು ಬಿಡುವದು ಆಯಾ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಅಭಿರುಚಿ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಬರಹಗಾರನ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಪರಿಸರ, ಸ್ಪೂರ್ತಿ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಗಳು ಅವನ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಹಾಯಕಾರಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಕೆಲವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಸಾಹಿತ್ಯಕ ವಾತಾವಾರಣದಿಂದ, ಕೆಲವರು ಯಾರದೋ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯಿಂದ. ಕೆಲವರು ಯಾವುದೋ ಘಟನೆಯ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ, ಕೆಲವರು ಯಾರದೋ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಿಂದ, ಕೆಲವರು ಸುಮ್ಮನಿರಲಾರದೆ ಏನನ್ನೋ ಗೀಚುತ್ತಾ ಗೀಚುತ್ತಾ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಬರಹಗಾರರಾಗಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಹೊರಬರುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಖಾಸಗಿ ಜೀವನದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಅತ್ತ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇತ್ತ ತಮ್ಮೊಳಗೆ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಒದ್ದಾಡುವ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷರಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೊರಗೆ ಚೆಲ್ಲಿ ಹಗುರಾಗುವದರ ಮೂಲಕ ಬರಹಗಾರರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ಪ್ರಿಯತಮನನ್ನೋ, ಪ್ರಿಯತಮೆಯನ್ನೋ ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ಏನನ್ನೋ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ ದಿನಕಳೆದಂತೆ ಪ್ರಬುದ್ಧ ಬರಹಗಾರರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಬರವಣೆಗಿಗೆ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ನೆಪ ಅಥವಾ ಕಾರಣ ಬೇಕಷ್ಟೆ! ಆನಂತರ ಅದು ಜಿನುಗುತ್ತಾ ಜಿನುಗುತ್ತಾ ಹೊಳೆಯಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ! ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ! ಇದು ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ ಬೆಳೆದು ಬರುವ ಬಗೆ!

ಹಾಗಾದರೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದು ಯಾವಾಗ ಮತ್ತು ಹೇಗೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಖರೆ ಖರೆ ಎನ್ನುವಂಥ ಇಂತಿಂಥದೇ ಉತ್ತರ ಇಲ್ಲವಾದರೂ ಹುಡುಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಕೆಲವು ಉತ್ತರಗಳು ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದೆಂದು ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಗಿರಿಗಿಟ್ಲಿ ಆಡತೊಡಗುತ್ತವೆ.

ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಿಗೆ ದೊಡ್ದಪ್ಪ ಹೊಳೆದಂಡೆಯ ಉಸುಕಿನ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಬರದು ತೋರಿಸಿ ಅದರಂತೆ ಬರೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ ಬೆರಗಿನಿಂದ ಬರೆದೆನಲ್ಲ, ಆಗ ಏನಾದರು ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದನಾ? ಅಥವಾ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಿಗಾದ ಅವಮಾನವನ್ನು ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ನೋಟ್ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿ ಹೇಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವದು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗದೆ ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಬಿಕ್ಕುತ್ತಾ ಅರೆ ಬರೆ ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಎಳೆದೆನಲ್ಲ, ಆಗ ಏನಾದರು ಆ ಬರಹಗಾರ ಮಿಸುಕಾಡಿದನಾ? ಅಥವಾ ಗೌರಜ್ಜಿಯ ಕುತೂಹಲಭರಿತ ಕತೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಕೇಳುತ್ತಾ ನಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಮರುಕುಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಮಾಡಿದೆನಲ್ಲ, ಆಗ ಏನಾದರು ಆ ಬರಹಗಾರ ಹೊರಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದನಾ? ಅಥವಾ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೇಷ್ಟ್ರು ’ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿ’ ಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಬಂಧ ಬರೆಯಲು ಹೇಳಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಬರೆದು ಅವರಿಂದ ಶಹಭಾಸ್ಗಿರಿ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದೆನಲ್ಲ, ಆಗ ಏನಾದರು ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡನಾ? ಅಥವಾ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ಮೂಡಿಬರಲು ಚಡಪಡಿಸಿದನಾ? ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!!!

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಬಗೆಯುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಪರಿಸರ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ನಾನು ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿಗಷ್ಟೆ! ಅಂದರೆ ಈಗ್ಗೆ ಐದು ತಿಂಗಳು ಹಿಂದೆ ನನ್ನದೊಂದು ಬ್ಲಾಗು ಶುರು ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ! ಬ್ಲಾಗು ಆರಂಭಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಏನಾದರು ಬರೆಯಲೆಬೇಕಲ್ಲ? ಸರಿ, ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ತೀರಾ ಪ್ರೊಫೆಷನಲ್ಲಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರುವೆನೇನೋ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಹಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬಂದೆ. ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದನ್ನು, ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು. ಅನುಭವಿಸಿದ್ದನ್ನು, ಓದಿದ್ದನ್ನು, ಇಷ್ಟವಾದದ್ದನ್ನು ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಇಳಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನೋಡ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗು ಮೂವತ್ತೆಂಟು ಪೋಸ್ಟಗಳಿಂದ ರಾರಾಜಿಸತೊಡಗಿತು.

ನಾನು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮುಂದಿದ್ದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ನನಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಕತೆ, ಕಾಮಿಕ್ಷ್ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಜೊತೆಗೆ ಗೌರಜ್ಜಿ, ದೊಡ್ಡಮ್ಮರ ಹಾಡು, ಕತೆ ಕೇಳುತ್ತಾ ಬೆಳೆದಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಸಾಹಿತ್ಯದತ್ತ ವಿಶೇಷ ಆಕರ್ಷಣೆ. ಬಹುಶಃ ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇನೋ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಹರಳುಗಟ್ಟುತ್ತಾ ಬಂದಿರಬಹುದು. ನಾನು ಬೆಳೆದಂತೆ ಕತೆ, ಕಾದಂಬರಿ ಓದುವ ಹುಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಅದನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವರು ನನ್ನ ದೊಡ್ದಪ್ಪನ ಮಕ್ಕಳಾದ ಬಸಮ್ಮಕ್ಕ ಮತ್ತು ರವಿ ಅಣ್ಣ. ನಾನು ರಜೆಗೆಂದು ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಊರಾದ ಅಳವಂಡಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ದಪ್ಪ ಮನೆಗೆ ಬಹುಶಃ ಎಲ್ಲ ವಾರಪತ್ರಿಕೆ, ಮಾಸಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದನ್ನು ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಾವು ಮುಗಿಬಿದ್ದು ಓದುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದಲ್ಲದೆ ವಾಚನಾಲಯದಿಂದ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ತಂದು ಓದುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ನಾನೂ ಓದಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಓದುತ್ತಿದ್ದುದು ವೆಟರ್ನರಿ ಸಾಯಿನ್ಸ್ ಆದರೂ ಅವನಿಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯಿತ್ತು. ಅವನು ರಜೆಗೆ ಬರುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡದ ಮಹತ್ವದ ಲೇಖಕರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ತರುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಬ್ಬರಾದ ಮೇಲೆ ಒಬ್ಬರು ಓದಿ “ಇದು ಹೀಗಿರಬೇಕಿತ್ತು, ಅದು ಹಾಗಿರಬೇಕಿತ್ತು” ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈ ಎಲ್ಲ ಅಂಶಗಳು ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರನನ್ನು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸುತ್ತಾ ಅವನಿಗೊಂದು ರೂಪರೇಷೆ ನೀಡಿದವು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

-ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: http://www.flickr.com/

ಹುಚ್ಚರು

ಹುಚ್ಚರಿಗೆ

ಜಾತಿಯಿಲ್ಲ, ಧರ್ಮವಿಲ್ಲ

ತೄತಿಯಲಿಂಗಿಗಳು ಇವರು

ಸದಾ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಹೊರಗೆ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ

ಇವರ ಮುಗ್ಧತೆಗೆ ನಾವು ಪಾತ್ರರಲ್ಲ

ಇವರಾಡುವ ಭಾಷೆ

ಕನಸಿನ ಭಾಷೆಯಲ್ಲ

ಅದು ಕಟುವಾಸ್ತವ ಸತ್ಯ

ಇವರ ಪ್ರೀತಿ

ತಿಂಗಳ ಬೆಳಕಿನಂಥ ಪ್ರೀತಿ

ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುವದದು

ಬೆಳದಿಂಗಳ ಹಾಲಾಗಿ

ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ

 ಇವರು

ಮುಗಿಲಿನತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾ

ನಾವು ಕೇಳಿರದ ದೇವರನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೆ

ಆ ದೇವತೆಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಅಲುಗಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನಾವು ಕಲ್ಪನಾ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುವಾಗ

ನಮ್ಮನ್ನು ಪರಿಹಾಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ

ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ನೊಣಗಳಿಗೂ ಸಹ ಆತ್ಮವಿದೆ ಎಂದು..

ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ

ಗಿಡಮರಗಳು ರಕ್ತ ಕಾರುವದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾರೆ

ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ

ಸಿಂಹಗಳು ಘರ್ಜಿಸುತ್ತಿವೆಯೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ

ಅವರೂ ಸಹ ನಮ್ಮಂತೆ

ಬೆಕ್ಕಿನ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವರ್ಗ ಹೊಳೆಯುವದನ್ನು ಕಂಡು

ಖುಶಿಪಡುತ್ತಾರೆ.

ಆದರೆ ಇರುವೆಗಳು

ಹಿಮ್ಮೇಳದಲ್ಲಿ ಹಾಡುವದನ್ನು

ಅವರು ಮಾತ್ರ ಕೇಳಬಲ್ಲರು!

ಗಾಳಿಯನ್ನು ತಟ್ಟಿ ಮಲಗಿಸುವಾಗ

ಅವರು ಮೆಡಿಟೇರಿಯನ್ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿನ

ಸುಂಟರಗಾಳಿಯನ್ನು ದಮನಮಾಡುತ್ತಾರೆ

ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ದೊಡ್ಡದಾದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳಿಂದ

ಸಿಡಿಯುವ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ

ಇವರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ

ಕಾಲ ಮಾಪನಗಳಿವೆ

ಕಾಲದಾಚೆಯ ಕಾಲವಾಗಿ

ಬದುಕುವ ಇವರಿಗೆ

ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ಶತಮಾನ

ಅವರಿಗದು ಎರಡನೆಯದು.

ಇಪ್ಪತ್ತೇ ಸೆಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ

ಅವರು ಕ್ರಿಸ್ತನನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಾರೆ

ಇನ್ನಾರೇ ಆರು ಸೆಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧನೊಂದಿಗೆ ಇರುತ್ತಾರೆ

ಒಂದೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಬಿಗ್ ಬ್ಯಾಂಗ್

ವಿಶ್ವ ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ

ಏನನ್ನೋ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಾ ಶತಪಥ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಾರೆ

ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ ಭೂಮಿಯಿನ್ನೂ ಕುದಿಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ,

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ

ಹುಚ್ಚರು ನಮ್ಮಂತೆ ಹುಚ್ಚರಲ್ಲ ಬಿಡಿ!

ಮಲಯಾಳಂ ಮೂಲ: ಕೆ. ಸಚ್ಚಿದಾನಂದ

ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ: ಕೆ. ಸಚ್ಚಿದಾನಂದ

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ್ ಇಟಗಿ

ಸತ್ಯವೋ? ಮಿಥ್ಯವೋ?

ಜನರ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಲಿ ತರ್ಕವಾಗಲಿ ಇಲ್ಲ. ಈ ನಂಬಿಕೆಗಳು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವಂತೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಾರಿ ಪ್ರಕೃತಿ ನಿಯಮಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿವೆ. ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯ ಜನರು ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲೆಂದು ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಆಗದಿರಲೆಂದು ಅಥವಾ ಮುಂದೆ ಆಗುವ ಅವಘಡಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲೆಂದು ಈ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಪರಿಪಾಲಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಉಪ್ಪು ಚೆಲ್ಲಿದಾಗ ಮುಂದೆ ಕೆಡಕು ಆಗದಿರಲೆಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಉಪ್ಪನ್ನು ತೆಗೆದು ತಮ್ಮ ಎಡಭುಜದ ಮೇಲಿಂದ ಎಸೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳು ಹೇಗೆ ಪ್ರಚಲಿತವಾದವು? ಜನ ಅವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಾಲಿಸುತ್ತಾ ಬಂದರು? ಅವು ಹೇಗೆ ತಮ್ಮ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಬಲ್ಲವು ಎಂದುಕೊಂಡರು?

ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ರೋಮ್, ಗ್ರೀಸ್ ಮತ್ತು ಸ್ಕ್ಯಾಂಡಿನ್ಯಾವಿಯಾದ ಜನರು ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಮತ್ತು ಇಡಿ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ದೇವರು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ಅವರು ಕಾಣಿಕೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವದರ ಮೂಲಕ ಆದಷ್ಟು ತಮ್ಮ ದೇವರುಗಳನ್ನು ಖುಶಿಯಾಗಿಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಏನಾದರು ಪ್ರಕೃತಿ ವಿಕೋಪಗಳೆದ್ದಾಗ ಜನರು ತಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಪುನಃ ಅವನನ್ನು ಹರಕೆಗಳನ್ನು ತೀರಿಸುವದರ ಮೂಲಕ ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಹೀಗೆ ಕೆಲವು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುವದರಿಂದ ತಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದೆಂದು ನಂಬಿದ್ದರು.

ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಬಹಳಷ್ಟು ಮೂಡನಂಬಿಕೆಗಳು ಜಾರಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಆದರೆ ಇಂದು ಜಗತ್ತಿನ ಅನೇಕ ಕಡೆ ಜನರು ದೇವರು ಇಲ್ಲವೆಂದು ವಾದಿಸುವಾಗ ಈ ಆಚರಣೆಗಳ ಪಾಲನೆ ದಿನೆದಿನೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ದೇವರನ್ನು ಕಾಣಿಕೆ ಕೊಡುವದರ ಮೂಲಕ ತ್ರುಪ್ತಿಪಡಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ಸಹ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಈ ನಂಬಿಕೆಗಳು, ಆಚರಣೆಗಳು ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಲೇ ಇವೆ.

ಪುರಾತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜನರು ದೆವರು ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ದಗಳ ಮೇಲೆ ಇದ್ದಾನೆ, ತಮಗಿಂತ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿರುವದೆಲ್ಲ ದೇವರಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಪಕ್ಷಿಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸಾಕಷ್ಟು ನಂಬಿಕೆಗಳಿದ್ದವು. ಪಕ್ಷಿಗಳು ದೇವರ ದೂತ, ತಾವು ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಆತ್ಮವನ್ನು ದೇವರೆಡೆಗೆ ಒಯ್ಯಬಲ್ಲಂಥ ಸಾಧನಗಳು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಕೆಲವು ಜನರು ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವದು ದೇವರ ಇಚ್ಚೆಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದ್ದು ಅದು ತಮಗೆ ದುರಾದೃಷ್ಟವನ್ನು ತರುವದೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಅಮೆರಿಕಾದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಜನ ಗೂಬೆಯೇನಾದರು ಸಾಯಂಕಾಲದ ಹೊತ್ತು ಕೂಗುವದನ್ನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಅದು ಸಾವು ತರುವ ಸಂಕೇತವೆಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥ ನಂಬಿಕೆಗಳಿಂದಲೇ “ಪಕ್ಷಿಯೊಂದು ಹೇಳಿತು” ಎನ್ನುವ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಗಾದೆಯೊಂದು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಈಗೀಗ ಜನ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ದೇವರ ದೂತ ಎಂದು ನಂಬದಿದ್ದರೂ ಯಾವುದಾದರೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಗುಪ್ತಸಮಾಚಾರವನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಾಗ ಅದು ಹೇಗೆ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಎಂದು ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಅವರು “ಪಕ್ಷಿಯೊಂದು ಹೇಳಿತು” ಎಂದು ಉಸುರುತ್ತಾರೆ.

ನಮಗೆ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಮಾತನಾಡುವದಿಲ್ಲವೆಂದೂ, ಗೂಬೆಗಳು ಸಾವನ್ನು ತರುವದಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಇಂಥ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದಿವೆ. ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮುದ್ರ ಯಾತ್ರಿಕರು ಮಾರ್ಗ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಡಲ ಕೋಳಿಯನ್ನೇನಾದರು ನೋಡಿದರೆ ತಮ್ಮ ಹಡಗಿಗೆ ಏನೋ ಅಪಶಕುನ ಕಾದಿದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಜಗತ್ತಿನ ಅನೇಕ ಕಡೆ ಜನರು ಪಾರಿವಾಳವನ್ನು ಶಾಂತಿಯ ಸಂಕೇತವೆಂದೂ ಹಾಗೂ ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದ ನಿವಾಸಿಗಳು ಹದ್ದನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಂಕೇತವೆಂದು ಬಣ್ಣಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪುರಾತನ ಕಾಲದ ಜನರ ಮತ್ತೊಂದು ನಂಬಿಕೆ ಬೆಕ್ಕು. ಹಿಂದೆ ಈಜಿಪ್ಟಿನ ಜನರು ಬೆಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಅವು ಬಹಳ ಜಾಣ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳ ಪ್ರಾಣಿಗಳೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದು ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಮನುಷ್ಯರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿರುವದರಿಂದ ಜನರ ತಿರಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿವಲ್ಲದೇ ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಲವು ಕುರುಡು ನಂಬಿಕೆಗಳು ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿವೆ. ತುಂಬಾ ಜನರು ಕರಿಬೆಕ್ಕು ತಮ್ಮ ದಾರಿಗೆ ಅಡ್ದ ಹೋದರೆ ಅದು ಆ ದಿನದ ಅಶುಭದ ಲಕ್ಷಣ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್‍ನಲ್ಲಿ ಕರಿಬೆಕ್ಕು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕಡೆಗೇನಾದರೂ ಹೋದರೆ ಅವರಿಗದು ಶುಭದ ಸಂಕೇತ. ಕರಿಬೆಕ್ಕುಗಳು ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ತರತ್ತವೆಯೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷರು ಅವುಗಳನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಾರೆ.

ಪುರಾತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜನರು ಚಂದ್ರನನ್ನು ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಅವನು ತನ್ನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಬದಲಾಗುವದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದರು. ಕಪ್ಪು ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರ ಹೊಳೆಯುವ ವಸ್ತು ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಆತನನ್ನು “ಕಪ್ಪು ಆಗಸದ ರಾಣಿ” ಎಂದು ಕರೆದರು. ಚಂದ್ರನಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಇದೆಯೇ? ಇದ್ದರೆ ಅದು ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಅಚ್ಚರಿಪಟ್ಟರು. ಜನರು ಕತ್ತಲಿನ ಬಗ್ಗೆ ಭಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಚಂದ್ರನ ಪ್ರಕಾಶಮಾನ ಬೆಳಕು ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹ ಮತ್ತು ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಚಂದ್ರನ ಬಗ್ಗೆ ಭಯ ಮತ್ತು ಕುತೂಹಲಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿವೆ. ಇಂಥ ಭಾವನೆಗಳೇ ಚಂದ್ರನ ಜೀವಂತಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕುರುಹುಗಳಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ಮನೆ ಕಟ್ಟುವಾಗ, ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯುವಾಗ, ಮದುವೆ ಮಾಡುವಾಗ ಜನರು ಚಂದ್ರನ ಸ್ಥಾನಬಲವನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಚಂದ್ರ ನಮ್ಮನ್ನು ಮೂರ್ಖನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಬಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಲ್ಯ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನಿಗೆ “ಲೂನಾ” ಎಂಬ ಶಬ್ಧವಿದೆ. ಅಂದರೆ “ಹುಚ್ಚ” ಅಥವಾ “ತಲೆಕೆಟ್ಟವ” ಎಂಬ ಅರ್ಥವಿದೆ. ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಚಂದ್ರನ ಕೆಳಗೆ ಮಲಗಿದವರು ಬುದ್ಧಿವಿಕಲ್ಪಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ.

ಬಣ್ಣಗಳು ಮತ್ತು ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಸಹ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಭಾಗವಾಗಿವೆ. ಮಾಟಗಾತಿಯರ ಕಾಟದಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ ಕನಸಗಳನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜನರು ನೀಲಿಬಣ್ಣವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವರು. ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವು ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಕಾಪಾಡುವ, ದುರಾದೃಷ್ಟವನ್ನು ಹೊಡೆದೋಡಿಸುವ ಬಣ್ಣವಾಗಿದೆ. ಹಸಿರು ಬಣ್ಣವು ಕೆಲವು ಸಾರಿ ದುರಾದೃಷ್ಟದ ಬಣ್ಣವಾಗಿದೆ. ಅದಕೆಂದೇ ನಟರು ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಉಡುಪುಗಳನ್ನು ಧರಿಸುವದಿಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ಸಂಖ್ಯೆಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸರಿ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಿಗಿಂತ ಬೆಸ ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ತರುವ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಾಗಿವೆ. ಮೂರು, ಏಳು, ಒಂಬತ್ತು ಸಂಖ್ಯೆಗಳನ್ನು ಅದೃಷ್ಟದ ಸಂಖ್ಯೆಗಳೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಹದಿಮೂರ ದುರಾದೃಷ್ಟದ ಸಂಖ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಡೆ ಹದಿಮೂರನೆ ಮಹಡಿಯಿರುವದಿಲ್ಲ.

ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿರದವರು ಸಹ ಅವುಗಳನ್ನು ತಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರಾದರು “ಈ ಚಳಿಗಾಲ ಪೂರ್ತಿ ನನಗೆ ಶೀತವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ತಕ್ಷಣ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ “ಅಯ್ಯೋ, ಹೋಯಿತು ಅನ್ನು” ಎಂದು ಕಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಮಾಡಿರುವ ವಸ್ತುವನ್ನು ಮುಟ್ಟಬಹುದು. ಮುಂದೆ ಆಗುವ ದುರ್ಘಟನೆಯನ್ನು ಊಹಿಸಿ ಮಾತನಾಡುವಾಗಲು ಸಹ ಆ ಘಟನೆ ಸಂಭವಿಸದಿರಲಿ ಎಂದು ಕಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಮಾಡಿರುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ವಾಡಿಕೆಯಿದೆ. ಈ ನಂಬಿಕೆ ಹೇಗೆ ಬಂದೆಂತೆಂದರೆ ಅನಾದಿಕಾಲದಿಂದಲೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಪ್ರೇತಾತ್ಮಗಳು ಮರದಲ್ಲಿವೆ ಹಾಗೂ ಅವು ದುರ್ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಬಲ್ಲವು ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದರಿಂದ ಮರವನ್ನು ಅಥವಾ ಮರದಿಂದ ಮಾಡಿದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಬಂದಿತು.

ಅದೇ ತರ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿರದ ಜನ ತ್ರಿಕೋನಗಳು ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳ ವಸ್ತುಗಳೆಂದು ಅದರ ಬಾಹುಗಳನ್ನು ಬೇಧಿಸಲು ಹೆದರುತ್ತಾರೆ. ಏಣಿಯೇನಾದರು ಗೋಡೆಗೆ ಬಾಗಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಜನ ಅದರ ಕೆಳಗೆ ಓಡಾಡುವದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ತ್ರಿಕೋನವನ್ನು ಮುರಿಯುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಬಲವಾದ ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ.

ಏನೇ ಆಗಲಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಪಾಲಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವರು. ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆದಿದ್ದರೂ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಮುಂದೆ ಏನಾಗಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಕುತೂಹಲ ಇದ್ದೇ ಇರುವದರಿಂದ ನಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ಈ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವರು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ೨೧ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿರುವಾಗ, ಜಗತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಮಯವಾಗಿರುವಾಗ ಇನ್ನೂ ಏಕೆ ಈ ಪುರಾತನ ಕಾಲದ ನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ? ಅದಕ್ಕೆ ಏನು ಕಾರಣ? ಈ ನಂಬಿಕೆಗಳೆಲ್ಲ ನಿಜವೆ? ಅವುಗಳಿಗೆ ಏನಾದರು ಆಧಾರವಿದೆಯೇ? ಈಗಲೂ ನಡೆಯುತ್ತವೆಯೇ? ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ............. ಹಾಗಂತ ನಮಗೆ ಖಾತ್ರಿಯಿದೆಯೇ?

ಇಂಗ್ಲೀಷನಿಂದ: ಚಾರ್ಲೋಟ್ ವಾರ್ಮನ್
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

You are just not a ‘sex’

Dreams will wait for none
as they just go off by themselves with the end of sleep.
Memories will never hold us back
as they just fly away by themseves with our oblivious.
Worries will never stay with us
as they just squeeze and move on by themselves.
Yesterdays will never wait for tomorrows arrival
as they just disappear by themselves with days mornings.
But I’ll always wait and wait by myself
as I always crave for you.
That’s why you’ll never vanish
nor disappear from my heart
as you are just not a ‘sex’ for me.

From Kannada: K. Ganesh Kodur
To English: Uday Itagi

ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ..........

ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ...........
ನಾನೇ ಕಾಲದ ಚಕ್ರಾಧಿಪತಿಯಾಗುವೆ
ಇಡೀ ಭೂಮಂಡಲವೆಲ್ಲ ನನ್ನ ವಶವಾಗುತ್ತದೆ
ಆಗ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಾ ಕುದರೆಯ ಮೇಲೆ
ಸೂರ್ಯನೆಡೆಗೆ ಸವಾರಿ ಹೊರುಡುತ್ತೇನೆ.

ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ...........
ಉದಯಗಳ ಊರೇ ನಾನಾಗಿ
ಜಗಕೆಲ್ಲ ಬೆಳಕನ್ನಿಡುವೆ
ನನ್ನ ಕಿರು ಹೊತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ
ಕವನಗಳಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಾ
ಉನ್ಮಾದದ ಹೂದೋಟವಾಗುತ್ತೇನೆ.

ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ........
ಮಳೆ ಧೋ ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿದು
ನೀರು ಭೋರ್ಗರೆದು ಹರಿಯುತ್ತದೆ
ಹುಲ್ಲು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.

ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ..........
ಗಿಡ ಮರಗಳೆದ್ದು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬರುತ್ತವೆ
ನಾನು ಕಾಲದಾಚೆಯ
ಕಾಲವಾಗಿ ಕುಣಿಯುತ್ತೇನೆ.

ಅರೇಬಿ ಮೂಲ: ನಿಜಾರ್ ಖಬ್ಬಾನಿ
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

Nuances of Love

Many days before our meeting
I wish to come to you
with many things to express.
But actually when I meet you,
I’ll really forget for what I’ve come
and I’ll simply sit over there
for hours together
just with my dreams and a dazed mind
witout telling anything to you.
The hours pass on,
the sun sets,
and the day moves out.
As usual you’ll also get back from me
without reading my desires
that glow in my eyes.
At last
the unasked questions,
the unntold words ,
and the unexpressed feelings
all, all will stay with me only.
And once again it will be
set off to tomorrow.

From Kannada: D. Kanakaraju
To English: Uday Itagi

ಹುಳು, ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿಹೋದವರಿಗೆ ಹೊನ್ನ ಕಿರೀಟದಂಥ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬಂದವು!

ಈಗ್ಗೆ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಒಬ್ಬರು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಕವನವೊಂದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡುತ್ತಾ “ಹೀಗೆ ಹಾರಾಡುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದೆ. ರವೀಂದ್ರನಾಥ ಟ್ಯಾಗೋರ್‌ರವರ ಕವನವನ್ನು ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದೀರಿ. ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೊಮ್ಮೆ ಬೇಟಿಕೊಡಿ. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ಚೆಂದದ ಫೋಟೊಗಳಿವೆ, ಲೇಖನಗಳಿವೆ. ಭೂಪಟಗಳಿವೆ, ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕತೆಗಳಿವೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು. ನಾನು ಎಂದಿನಂತೆ ಸಹಬ್ಲಾಗಿಗರು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದಾಗ ಅವರಿಗೊಂದು ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುವಂತೆ ಸುಮ್ಮನಾಗುವದಾಗಲಿ, ಅಥವಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗನ್ನು ನೋಡಲು ಹೇಳಿದಾಗ ವಿಳಂಬಮಾಡುವಂತೆ ವಿಳಂಬ ಮಾಡುವದನ್ನಾಗಲಿ ಇವರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣ ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ- ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಒಂದಷ್ಟು “ಚೆಂದನೆಯ ಫೋಟೋಗಳು”! ಹಾಗೂ ನನಗೂ ಫೋಟೊಗ್ರಾಫಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಸಕ್ತಿ ಇತ್ತಲ್ಲ? ಒಮ್ಮೆ ನೋಡೇ ಬಿಡುವಾ ಎಂದುಕೊಂಡು ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿನೊಳಕ್ಕೆ ಇಣುಕಿದೆ. ಒಂದಷ್ಟು ತಮಾಷೆಯ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಾ ಹೊಟ್ಟೆ ಹುಣ್ಣಾಗುವಷ್ಟು ನಗುವದರೊಂದಿಗೆ ಅಲ್ಲಿರುವ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗಿ ಹೋದೆ! ಅದ್ಭುತ ಪ್ರತಿಭೆಯೆಂದುಕೊಂಡೆ!

ಈ ಮಧ್ಯ ನಾನು ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ದಿವಸಗಳ ಕಾಲ ನನ್ನ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ವೀಸಾ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ನಾನಿರುವ ಜಾಗದಿಂದ ೬೫೦ ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಮೇನ್ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸತೇನನ್ನೂ ಬರೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಒಂದು ನೆಪವಷ್ಟೆ! ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಸೋಮಾರಿತನವೂ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನಿ! ಹೀಗಾಗಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಹಳೆಯದರಲ್ಲಿಯೇ ಕೊಳೆಯುತ್ತಾ ಬಿದ್ದಿತ್ತು! ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು “ಹೊಸತೇನಾದರು ಇದೆ ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಬಂದೆ. ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ ಆಗಿರಬೇಕು. ಬಿಡುವು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬರೆಯಿರಿ” ಎಂದು ಮತ್ತೊಂದು ಸಣ್ಣ ಕಾಮೆಂಟನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನು ವಾಪಾಸಾದ ಮೇಲೆ ಇವರ ಕಾಮೆಂಟನ್ನು ನೋಡಿ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ ಬರೆಯಲು ಮುಂದಾದದ್ದು. ಒಂದೇ ವಾರದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಎರಡು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಅವತ್ತೇ ಇನ್ನುಮುಂದೆ ನಾನು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಖನಾಗಿರಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಒಂದು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಮನಸ್ಸು ಇನ್ನೊಂದು ಜೀವವನ್ನು ಕ್ರಿಯಾಶಿಲನನ್ನಾಗಿಸುವದೆಂದರೆ ಹೀಗೇನೇ! ಇಂಥ ಕ್ರಿಯಾಶಿಲ ಜೀವಗಳು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವದಿಲ್ಲ. ಅವು ತಾವೇ ತಾವಾಗಿ ಇವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಇದೀಗ ಆ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿದ ಆ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಜೀವವೇ “ಛಾಯಾಕನ್ನಡಿ” ಬ್ಲಾಗಿನ ಒಡೆಯ, ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕ ಹಾಗೂ ಈ ಬಾರಿಯ ಲಂಡನ್ನಿನ ದಿ ರಾಯಲ್ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಕ್ ಸೊಸೈಟಿಯ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದ ಪುರಸ್ಕಾರವನ್ನು ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆ.ಶಿವು. ಇವರೊಂದಿಗೆ ಇದೇ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಡಿರುವ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಕನ್ನಡಿಗ, ಬ್ಲಾಗಿಗ, ಶಿಡ್ಲಘಟ್ಟದವರಾದ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಡಿ.ಜಿ. ಯವರು.

ಶಿವು ಕೆ ಮತ್ತು ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಡಿ.ಜಿ ಈ ಬಾರಿಯ ಲಡನ್ನಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ದಿ ರಾಯಲ್ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಸೊಸೈಟಿಯಿಂದ ಅದರ ಪ್ರತಿನಿಧಿ (Associate) ಎಂಬ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ರಾಯಲ್ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಸೊಸೈಟಿಯ ಮನ್ನಣೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗುವುದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ಸಂಗತಿ.

ಶಿವು ಪಿಕ್ಟೋರಿಯಲ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಪಡೆದಿದ್ದರೆ, ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ನೇಚರ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಪಡೆದಿರುವರು.

ಈ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾಗಲು ಬೇಕಾದ ಅಹ್ರತೆಗಳು:

ಪಿಕ್ಟೋರಿಯಲ್ ಅಥವಾ ನೇಚರ್ ಈ ರೀತಿ ಒಂದೇ ವಿಷಯದ ಬೆನ್ನು ಬಿದ್ದು, ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಸಾಧನೆ, ಪರಿಶ್ರಮವನ್ನು ತಮಗೆ ಬಂದಿರುವ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಮೂಲಕ ನಿರೂಪಿಸಲು ಕನಿಷ್ಟ ಐದು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳು ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದಿರಬೇಕು ಅಥವಾ ಪ್ರದರ್ಶನಗೊಂಡಿರಬೇಕು.

ತಮ್ಮ ಹದಿನೈದು ಉತ್ತಮ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ರಾಯಲ್ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಸೊಸೈಟಿಯವರಿಗೆ ಕಳಿಸಬೇಕು. ಅವನ್ನು ಅವರ ಕಮಿಟಿಯವ್ರು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಗೌರವವನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮಾಡುವರು.

೧೮೫೩ರಲ್ಲಿ ರಾಯಲ್ ಸೊಸೈಟಿಯಿಂದ ಇದುವರೆಗೂ ೧೩೨ ಭಾರತೀಯರು ಈ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಗಿದ್ದಾರೆ. ಈ ವರ್ಷ ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ಈ ಮನ್ನಣೆ ೨೯ ಜನ ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರು ಇವರಿಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಏಜೆಂಟ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಶಿವು ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪುರಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದು ಇದೀಗ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ಗರಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ಅವರನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡಿಲ್ಲ, ಮಾತನಾಡಿಸಿಲ್ಲ. ದೂರದ ಲಿಬಿಯಾದಲ್ಲಿರುವ ನನಗೆ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕದ ಮೂಲಕ ಪರಿಚಯವಾದವರು. ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇವರಿಗೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಬಂದಿದ್ದನ್ನು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿ ಖುಶಿಯಾಗಿ ಇವರ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯೋಣವೆಂದುಕೊಂಡು ಬರೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಯಾಕೋ ಇವರ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ಮಾಹಿತಿ ಸಾಕೆನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸರಿ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಾದರೂ ಇವರ ಪರಿಚಯ ಸಿಗುತ್ತದಾ? ಎಂದು ನೋಡಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಬರಿ ಶಿವು, ಬೆಂಗಳೂರು ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಇತ್ತು. ಅವರನ್ನೇ ನೇರವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕಿಸಲು ನನ್ನ ಬಳಿ ಅವರ ಈಮೇಲ್ ಆಗಲಿ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಆಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿನೊಳಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿ ಕಾಮೆಂಟು ಬಿಡುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಈಮೇಲ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಡಿಟೇಲ್ಸ್ ಕಳಿಸಿ ಎಂದಿದ್ದರೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರೇನೋ. ಆದರೆ ನಾವು ಬರೆಯುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಾವೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮೂಲಗಳಿಂದ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಬರೆದರೆ ಚನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟು “ನೀವೇನು ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ? ಏನು ಸಾಧಿಸಿದ್ದೀರಿ?” ಎಂದು ಅವರನ್ನೇ ಕೇಳಿ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುವದು ನಮಗೆ ಅಭಾಸವೆನಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಅವರಿಗೆ ಮುಜುಗುರವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಆ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಅವರ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಅವರ ಬರಹಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅವರು ಎಂಥವರು ಎಂದು ಊಹಿಸುತ್ತಾ (ತಪ್ಪಿದ್ದರೆ ಅವರ ಕ್ಷಮೆ ಕೋರುತ್ತಾ) ಬರೆಯಬಲ್ಲೆ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಎಷ್ಟೇ ಆಗಲಿ ನಮ್ಮ ಬರಹಗಳು ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತವಲ್ಲವೆ?

ಶಿವು ಒಬ್ಬ ಸ್ನೇಹ ಜೀವಿ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಕಾಮೆಂಟುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಅದು ನೂರನ್ನೂ ದಾಟುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೂ ಜನಕ್ಕೆ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಅವರು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಬ್ಲಾಗುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ದೊಡ್ಡದಿದೆ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಬ್ಲಾಗಿನೊಳಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿ ಅಲ್ಲೊಂದು ಕಾಮೆಂಟು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಬರೆಯದೇ ಇದ್ದರೆ ಏಕೆ ಬರೆದಿಲ್ಲವೆಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ? ಬರೆಯುವಂತೆ ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಇದೆಲ್ಲದರ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ನಡುವೆಯೂ ತಮ್ಮ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿಗೆ ಯಾವ ವಸ್ತು ಸಿಗಬಹುದೆಂದು ಹುಡುಕಿ ಹೊರಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಹೇಗಿರುತ್ತದೆಂದು ಅವರ ಮಾತಲ್ಲೇ ಕೇಳಿ....

“ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಪೆನ್ನು "ಕನ್ನಡಪ್ರಭ” ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಪೇಪರ್ ಬಿಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಮಾತ್ರ ಆ ಗಿಡದ ಕಡೆಗಿತ್ತು. ಮತ್ತೇನಿಲ್ಲಾ ಸುಮ್ಮನೇ ಕುತೂಹಲ! ನಾನು ಯಾವುದೆ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಿನ ಮುಂದೆ ನಿಂತರೂ ಅವರು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ವರಾಂಡದಲ್ಲಿ, ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಕಿರುವ ಹೂವಿನ ಗಿಡಗಳ ಕಡೆ ಕಣ್ಣು ವಾಲಿರುತ್ತದೆ.
ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹೂಗಳಿಗಿಂತ ಅದರ ಎಲೆಗಳು ನನ್ನನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅಂಗವಿಕಲ ಎಲೆಗಳು!! ಒಂದೆರಡು ಎಲೆಗಳು ಈ ರೀತಿ ಯಾವುದೇ ಗಿಡದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಕುತೂಹಲ ಬೆರಗಿನಿಂದ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಎಲೆಯ ಕೆಳಬಾಗದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಹುಳು [ಕ್ಯಾಟರ್‌ಪಿಲ್ಲರ್] ಅದೇ ಎಲೆಯನ್ನೇ ತಿನ್ನುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.ಇಷ್ಟಾದರೇ ಸಾಕು.....ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ಅಸೈನ್ಮೆಂಟ್! ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನನ್ನ ಬಳಿ ಇರುವ ಹುಳುಗಳ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಂದ ಗಿಡದ ಹೆಸರು, ಹುಳುವಿನ ಬಣ್ಣ ಆಕಾರ ನೋಡಿ ತಿಳಿದ ಮಾಹಿತಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಜಾಗ್ರುತವಾಗುತ್ತದೆ.”

ಇನ್ನು ಅವರ ಕೆಲಸದ ಶ್ರದ್ಧೆ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ...........

“ಹೀಗೆ ಗಮನ ಸೆಳೆದ ಆ ಮನೆಯ ಕಾಂಪೌಂಡಿನಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದಿದ್ದ ನುಗ್ಗೆ ಎಲೆಯಷ್ಟೆ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಹಸಿರೆಲೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಕಾಂಡಗಳ ತುಂಬಾ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆ ಮನೆಯವರು ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ರಸೀತಿ ಪಡೆಯುವಾಗ ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆದಿತ್ತು ಆ ಮುಳ್ಳಿನ ಗಿಡ. ಹಣ ತರಲು ಒಳಹೋದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಹತ್ತಾರು ಹುಳುಗಳು ಗಿಡದ ಎಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಬಸವನ ಹುಳುವಿನ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡುತ್ತಾ ಅದೇ ಎಲೆಗಳನ್ನೇ ತಿನ್ನುತ್ತಿವೆ. ತಕ್ಷಣ ನೋಡಿದರೆ ಎಲೆಯಾವುದು ಹುಳುಯಾವುದು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗದ ಹಾಗೆ ಎಲೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಕೋಮೊಪ್ಲೇಜ್ ಆಗಿವೆ. ಇದು ಅವುಗಳ ಪ್ರೆಡೇಟರುಗಳಾದ, ಜೇಡ, ಪ್ರೈಯಿಂಗ್ ಮ್ಯಾಂಟಿಸ್, ದುಂಬಿಗಳು, ಮತ್ತು ಇತರ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ದೇವರ ಸಹಜ ಸೃಷ್ಟಿ!!”

ಸ್ರಜನಶೀಲ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಅವರು ಅದನ್ನು ಸ್ರಜನಶೀಲವನ್ನಾಗಿಸಲು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆಂದೇ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಮತ್ತಷ್ಟು ತಿಳಿಯಲು ಹಾಗೂ ಅವರ ಕ್ಯಾಮರಾ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಸಿಕ್ಕ ಅತಿ ಸುಂದರ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿಗೊಮ್ಮೆ http://chaayakannadi.blogspot.com/ ಭೇಟಿ ಕೊಡಿ.

ಸಮಾನ ವಯಸ್ಸಿನವರು, ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕಿನವರು ಕೂಡಿದರೆ ಏನೆಲ್ಲ ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಎನ್ನುವದಕ್ಕೆ ಶಿವು, ಮತ್ತವರ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನವರೇ ಸಾಕ್ಷಿ! ಶಿವು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನವರು ಸಹ ಈ ಬಾರಿಯ ಲಡನ್ನಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ದಿ ರಾಯಲ್ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಸೊಸೈಟಿಯಿಂದ ಅದರ ಪ್ರತಿನಿಧಿ (Associate) ಎಂಬ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇಬ್ಬರು ಸ್ನೇಹಿತರು ಒಟ್ಟಿಗೇ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆಯುವದು ತುಂಬಾ ವಿರಳ. ಆದರೆ ಇವರಿಬ್ಬರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅದು ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ! ಚಿಕ್ಕಬಳ್ಳಾಪೂರದ ಶಿಡ್ಲಘಟ್ಟದವರಾದ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನವರಿಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಯತ್ತ ಒಲವು. ಹಕ್ಕಿಗಳ ಬದುಕಿನ ರೀತಿ, ಅವುಗಳ ಪ್ರೇಮಸಲ್ಲಾಪವನ್ನು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಕಾಯ್ದು ತಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮರಾದಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾರೆ. ಅವುಗಳೆಲ್ಲವನ್ನು ಅವರ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ http://dgmalliphotos.blogspot.com/ ನೋಡಬಹುದು.

ಶಿವು ಅವರಂತೆ ಇವರಿಗೂ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಆಸಕ್ತಿ ಶ್ರದ್ಧೆ ಇದೆ. ತಮ್ಮ ದಿನನಿತ್ಯದ ಜಂಜಾಟಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮರಾದಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯಲು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಈ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಒಮ್ಮೆ ಓದಿ......

“ದೊಡ್ಡಬಳ್ಳಾಪೂರ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಿರ್ ಕಿರ್ರೋ ಎಂದು ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಹಾರಿ ರಸ್ತೆಯ ಎಡದ ಮರದಿಂದ ಬಲದ ಮರಕ್ಕೆ ಹಾರಿದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು. ತಕ್ಷಣ ಕಾರನ್ನು ರಸ್ತೆ ಬದಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ನೋಡಿದರೆ ಮರದ ಮೇಲೆ ಜೋಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಕೂತಿವೆ..............
ಫೋಟೊ ತೆಗೆದು ದೇವಸ್ಥಾನದ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿದರೆ ಕಷ್ಟ ಎಂದುಕೊಂದು ಹೊರಟೆವು”

ಇದಲ್ಲದೆ ಇವರಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷ ಆಸಕ್ತಿ! ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸಾಹಿತಗಳ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಅವರ ಹಸ್ತಾಕ್ಷರ ಸಮೇತ ಅವುಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಕ್ರಪಾಕರ ಸೇನಾನಿಯ ನಂತರ ಈ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಯ “ಹಕ್ಕ ಬುಕ್ಕ” ರೆಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಹಕ್ಕ ಬುಕ್ಕರನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರಲಿ, ಹಾಗೂ ಅವರ ಸಾಧನೆ ಹೀಗೆ ಮುಂದುವರೆಯಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತಾ ಅವರಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಬ್ಲಾಗಿಗರ ಪರವಾಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ.

-ಉದಯ ಇಟಗಿ
ಕ್ರುಪೆ: 1) http://avadhi.wordpress.com/
2) http://chaayakannadi.blogspot.com/
3) http://dgmalliphotos.blogspot.com/

ದೋಣಿಯಾಟ

ನಾನು ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ರಬಿಂದ್ರನಾಥ್ ಟ್ಯಾಗೋರರ “ಆಟಿಕೆಗಳು” ಕವನವನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದೆ ಕೂಡ. ಈಗ ಅವರದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಕವನ “ಕಾಗದದ ದೋಣಿಗಳು” ನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಲು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಂತೆ ಕವನದೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳು ಮೆಲ್ಲಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೊರಬಂದು ಗರಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಕುಣಿಯತೊಡಗಿದವು. ಕವನದ ಒಳಸತ್ವವನ್ನು ಹೀರಿ ಅನುವಾದಿಸಲು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಓದುತ್ತಾಹೋದಂತೆ “ಅರೆ, ಹೌದಲ್ಲ! ಇದು ನಾನೇ. ನನ್ನದೇ ಆಟ. ನಾನೂ ಹೀಗೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ?” ಎಂದೆನಿಸತೊಡಗಿತು. ಕವಿಯ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳಿಗೂ, ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳಿಗೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಸಾಮ್ಯ! ನನಗೊಬ್ಬನಿಗೆ ಏನು? ನನ್ನಂತೆ ಹಳ್ಳಿಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಇದೆ ತರದ ಅನುಭವಗಳು, ನೆನಪುಗಳು ಇರಲಿಕ್ಕುಂಟು! ಈ ಮಳೆ, ಕಾಗದದ ದೋಣಿ, ನದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಏನೇನೆಲ್ಲ ಇತ್ತು? ಒಂದಷ್ಟು ಹುಡುಗು ಮನಸ್ಸಿನ ಮಧುರ ಕಲ್ಪನೆಗಳಿದ್ದವು, ಕನಸುಗಳಿದ್ದವು ಹಾಗೂ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಹೋಗಿ ಸೇರಲೇಬೇಕೆಂಬ ವಾಸ್ತವ ಭ್ರಮೆಯ ಗುರಿಯಿತ್ತು. ಇದರ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದೆರಗುವ ನಿರಾಶೆಗಳಿದ್ದವು, ನುಚ್ಚುನೂರಾದ ಕನಸುಗಳಿದ್ದವು, ಸೋಲಿನ ವಿಷಾದವಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ತೆಕ್ಕೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮತ್ತದೇ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಗೆದ್ದೇತೀರುತ್ತೇನೆಂಬ ಛಲವಿತ್ತು.

ಕವಿಯು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಕಾಗದದ ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಹೆಸರು ಮತ್ತು ತಾನಿರುವ ಊರಿನ ಹೆಸರನ್ನು ದಪ್ಪ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಹರಿವ ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಹೆಸರು ಮತ್ತು ತಾನಿರುವ ಊರಿನ ಹೆಸರನ್ನು ಬರೆಯುವದೇಕೆಂದರೆ ಅದು ದೂರದ ನಾಡಿನವರಿಗೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಿ ಅವರಿಗೆ ತಾನಾರೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗಲಿ ಎನ್ನುವ ದೂರದ ಆಸೆ. ಆ ಮೂಲಕ ತನ್ನತನವನ್ನು, ತನ್ನ ಅಸ್ಥಿತ್ವವನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸುವ ಅಥವಾ ಭದ್ರವಾಗಿ ನೆಲೆಯೂರಿಸುವಾಸೆ. ಹೀಗೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಆರಂಭವಾಗುವ “Identity Crisis” ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಎಷ್ಟೊಂದು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬೆಳೆದುಬಿಡತ್ತದಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ಅಚ್ಚರಿಪಟ್ಟಿದ್ದಿದೆ. ಹೀಗೆ ತೇಲೆಬಿಟ್ಟ ದೋಣಿಯನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕಳಿಸಿಕೊಡಲಾದೀತೆ? ಅದನ್ನು ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಂದವಾಗಿ ಚೆಂದವಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಡಬೇಡವೆ? ಹಾಗಾಗಿ ಅದರಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಮನೆಯ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಪಾರಿಜಾತದ ಹೂಗಳನ್ನು ತುಂಬಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ತೇಲಿಬಿಟ್ಟ ನಂತರ ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಮೋಡಗಳದಾಗಲೇ ದೋಣಿಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿಹರಿಸಲು ತಯಾರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿವೆ. ಕವಿಯ ಖುಶಿ ಇಮ್ಮುಡಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತನ್ನ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖವನ್ನು ಹುದುಗಿಸಿ ದೋಣಿಗಳು ಯಕ್ಷಿಣಿಯರನ್ನು ಹಾಗೂ ಅವರ ಕನಸ ಬುಟ್ಟಿಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ದೂರ ದೂರ ಸಾಗುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕವನ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ. ಇದು ನಮ್ಮಂಥ ದೊಡ್ಡವರಿಗೆ ತೀರ ಬಾಲಿಶ ಎನಿಸಬಹುದಾದರೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಪದ್ಯ. ಕನಸುಗಳನ್ನು ತಂದುಕೊಡುವ ಆಟಗಳು ಹಾಗೂ ಆ ತರದ ಪದ್ಯಗಳು ಯಾವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಾನೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವದಿಲ್ಲ?

ಟ್ಯಾಗೋರರು ಇದನ್ನು ಬರೆದು ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ “ಕಾಗದದ ದೋಣಿ” ಎನ್ನುವ ಮತ್ತೊಂದು ಗಂಭೀರ ಪದ್ಯವನ್ನು ಬರೆದರು. ಇದನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವರು ಸಾಕಷ್ಟು ಮಳೆ, ಗಾಳಿ, ಬಿಸಿಲುಗಳನ್ನು ಉಂಡಿದ್ದರು. ಇಂಥ ಎಲ್ಲ ಅನುಭವಗಳ ಪಕ್ವದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಕವನ ಹೊರಬಂದಿದ್ದು.

ಕವನ ಆರಂಭವಾಗುವದೇ ಕವಿಯ ಬಾಲ್ಯದ ದೋಣಿಯಾಟದ ನೆನಪುಗಳೊಂದಿಗೆ. ಒಂದು ಮಳೆಗಾಲದ ದಿನ ರಾಡಿ ನೀರಲ್ಲಿ ಕಾಗದದ ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವು ತೇಲುತ್ತಾ ತೇಲುತ್ತಾ ದೂರ ದೂರ ಸಾಗುವದನ್ನು ನೋಡಿ ಮನದಣಿಯುತ್ತಾನೆ. ಸೇರಬೇಕಾದವರನ್ನು ಸೇರುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಈ ಖುಶಿ ನಾಶವಾಗಲು ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು? ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಮೋಡಗಳು ದಟೈಸಿ ಮಳೆ ಧಾರಾಕಾರವಾಗಿ ಸುರಿದು ದೋಣಿಯನ್ನು ಮುಳುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಕವಿಯ ಕಲ್ಪನೆ, ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲವೂ ನುಚ್ಚುನೂರಾಗುತ್ತವೆ. ಕವಿಗೆ ಕೋಪ, ಹತಾಶೆ, ದುಃಖ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಆವರಿಸುತ್ತವೆ. ಮಳೆಗೆ ಹಿಡಿಶಾಪ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಸಂತೋಷವನ್ನೆಲ್ಲ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡ ಪಾಪಿ ಎಂದು ಜರೆಯುತ್ತಾನೆ. ಈ ಮಳೆಯು ತಾನು ಖುಶಿಯಾಗಿ ಆಡುತ್ತಿರುವದನ್ನು ಕಂಡು ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚಿನಿಂದ ಇಡಿ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಸೇಡನ್ನು ತನ್ನೊಬ್ಬನ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತ್ರವೇ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದ ದುಷ್ಟಶಕ್ತಿಯೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಒಬ್ಬನೇ ಕುಳಿತು ರೋಧಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಇದೀಗ ಕವಿ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ದವನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಜುಲೈ ತಿಂಗಳಿನ ಒಂದು ಮಳೆಗಾಲದ ದಿನ ಕವಿ ಹೊರಗಡೆ ಕುಳಿತುಕೊಡಿದ್ದಾನೆ. ಮಳೆ ಬೀಳತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಆ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಅವನ ನೆನಪಿನ ಹನಿಗಳೂ ಬೀಳತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೆ ಅವನ ದೋಣಿಯಾಟ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದು ಯಾವುದನ್ನು ಹುಡುಗುತನದಲ್ಲಿ ಪಾಪಿ, ದುಷ್ಟಶಕ್ತಿಯೆಂದು ಕರೆದಿದ್ದನೋ ಇಂದು ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಪಕ್ವಗೊಂಡ ಬೌದ್ಧಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತೂಗಿ ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಹೊಡೆತಗಳು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ ಅವುಗಳನ್ನು ಬಂದಂತೆ ಬಂದಹಾಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ತಳೆಯುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೆ ಎಂದೋ ಬರುವ ಜೀವನದ ಹೊಡೆತಗಳನ್ನು, ಸೋಲುಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ತಯಾರಿಯನ್ನು ನಡೆಸಲು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ ಈ ದೋಣಿಯಾಟಕ್ಕೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯವೂ ಹೀಗೆ ಇತ್ತಲ್ಲವೆ? ಆಗ ತಾನೆ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಮುಗಿದು ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆ ಆರಂಭವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದೇ ಆಟಗಳನ್ನು ಆಡಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಬರುವ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯೆಂದರೆ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಮೋಡಗಳು ಕಪ್ಪಾಗುವದು. ಹೀಗೆ ಕಪ್ಪಾಗುವದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾವು ಕಾಗದದ ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಜ್ಜಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಹೆಸರನ್ನು ಬರೆಯುವದನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಳೆ ಹನಿದು ನಿಂತ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ದೊಡ್ಡಮ್ಮ “ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬೇಡ್ವೋ. ಶಿತ ಆಗುತ್ತೆ” ಅಂತ ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳದೆ ಆಗಷ್ಟೆ ಹನಿದು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ರಾಡಿ ನೀರಲ್ಲಿ ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಬಿಡಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ಆಟದ ಹುರುಪೇ ಹಾಗಿತ್ತು! ಹೀಗೆ ತೇಲಿಬಿಟ್ಟು ಹರಿವ ನೀರಿನ ಗುಂಟ ಹೋಗಿ ನದಿ ಸೇರುವದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದೇನಾದರೂ ನದಿಯನ್ನು ಸೇರಿಬಿಟ್ಟರೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ದೋಣಿಯದೇ ಕನಸು! ದೋಣಿ ನದಿ ಸೇರಿದೆ, ಅಲ್ಲಿಂದ ನಿಧಾನವಾಗಿ ದೂರ ದೂರ ಸಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ, ಅದರಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ದೇವಕನ್ನಿಕೆಯರು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷರಾಗುತ್ತಾರೆ, ಅವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೊತ್ತು ತಂದ ನನ್ನ ದೋಣಿಯನ್ನು ಸಮುದ್ರರಾಜ ಭವ್ಯವಾಗಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿ ಅಭಿನಂದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅಬ್ಬಾ! ಒಂದೇ, ಎರಡೇ...... ಇಂಥ ನೂರಾರು ಚಿತ್ರಣಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ನೂರು ನೂರು ಕನಸುಗಳು ಸಾಲುಗಟ್ಟಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾನು ಕನಸು ಕಾಣಲು ಕಲಿತಿದ್ದು ಬಹುಶಃ ಇದೇ ಆಟದಿಂದೇನೇ? ನನಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು!

ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ದೋಣಿ ಅರ್ಧದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಆಯತಪ್ಪಿ ಮುಗ್ಗುರಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಅಥವಾ ನೀರಲ್ಲಿ ನೆನೆದು ಹಾಳಾಗಿ ಹೋದರೆ ಅಥವಾ ಗಾಳಿಯ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕು ನಲುಗಿದರೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ನಿರಾಶೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ದೋಣಿಯ ಮೂಲಕ ಸಮುದ್ರರಾಜನನ್ನು ಸೇರುವ ನಮ್ಮ ಕನಸು ಒಡೆದು ಚೂರುಚೂರಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ನಾನು ಜೋರಾಗಿ ಅತ್ತುಕೊಂಡು ದೊಡ್ದಮ್ಮನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ನಡೆದಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. “ಹೋಗಲಿಬಿಡು, ಅದಕ್ಯಾಕೆ ಅಳತಿ. ನಾಳೆ ಮತ್ತೆ ಮಳೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಆಗ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ದೋಣಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಬಿಡು. ಹೋಗಿ ತಲುಪುತ್ತದೆ” ಎಂದು ಭರವಸೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ನನಗಿಂತ ದೊಡ್ದವಳಲ್ಲವೆ? ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಅದೆಷ್ಟು ದೋಣಿಯಾಟಗಳನ್ನು ಆಡಿದ್ದಳೊ! ಅದೆಷ್ಟು ಮಳೆ, ಬಿಸಿಲು, ಗಾಳಿಗಳ ಹೊಡೆತಗಳನ್ನು ತಾಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಳೋ!

ಮಾರನೆ ದಿನ ಮತ್ತೆ ಮಳೆ ಹುಯ್ಯುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಮತ್ತೆ ಹಿಂದಿನದೆಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ಎಂದಿನ ಉತ್ಸಾಹದೊಂದಿಗೆ ಕಾಗದದ ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಟದಲ್ಲಿ ಮಳೆ, ಗಾಳಿಗಳ ಹೊಡೆತಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾ, ನೋಯುತ್ತಾ, ಸೋಲುತ್ತಾ, ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾ ಜೀವನದ ದೋಣಿಯಾಟವಾಡಲು ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬದುಕೆಂದರೆ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೆ?

-ಉದಯ ಇಟಗಿ
ಚಿತ್ರ: ಧಾರವಾಡದ ಪಲ್ಲವಿಯವರ ಬ್ಲಾಗಿನಿಂದ ಎತ್ತಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದು.

ಶಾಕುಂತಳೆಯ ಸ್ವಗತಗಳು

ಎಲ್ಲ ಪ್ರಿಯತಮರು ಶಾಪಗ್ರಸ್ತರೇ!
ಕಡೆಪಕ್ಷ ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೂ
ತಂತಮ್ಮ ಪ್ರಿಯತಮೆಯನ್ನು
ಒಂದಷ್ಟು ದಿವಸ ಮರೆತು
ಹಾಯಾಗಿ ಇದ್ದುಬಿಡುವ ಶಾಪಗ್ರಸ್ತರು!
ಪಾಪ ಅವರು ತಾನೆ ಏನು ಮಾಡಿಯಾರು
ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ಮರೆವಿನ ಹೊಳೆಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಕೊಚ್ಚಿಹೋಗಿಬಿಟ್ಟರೆ?

ಎಲ್ಲ ಪ್ರಿಯತಮೆಯರು ಶಾಪಗ್ರಸ್ತರೇ!
ತನ್ನ ಪ್ರಿಯತಮನ ಸ್ಮರಣೆಯಿಂದಲೇ
ಮರೆತು ಹೋಗುವಷ್ಟು ಶಾಪಗ್ರಸ್ತರು!
ಅವರು ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು
ತಮ್ಮ ಗುಟ್ಟು ಅವನ ನೆನಪಿನ
ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ರಟ್ಟಾಗುವವರಿಗೂ!

ಪ್ರತಿ ಮಗುವೂ ಶಾಪಗ್ರಸ್ತನೇ!
ತಂದೆಯಿಲ್ಲದೆ ಬೆಳೆಯುವ
ಸದಾ ಸಿಂಹದ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕೈಯಿಟ್ಟುಕೊಂಡು
ಆಟವಾಡುವ ಶಾಪಗ್ರಸ್ತ!

ಮಲಯಾಳಂ ಮೂಲ: ಕೆ. ಸತ್ಚಿದಾನಂದ
ಇಂಗ್ಲೀಷಗೆ: ಕೆ. ಸತ್ಚಿದಾನಂದ
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆಯವರ "ಮಾನಸ" ಬ್ಲಾಗ್

ಕೇವಲ ಬೂದಿ

ನಿನಗನ್ನಿಸುವದಿಲ್ಲವೆ
ನಾವಿಬ್ಬರು ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆಯೆಂದು?
ಈಗ ಬರಿ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಮಡುಗಟ್ಟಿಹೋದ
ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ “ಅಗಾಧ” ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು?
ಒಬ್ಬರೊನ್ನೊಬ್ಬರು ನೋಡುವ ಆತುರ ಕಾತುರಗಳನ್ನು
ಭೇಟಿಯ ಸಂಭ್ರಮ ಸಡಗರಗಳನ್ನು?

ನಿನಗನ್ನಿಸುವದಿಲ್ಲವೆ
ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಚುಂಬನಗಳು ಕಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡು
ಸಾಮಿಪ್ಯದ ಬಿಸುಪು ಆರಿಹೋಗಿ
ಭೇಟಿಗಳೆಲ್ಲ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಹಿಮಗಡ್ಡೆಗಳಂತಾಗಿವೆಯೆಂದು?
ಪ್ರೀತಿ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ ಈಗ
ಬರಿ ಉಪಚಾರದ ಮಾತುಗಳಾಗಿ
ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಸಹ ಮರೆತುಹೋಗಿ
ಸುಳ್ಳು ಸುಳ್ಳು ನೆಪಹೇಳಿ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೆಂದು?

ನಿನಗನ್ನಿಸುವದಿಲ್ಲವೆ
ನಾವು ಬರೆಯುವ ಅವಸರದ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಪತ್ರಗಳಲ್ಲಿ
ಭಾವನೆಗಳಾಗಲಿ ಉತ್ಸಾಹವಾಗಲಿ
ಹ್ರದಯದ ಪಿಸುಮಾತುಗಳಾಗಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊಂಗನಸುಗಳಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದು?
ಉತ್ತರಿಸುವದು ಹೊರೆಯಾಗಿ
ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವದು ನಿಧಾನವಾಗಿದೆಯೆಂದು?

ನಿನಗನ್ನಿಸುವದಿಲ್ಲವೆ
ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವಿದ್ದ ಜಗವು ಮುರಿದುಬಿದ್ದು
ಹೊಸದೊಂದು ಹುಟ್ಟಿದೆಯೆಂದು?
ನಮ್ಮ ಅಂತ್ಯ ಕಹಿಯಾಗಿ ಘೋರವಾಗಿ
ಕೇವಲ ಬೂದಿಯಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆಂದು?
ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಧುತ್ತೆಂದು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಎರಗಿದ್ದಲ್ಲ
ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ನಮ್ಮೊಳಗಿಂದ ನಿಧಾನವಾಗೆದ್ದು ಬಂದದ್ದು!

ಅರೇಬಿ ಮೂಲ: ಸಮೀಹ ಆಲ್ ಕಾಶಿ
ಭಾವಾನುವಾದ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಹೀಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ

ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಬರೆಯಲು ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಹೀಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಏನೇನೋ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ನಾನು ಬರೆಯುವದು ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ;ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್‍ನ ಮೇಲೆ, ಅವನ ಸುನಿತಗಳ ಮೇಲೆ, ಹ್ಯಾಮ್ಲೆಟ್ ಪಾತ್ರದ ಮೇಲೆ, ಟ್ಯಾಗೋರ್ ಪದ್ಯಗಳ ಮೇಲೆ, ಹೀಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಉದ್ದನೆಯ ಬಾಲವಾದೀತು! ಜೊತೆಗೆ ಅನುವಾದಿಸಲು ಒಂದಷ್ಟು ಚೆಂದನೆಯ ಅರೇಬಿ ಕವನಗಳು ಹಾಗೂ ರಸ್ಕಿನ್ ಬಾಂಡ್‍ನ ಮತ್ತು ಚೀನು ಅಚೆಬೆಯ ಅದ್ಭುತ ಕಥೆಗಳಿವೆ. ಇದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ನಾನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏನೆಲ್ಲ ಎಡರು ತೊಡರುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಈ ಘಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದ್ದು ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವದಷ್ಟನ್ನೆ ವಿವರಿಸುವ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಆತ್ಮ ನಿವೇದನೆ ಅರ್ಧ ದಾರಿ ಕ್ರಮಿಸಿ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಏಕೋ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಲೊಲ್ಲೆ ಎನ್ನುತ್ತಿದೆ. ಆತ್ಮ ನಿವೇದನೆಯ ಹಾದಿಯೇ ಹಾಗೆ! ಅದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸವೆಯುವಂಥದಲ್ಲ! ಇದನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎನ್ನುವ ದ್ವಂದದಲ್ಲಿಯೇ ಅರ್ಧ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆದುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನಾವೇ ಬಲವಾಗಿ ತಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕು. ಅಂತೆಯೇ ನಾನು ಸಹ ತಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಶೀಘ್ರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಈ ಆತ್ಮನಿವೇದನೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್‍ಲ್ಲಿ ಹಾಜರಾಗುವೆ. ಇನ್ನು ಬೇರೆ ಲೇಖನಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಪೂರ್ವಸಿದ್ಧತೆ, ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹಣೆ, ಆಕರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದೆಡೆ ಕಲೆ ಹಾಕಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಅಧ್ಯಾಪನ ಕೆಲಸದ ಜೊತೆಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕು. ಬರೆದು ಒಮ್ಮೆ ಹಗುರಾಗಬೇಕು. ಬರಹಗಾರನ ತುಡಿತಗಳೇ ಹಾಗೆ. ಬರೆಯುವವರಿಗೆ ಕಾಯುವದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತವೆ!

ಮೊನ್ನೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಮಿತ್ರ ಶಿವು "ಯಾಕೆ ಏನೂ ಹೊಸದನ್ನು ಬರೆದಿಲ್ಲ? ಬಹುಶಃ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ ಆಗಿರಬೇಕು. ಬಿಡುವು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬರೆಯಿರಿ" ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣ ಒತ್ತಾಸೆಯೊಂದಿಗೆ ಆದೇಶವನ್ನಿತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಆದೇಶಕ್ಕೆ ತಲೆಬಾಗಿ ಲೇಖನಿಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅಂತೆಯೇ ಅವರ ಕಳಕಳಿಗೆ ಆಭಾರಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಫೆಬ್ರುವರಿ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆ ವಾರದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಸೆಮೆಸ್ಟರ್ ಪರೀಕ್ಷೆ, ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಅಂತೆಲ್ಲ ಮುಗಿದು ಹದಿನೈದು ದಿವಸಗಳ ರಜೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಈ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿಬಿಡಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ದಿಢಿರಂತ ರೆಸಿಡೆನ್ಸ್ ವೀಸಾ ಸಿಕ್ಕು ಹೆಂದತಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆತರಲು ಡಿಪೆಂಡೆಂಟ್ ವೀಸಾ ಅಪ್ಲೈ ಮಾಡುವದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ನಾವಿದ್ದ ಜಾಗದಿಂದ ಆರನೂರು ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಮೇನ್ ಕ್ಯಾಂಪಸ್‍ಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂತು. ಕಳೆದ ಸಾರಿ ಕೆಲವು ಆಂತರಿಕ ತೊಂದರೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ವೀಸಾ ಸಿಗದೆ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಕರೆತರಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ್ದಾಗ ಈ ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ಕಾಂಟ್ರಾಕ್ಟ ರಿನ್ಯೂ ಆಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳು ರಜೆ ಕಳೆದು ಹಿಂತಿರುಗಿದ ಆರು ತಿಂಗಳೊಳಗಾಗಿ ಡಿಪೆಂಡೆಂಟ್ ವೀಸಾ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅದರಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು ಕೂದ. ಹೀಗಾಗಿ ಆ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ಸೆಭಾಗೆ ಹೊರಟೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ದುಡ್ದನ್ನು ಕಳಿಸಲು ಟ್ರಿಪೋಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಾನಿರುವ ಕಡೆಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಹಾಗೂ ಸೆಭಾದಲ್ಲಾಗಲಿ Western Union ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಬ್ಯಾಂಕ್‍ಗಳಿಂದ Swift Code ಮುಖಾಂತರ ಕಳಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಟ್ರಿಪೋಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿತ್ತು. ಸೆಭಾದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಮಿತ್ರರಾದ ಡಾ.ಹನಾ ಪದ್ಮಾ ಮತ್ತು ನಾನು ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಹೋಗುವದೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಟಿಕೇಟ್ ಪಡೆದಿದ್ದಾಯಿತು. ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಹೊರಡಬೇಕಿದ್ದ ವಿಮಾನ ಹನ್ನೆರೆಡು ಗಂಟೆಗೆ ಹೊರಟಿತು. ವಿಮಾನ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಈ ತರದ ಪ್ರಯಾಣ ವಿಳಂಬತೆ ಮತ್ತು ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾಯುವದಕ್ಕೆ ಮೊದಮೊದಲು ಬೇಸರವಾಗುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ಈಗ ಅದೊಂದು ತರ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಟ್ರಿಪೋಲಿ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗಿ ಗಾಳಿ ಜೋರಾಗಿ ಬೀಸತೊಡಗಿದ್ದರಿಂದ ನಾವಿರುವ ವಿಮಾನ ಡೋಲಾಯಮಾನವಾಗಿ ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಓಲಾಡತೊಡಗಿತು. ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ವಿಮಾನ ಬಿದ್ದೇ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಭಾಸವಾಗಿ ಇದು ನಮ್ಮ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆ ಎಂದುಕೊಂಡೆವು. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಯಥಾಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳಿ ಕೊನೆಗೆ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಯ ನಡುವೆಯೇ ಟ್ರಿಪೋಲಿ ಏರ್‍ಪೋರ್ಟನಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಲ್ಯಾಂಡಿನ್ ಆದಾಗ ನಾವೆಲ್ಲ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆವು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಲಗೇಜ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಹಿಡಿದು ಸ್ನೇಹಿತನ ಮನೆ ಸೇರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಮೂರು ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮೂರು ದಿವಸದಿಂದ ಹೋಟೆಲ್‍ನಲ್ಲಿ ಬರಿ ಬ್ರೆಡ್ ಜಾಮ್ ತಿಂದು ನಾಲಗೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಸ್ನೇಹಿತ ಮಾಡಿದ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಅನ್ನ ಸಾಂಬಾರು ತಿಂದು ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿದ್ರೆ ಹೋದೆ. ಮರುದಿವಸ ದುಡ್ಡು ಕಳಿಸಿ ಒಂದಷ್ಟು ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಮಗಳು ಭೂಮಿಗೆ ಚೆಂದನೆಯ ಡ್ರೆಸ್‍ಗಳನ್ನು ಖರಿದಿಸಿ ಮಾರನೆ ದಿನ ಸಂಜೆ ಘಾಟ್‍ಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಹೊರಡುವ ಫ್ಲೈಟ್‍ಗೆ ಟಿಕೆಟ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದೆ.

ಮರುದಿವಸ ನಾನು ಮತ್ತು ಗೆಳೆಯ ಸುರೇಂದ್ರ ಸಬ್ರತಾದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿ ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಖರಿದಿಸಿ ಹನ್ನೆರಡು ಗಂಟೆಗೆ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಹಿಡಿದು ಏರ್ ಪೋರ್‍ಟ್ಗೆ ಬಂದೆ. ತಲುಪಿದ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ ಚೆಕಿನ್ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ನನ್ನ್ ಲಗೆಜ್ ಚೆಕಿನ್ ಮಾಡಿ ವೇಟಿಂಗ್ ಲಾಂಜ್‍ನಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಘಾಟ್‍ನಲ್ಲಿ ಹವಾಮಾನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಡುವ ಫ್ಲೈಟ್ ಕ್ಯಾನ್ಸಲ್ ಆಗಿದೆ ಎನ್ನುವ ಅನೌನ್ಸಮೆಂಟ್ ಹೊರಬಿತ್ತು. ತುಂಬಾ ನಿರಾಶನಾಗಿ ಈಗಾಗಲೆ ಚಿಕಿನ್ ಮಾಡಿದ ಲಗೇಜನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆದು ಲಿಬಿಯಾನ್ ಏರಲೈನ್ಸ್ ಆಫಿಸಿನತ್ತ ಧಾವಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಮುಂದಿನ ವಾರದವರೆಗೂ ಘಾಟ್‍ಗೆ ಯಾವುದೇ ಫ್ಲೈಟ್ ಬಿಡುವದಿಲ್ಲವೆಂದು ಹಾಗೂ ಸೆಭಾಗೆ ಬೇರೆ ಫ್ಲೈಟ್‍ನಲ್ಲಿ ಹೋಗಬಹುದೆಂದು ಹೇಳಿದರು. ಸರಿ ಸೆಭಾದಿಂದ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಹಿಡಿದು ಘಾಟ್‍ಗೆ ಹೋದರಾಯಿತು ಎಂದುಕೊಂಡು ಅಂದೇ ರಾತ್ರಿ ಸೆಭಾಗೆ ಹೊರಡುವ ಫ್ಲೈಟ್‍ಗೆ ಟಿಕೇಟ್‍ನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಹೇಳಿದೆ. ಟ್ರಿಪೋಲಿಯಿಂದ ಘಾಟ್‍ಗೆ ವಾರಕ್ಕೊಂದು ಸಾರಿ ಇರುವದು ಒಂದೇ ಒಂದು ಫ್ಲೈಟ್! ಅದಕ್ಕೂ ಖೋತಾ ಎಂದು ಮನಸಾರೆ ಬದಲಾದ ಹವಮಾನವನ್ನು ಶಪಿಸಿದೆ. ಆ ಪ್ರಕಾರ ನನ್ನ ಟಿಕೇಟನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಕೊಡಲಾಯಿತು. ನೋಡಿದರೆ ಅದು ಓಪನ್ ಟಿಕೆಟ್ ಆಗಿತ್ತು. ನನಗೆ Confirm ಟಿಕೇಟ್ ಇದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಕೊಡಿ ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಬೇಡವೆಂದೆ. ಘಾಟ್ ಫ್ಲೈಟ್ ರದ್ದಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಅಂದೇ ರಾತ್ರಿ ಸೆಭಾಗೆ ಹೊರಡುವ ಫ್ಲೈಟ್ಗೆ ಇದೆ ತರ ಟಿಕೇಟ್ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ ನೀವು ಹೋಗಬಹುದು ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಬಂತು.

ಫ್ಲೈಟ್ ಇದ್ದುದು ರಾತ್ರಿ ಎಂಟು ಗಂಟೆಗೆ. ಆದರೆ ಚಿಕಿನ್ ಅರಂಭವಾಗಿದ್ದು ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ. ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಮತ್ತೆ ವಿಳಂಬ. ಬೇಸತ್ತುಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಾವಿನ್ನೂ ಇಪ್ಪತ್ತು ಜನ ಚಿಕಿನ್ ಕ್ಯೂನಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲೇ ಚಿಕಿನ್ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಯಿತು. ಅರೆ, ಇದೇನಿದು? ಹೀಗೇಕಾಯಿತು? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ಇಪ್ಪತ್ತು ಟಿಕೆಟ್‍್ಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಶ್ಯೂ ಮಾಡಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಎಲ್ಲಾದರು ವಿಮಾನ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಟಿಕೆಟ್ಸ್‍ನ್ನು ಹೀಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಇಶ್ಯೂ ಮಾಡುವದುಂಟಾ? ಆಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸಿದರೂ ನಂಬಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ನಂಬಲಸಾಧ್ಯವಾದರು ನಡೆದಿದ್ದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ಏರಲೈನ್ಸ್ ಆಫೀಸ್ ಮುಂದೆ ಪ್ರಯಾಣಿಕರೆಲ್ಲ ಜಮಾಯಿಸಿದರು. ವಾದ, ವಿವಾದ, ಜಗಳ ಶುರುವಾಗಿ ನಾನು ಯಾವುದೋ ಬಸ್ ಸ್ತ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿ ಇರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಅಡ್ಜೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಲು ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೊನೆಗೆ ಹತ್ತು ಜನಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಅಡ್ಜೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಉಳಿದವರಿಗೆ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಆ ನತದೃಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದೆ. ಅದ್ಹೇಗೆ ಅಡ್ಜೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದರೋ ಅವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು. ಸರಿ ಬಂದ ದಾರಿಗೆ ಸುಂಖವಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ಲಿಬಿಯನ್ನರ ಮೂರ್ಖತನವನ್ನು ಹಾಗೂ ಅವರ ಅದಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಹಿಡಿದು ಹೊಟೆಲ್‍ಗೆ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಇದ್ದು ಮರುದಿವಸ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಹಿಡಿದು ಘಾಟ್‍ಗೆ ಹೊರಟು ಬಂದೆ. ಲಿಬಿಯಾದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿಗಳು ಗಂಟೆಗೆ ೧೦೦ ಕಿ.ಮೀ. ವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡುತ್ತವೆಯಾದ್ದರಿಂದ ೧೪೦೦ ಕಿ.ಮೀ. ದೂರವನ್ನು ಕೇವಲ ೧೪ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಮಿಸಿದ್ದೆ. ಬಂದ ನಂತರ ಎರಡು ದಿವಸ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಈಗಷ್ಟೆ ಬರೆಯಲು ಹಿಂತಿರುಗಿದ್ದೇನೆ.

ನಾಳೆ ಮಗಳು ಭೂಮಿಯ ಎರಡನೇ ವರ್ಷದ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ. ದೂರದ ಲಿಬಿಯಾದಿಂದ ಹೋಗಲಾಗುವದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ರೇಖಾಳಿಗೆ ನೆಹ್ರೂ ಬರೆದಿರುವ "Letters to Indira Priyadarshini" ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಡಲು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕೆಲವು ಕನ್ನಡ ಕಾಮಿಕ್ಷ್ ಹಾಗೂ ಅನುಪಮಾ ನಿರಂಜನರ "ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕತೆ" ಕೊಡಲು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಅವಳು ಈಗ ಏನನ್ನೂ ಓದಲಾರಳು ಎಂದು ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ ಅವಳ ಪ್ರತಿ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತ ಹೋದರೆ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವಳಾದ ಮೇಲೆ ಓದಲು ಅವಳ ಬಳಿ ಒಂದಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳಿರುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನಾಸೆ. ಸಾಲದೆಂಬಂತೆ ಅವಳ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಓಪನ್ ಮಾಡಿರುವ ಅವಳ ಈಮೇಲ್‍ಗೆ ಮುದ್ದಾದ ಈ-ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಡೊಂದನ್ನು ಕಳಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನಾನೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಇಂಟರ್ನೆಟ್‍ನಲ್ಲಿ ತಡಕಾಡಿ ಅವಳಿಗೋಸ್ಕರ ಒಂದಷ್ಟು ಕನ್ನಡ ರೈಮ್ಸ್ ಹಾಗೂ ಕಾರ್ಟೂನ್ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಸಂಗರಹಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವ ಅಪ್ಪ ಅಕ್ಷರಗಳ ಅರಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಏನು ತಾನೆ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯ? ನಾಳೆ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ದವಳಾದ ಮೇಲೆ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಹೆಮ್ಮೆಪಡುತ್ತಾಳೋ ಇಲ್ಲ ತಿರಸ್ಕರಿಸುತ್ತಾಳೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಅವಳ ಅಬಿರುಚಿ, ಇಚ್ಛೆಯ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬನೆಯಾಗಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ, ಕೊಂಡುಕೊಡುವ ಕೆಲಸವನ್ನಷ್ಟೆ ಮಾದಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಅವರ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾದೀತೆ? ಹೇರಲೂಬಾರದು. ನನಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಖಲೀಲ್ ಗಿಬ್ರಾನ್‍ನ ಸಾಲುಗಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತವೆ-

Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.

-ಉದಯ ಇಟಗಿ
ಚಿತ್ರ: ಮಗಳು ಭೂಮಿ

A Ghazal

If we tell you to

light up the house with a lamp,

you'll light it up with a fire.

If we ask you to catch the thief
who broke into the house,

you'll simply arrest

the whole of house members

and send them to the jail.

If we give you

a holy book of humanity

to go through it,

you'll surely throw it away

and burn it down

in the streets of commune.

If we talk of humanity,
you’ll stare at us
as if we are devils.

If we want to smell the
fragrance of flowers,
you’ll just spoil it
by blasting the bombs
and live on with
the corpse smells.

If we just sit down waiting
for the prophets to come,
you’ll stand on
holding the Thrishuls and the Crosses
in your hands.

From Kannada: Jambanna Amarachinta
To English: Uday Itagi

ಆಟಿಕೆಗಳು

ಮಗನೇ,
ಮಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಸಂಭ್ರಮ ಸಡಗರಗಳಿಂದ
ಮುರಿದ ಆಟಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಆಡುತ್ತಾ
ಇಡಿ ಮುಂಜಾನೆ ಕಳೆಯುತ್ತಿರುವೆಯಲ್ಲ
ನೀನೆಷ್ಟೊಂದು ಸುಖಿ!?
ನಿನ್ನ ಆಟವೇನಿದ್ದರೂ
ಮುರಿದ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಆಟಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ!
ಆದರೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಖುಶಿ, ಸಂತೋಷ ನಿನಗೆ!
ನಾನೊಬ್ಬ ಮೂರ್ಖ
ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು ಅವುಗಳ ಬೆಲೆ
ಸುಮ್ಮನೆ ಮುಸಿ ಮುಸಿ ನಗುತ್ತೇನೆ ಅವುಗಳ(ಮುರಿದ ಆಟಿಕೆಗಳ)ತ್ತ ನೋಡಿ.

ನಾನೋ
ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಲೆಕ್ಕ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿರುವೆ
ಕೂಡುತ್ತಾ, ಕಳೆಯುತ್ತಾ, ಗುಣಿಸುತ್ತಾ, ಭಾಗಿಸುತ್ತಾ ಕಡತಗಳಲ್ಲಿ ಮೈ ಮರೆತಿರುವೆ.
ನಂದೂ ಒಂದು ಆಟವೇ,
ಅಂಕಿ-ಸಂಖ್ಯೆಗಳ ಆಟ!
ಬಹುಶಃ ನನ್ನಾಟವನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುವ ಸರದಿ ಈಗ ನಿನ್ನದು
"ಎಂಥ ಪೆದ್ದ ಅಪ್ಪ! ಯಾವುದೋ ಮೂರ್ಖರ ಆಟವನ್ನು ಆಡುತ್ತಾ
ಸುಂದರ ಮುಂಜಾನೆಯನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವನಲ್ಲ?" ಎಂದು.
ಏನು ಮಾಡಲಿ ಮಗನೆ?
ನನಗೆ ನಿನ್ನ ಹಾಗೆ
ಮುರಿದ ಕಡ್ಡಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಮಣ್ಣ ಕುಡಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ
ಆಡುತ್ತಾ ಆಡುತ್ತಾ ಮೈ ಮರೆಯುವ ಕಲೆ ಎಂದೋ ಮರೆತು ಹೋಗಿದೆ.
ಈಗೇನಿದ್ದರೂ
ನನ್ನ ಆಟ ಬರಿ
ನಗನಾಣ್ಯ, ಬೆಳ್ಳಿ, ಬಂಗಾರದ ಸಾಮಾನುಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ!

ನೀನೋ
ದಿನವೂ ಮತ್ತದೇ ಮುರಿದ ಹಳೆಯ ಆಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಹರವಿಕೊಂಡು
ಆಡುತ್ತಾ ಆಡುತ್ತಾ ಖುಶಿಪಡುತ್ತಿ.
ಆದರೆ ನಾನು?
ನಾನು ಸಮಯ, ಶಕ್ತಿಯೆರಡನ್ನೂ ವ್ಯಯಗೊಳಿಸುತ್ತೇನೆ
ದುಬಾರಿ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಲು.
ಆದರೂ ಮೈ ಮರೆಯಲಾಗದು ನನ್ನಾಟದಲ್ಲಿ,
ಗಳಿಸಲಾಗದು ಆ ನಿನ್ನ ಆ ಖುಶಿಯನ್ನು.
ಒಂದು, ಇನ್ನೊಂದು, ಮತ್ತೊಂದು, ಮಗದೊಂದು
ಹೀಗೆ ಒಂದಾದ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ
ನನ್ನ ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇವೆ ಆಸೆಗಳು

ಮಿತಿಯಿಲ್ಲ ಅವಕೆ ಸಾಗರದಂತೆ
ಆದರೂ ಗಟ್ಟಿಯಿರದ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು
ತೀರದಾಸೆಗಳ ಸಾಗರವನ್ನು ದಾಟಲು ತಿಣಿತಿಣುಕಿಡುತ್ತೇನೆ.

ದಾಟುತ್ತೇನೆಯೇ?
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!

ಮೂಲ: ರಬೀಂದ್ರನಾಥ್ ಟ್ಯಾಗೋರ್
ರೂಪಾಂತರ: ಉದಯ ಇಟಗಿ

ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಇದ್ದಾರೆಯೆ?

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನಾನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸೆಭಾ ಯೂನಿವರ್ಷಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಘಟನೆ ಜರುಗಿತು. ಲಂಡನ್‍ನಲ್ಲಿ ಓದಿ ಬಂದ ನನ್ನ ಲಿಬಿಯನ್ ಅಧ್ಯಾಪಕ ಮಿತ್ರರೊಬ್ಬರು "Indian teachers are overqualified, but they are under skilled" ಅಂತ ನೇರವಾಗಿ ಆಪಾದಿಸಿದರು. ಅಂದರೆ ಅವರ ಆಪಾದನೆಯ ತಿರುಳು ಇಷ್ಟೇ ಆಗಿತ್ತು: ಭಾರತೀಯ ಅಧ್ಯಾಪಕರು (ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲ) ಏನೇ ಎಮ್.ಫಿಲ್. ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದರೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಪಾಠ ಮಾಡುವದರಲ್ಲಿ ಸೋತು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಅವರಿಗೆ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಬಳಸಿ ಪ್ರಸ್ತುತ ಪಡಿಸುವ ಕಲೆಯಾಗಲಿ, ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಸಂವಹಿಸುವ ಕಲೆಯಾಗಲಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು. ಅವರ ಈ ಹೇಳಿಕೆಯಿಂದ ಮೊದಲಿಗೆ ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಸಿವಿಸಿಯಾಯಿತಾದರೂ ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವದು ಬರಿ ಎಮ್.ಫಿಲ್. ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಎಂದೂ ಹಾಗೂ ನಾನು ಯಾವುದೇ ಎಮ್.ಫಿಲ್ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡದೇ ಇರುವದರಿಂದ ಆ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಲಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಕೊಂಚ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು. ಆದರೂ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಭಾರತೀಯನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಏಕೋ ಅವಮಾನವಾದಂತೆನಿಸಿ ಥಟ್ಟನೆ "ಬರಿ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಮಾತ್ರ ಏಕೆ ದೂರುತ್ತೀರಿ? ಬ್ರಿಟಿಷರು, ಅಮೆರಿಕನ್ನರು, ಲಿಬಿಯನ್ನರು ಯಾರಾದರು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿರುವ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರದು ಇದೇ ಕತೆ ಆಗಿರಬಹುದಲ್ಲವೆ?" ಎಂದು ಮರು ಸವಾಲೆಸೆದೆ. ಬಹುಶಃ ಅವರ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಅದು ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಆಗಿರದೆ ಇದ್ದುದರಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಮಾತಿನ ಜಟಾಪಟಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಾತಿನ ಧಾಟಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ಅವರೂ ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡು ಚರ್ಚೆ ಆರಂಭವಾಗುವದಕ್ಕೆ ಮುನ್ನ ಎದ್ದು ಹೋದರು. ಮೇಲಾಗಿ ಆ ಚರ್ಚೆ ಯಾವುದೇ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮಾತಿನ ಭರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಹಾಗೂ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪೂರ್ವ ಸಿದ್ಧತೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ವಾದಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಏಕೋ ಏನೋ ಅವರ ಮಾತುಗಳು ನನ್ನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟವು. ಅವರು ಎದ್ದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಈ ಭಾರತೀಯರನ್ನು, ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು, ಅಮೆರಿಕನ್ನರನ್ನು, ಲಿಬಿಯನ್ನರನ್ನು ಒತ್ತಟ್ಟಿಗಿಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನೆ ಈ ಎಮ್.ಫಿಲ್. ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಡಿಗ್ರಿಗಳ ಕುರಿತು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ದಿನಗಳು ಅಕ್ಯಾಡೆಮಿಕ್ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾದವು.

ನಾನು ಧಾರವಾಡದ ಕಿಟೆಲ್ ಕಾಲೇಜಿನ ವಿಜ್ಞಾನ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಮಗೊಬ್ಬ ಕನ್ನಡ ಅಧ್ಯಾಪಕರಿದ್ದರು. ಅವರು ಮಾಡಿದ್ದು ಬರಿ ಎಮ್.ಎ. ಆದರೆ ಅವರು ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿಗೆ ತರಗತಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತುಂಬಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭಾಷಾ ತರಗತಿಗಳನ್ನು ಅಲಕ್ಷಿಸುವ ಅದರಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡ ವಿಷಯವನ್ನು ಅಲಕ್ಷಿಸುವ ವಿಜ್ಞಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸಹ ಅವರ ತರಗತಿಗೆ ತಪ್ಪದೇ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ನಾವು ದ್ವಿತಿಯ ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಮೂರು ತಿಂಗಳು ಮೆಟರ್ನಿಟಿ ಲೀವ್ ಮೇಲೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಅವರ ಜಾಗಕ್ಕೆ ನಮ್ಮದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಆರ್ಟ್ಸ್ ವಿಭಾಗದಿಂದ ಬೇರೊಬ್ಬ ಕನ್ನಡ ಅಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ಡೆಪ್ಯೂಟ್ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಆಕೆ ಅದಾಗಲೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಕತೆ, ಕವನ, ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಲೇಖಕಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಡಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರು ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಎಷ್ಟು ನೀರಸವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತೆಂದರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಅವರನ್ನು ಛೇಡಿಸುತ್ತಾ, ಗೇಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರರ್ಥ ಅವರಲ್ಲಿ ವಿಷಯ ಜ್ಞಾನ ಏನೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲವಂತಲ್ಲ. ಮೊದಲಿದ್ದ ಅಧ್ಯಾಪಕರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜ್ಞಾನ, ವಿಷಯ ಸಂಗ್ರಹಣೆ ಅವರಲ್ಲಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಬಳಸಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಕಲೆ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಹೇಳಲು ಹೋಗಿ ಏನನ್ನೋ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಗೊಳ್ಳೆಂದು ನಕ್ಕು "ಇವರಿಗೆ ಅದ್ಯಾರು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಕೊಟ್ಟರೋ" ಎಂದು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರು, ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಬರಿ ಎಮ್.ಎ. ಮಾಡಿದವರು ಇದ್ದರು. ಬರಿ ಎಮ್.ಎ. ಮಾಡಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಪಾಠ ಮಾಡಿದಷ್ಟು ಈ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇವರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ನಿಲುಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಗಣಿತ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಮೂವರು ಅಧಾಪಕರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಬರಿ ಎಮ್.ಎಸ್ಸಿ ಪದವಿಯಲ್ಲಿ ತೃಪ್ತಿಪಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸರಿಯಾಗಿ ತರಗತಿಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಕೊನೆಗೂ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮುಗಿಸಿ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನಮಗೆ ಅಂಥ ಯಾವುದೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ.

ನಾನು ಮುಂದೆ ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಆರ್ಟ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮಂಡ್ಯದ ಪಿ.ಇ.ಎಸ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಾಗಲೂ ಈ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿರುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರಿಂದ ಅಂಥ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಲಭಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಎಂಟು ಜನ ಅಧ್ಯಾಪಕರಲ್ಲಿ ಆರು ಜನ ಬರಿ ಎಮ್.ಎ. ಮಾಡಿದವರು, ಒಬ್ಬರು ಅದಾಗಲೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿ ಬಹಳ ದಿವಸಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಅರ್ಧ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದರು. ಈ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಚನ್ನಾಗಿ ಪಾಠವನ್ನೇನೊ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಉಳಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕರಂತೆ ಎಲ್ಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ತಲುಪುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಮಹಾಶಯರು ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿರುವ ಪದ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಆರಂಭಿಸಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಇನ್ಯಾವುದೆ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಜಿಗಿದು ಕೊನೆಗೆ ಆ ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ಏನೇನೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ತಮ್ಮ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿ ತರಗತಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಪಿಎಚ್.ಡಿ. ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಸದಾ ಪಾಠ ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ತಯಾರಾಗಿ ಬಂದು ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್‍ನ "ಮ್ಯಾಕ್‍ಬೆತ್" ನಾಟಕ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಮಗೆ ನಾಟಕ ನೋಡಿದಷ್ಟೆ ಖುಶಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬರ್ನಾಡ್‍ಶಾನ "ಪಿಗ್ಮ್ಯಾಲಿಯನ್" ನಾಟಕದ ವಸ್ತುವನ್ನು ಅವರಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿದಷ್ಟು ಬಹುಶಃ ಬರ್ನಾಡ್‍ಶಾನ ನಾಟಕಗಳ ಮೇಲೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರೂ ಸಹ ಅಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ತಮ್ಮ ಎಮ್.ಎ. ಡಿಗ್ರಿ ಜೊತೆಗೆ ದೆಹಲಿಯ ನಾಟಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದರಷ್ಟೆ. ಆದರೆ ಹೆನ್ರಿಕ್ ಇಬ್ಸನ್‌ನ "ಎ ಡಾಲ್ಸ್ ಹೌಸ್" ನಾಟಕದ ನೋರಾಳ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವರು ಪರಕಾಯ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿ ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ರೋಮಾಂಚಿತರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇನ್ನು ಇತಿಹಾಸ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರೊಫೆಸರ್‍ರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಪಿಎಚ್.ಡಿಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಮೂಡು ಸಹ ಅವರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರು ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾಲದ ಸಾಮಾಜಿಕ, ರಾಜಕೀಯ, ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇತಿಹಾಸಕಾರರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಕೆಲವು ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಬೆಕ್ಕಸ ಬೆರಗಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲದೆ ಅವರಿಗೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನಲ್ಲದೆ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರವಾದ ಜ್ಞಾನವಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾವು ಅವರನ್ನು "ವಾಕಿಂಗ್ ಎನ್‌ಸೈಕ್ಲೋಪೀಡಿಯಾ" ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಮುಂದೆ ನಾನು ಎಮ್.ಎ ಮಾಡಿ ಅಧ್ಯಾಪಕನಾಗಿ ವೃತ್ತಿ ಬದುಕು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ರಂಗದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಿ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡುವದು ತೀರ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲೇ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರು ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರು ಜನ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ಈ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರೊಂದಿಗೆ ಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಅನುಭವಗಳಾಗಿವೆ. ನಾನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲಿ ವಿಜ್ಞಾನ ಹಾಗೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದ ಎಷ್ಟೋ ಜನಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಷನಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವದಿಕ್ಕೆ ಬರುವದಿರಲಿ ಒಂದು ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಸಹ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದೆ ಬರೆಯಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಎರಡು ಕೊಂಬುಗಳು ಬಂದವರಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ಇಂಜಿನೀಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲಿ ಅತಿಥಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕನಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗ ಸಮ ಮೊತ್ತದ ಅನುಭವವಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ನನಗೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಳದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೇಟು ಬಿದ್ದಿದೆ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನಾನು "ಈ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರು ಅಂಥ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಕಲಿಸುವದಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಆದರೂ ಏಕೆ ಈ ತಾರತಮ್ಯ?" ಎಂದು ಬೇಸರ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಿದೆ. ಬರುಬರುತ್ತಾ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡುವದು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿದವರನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಯಿತು. ಒಂದು ಸಾರಿ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ಖಾಸಗಿ ಕಾಲೇಜೊಂದರ ಸಂದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಹಾಜರಾದಾಗ "ಅಯ್ಯೊ, ನೀವಿನ್ನೂ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿಲ್ಲವೆ? ಈ ಫೀಲ್ಡಗೆ ಬಂದು ಏಳು ವರ್ಷ ಆಯ್ತು. ಹೋಗಲಿ ಎಮ್.ಫಿಲ್. ಆದರೂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ" ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರನ್ನು ಕಾಣುವಂತೆ ಕಂಡು ಪುಕ್ಕಟ್ಟೆ ಉಪದೇಶವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಕಳಿಸಿದರೆ ಹೊರತು ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಬೇರೆಲ್ಲ ಕೌಶಲ್ಯಗಳು ಕಾಣಿಸದೆ ನನ್ನನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.

ಒಂದು ಸಾರಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಬಿ.ಎ. ತರಗತಿಗೆ ಬಸವಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಮ ಪ್ರಭುವಿನ (ಇಂಗ್ಲೀಷ ಅನುವಾದ) ವಚನಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ "ಕಲ್ಚರ್ ಯ್ಯಾಂಡ್ ಸೊಸಾಯಿಟಿ" ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಉಪನ್ಯಾಸವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ್ದೆವು. ಅವರು ಅದಾಗಲೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ, ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದ ಸೆಮಿನಾರುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಂಧ ಮಂಡಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದರು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಅವರು ಏನು ಮಾತನಾಡಬಹುದೆಂದು ಭಾರಿ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. ಕೊನೆಗೂ ಅವರ ಭಾಷಣ ಶುರುವಾಯಿತು. ಶುರುವಾದ ಮೊದಲ ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಅವರು ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರಿಕೃತವಾಗಿದ್ದರು. ಆನಂತರ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಜಿಗಿದು ಏನೇನೋ ಹೇಳಿ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಮುಗಿಸಬೇಕಿದ್ದ ಭಾಷಣವನ್ನು ಮೂರು ಘಂಟೆಗಳವರೆಗೆ ಕೊರೆದು ಕೊನೆಗೂ ಮುಗಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲದೆ ನಾವೂ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದೆವು. ಇನ್ನೊಂದು ಸಾರಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದಿಂದ " ದಿ ಇಂಪ್ಯಾಕ್ಟ್ ಆಪ್ ವೆರ್ನ್ಯಾಕ್ಯುಲರ್ ಆನ್ ಲರ್ನಿಂಗ್ ಆಫ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಲಾಂಗ್ವೇಜ್" ಎನ್ನುವ ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ರಾಜ್ಯ ಮಟ್ಟದ ಸೆಮಿನಾರೊಂದನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಒಟ್ಟು ಆರು ಜನ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅವರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಎಷ್ಟನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೋ, ಏನನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೋ ಅಷ್ಟನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಂದ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದರು. ಉಳಿದ ನಾಲ್ಕು ಜನರಲ್ಲಿ ಮೂವರ ಮಾತುಗಳು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ ಹೋದರೆ, ಒಬ್ಬರ ಮಾತುಗಳಂತು ನಮ್ಮ ಮೊಣಕಾಲಿನಿಂದ ಮೇಲೇರುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ನ್ಯಾಕ್ (NAAC) ಕಮಿಟಿ ಬಂದಾಗ ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರನ್ನು "ನೀವು ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗಿಯೂ ಇನ್ನೂ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡಿಲ್ಲವೆ?" ಎಂದು ಕಮಿಟಿ ಅವರನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಕೇಳಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕವರು ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ "ಪಿಎಚ್.ಡಿ. ಮಾಡಿದರೆ ನನಗೊಂದು ಇನ್ಕ್ರೀಮೆಂಟ್ ಸಿಗುವದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದರಿಂದ ನನಗಾಗಲಿ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗಾಗಲಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವದಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಮುಖಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಸತ್ಯ ಅಡಗಿದೆ ಅಲ್ಲವೆ? ಎಮ್.ಫಿಲ್. ಅಥವಾ ಪಿಎಚ್.ಡಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅಧ್ಯಾಪಕನ ಪಾಠಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮೇಲೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರುತ್ತವೆಯೆ? ಅವರ ಪಿಎಚ್.ಡಿಗಳಿಂದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಲಾಭವಾಗುತ್ತದೆಯೆ? ಆ ಡಿಗ್ರಿಗಳು ಬೇಕೆ? ಅವುಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆಯೆ? ನೇಮಕಾತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೆ? ಅವನ್ನೇ ಮಾನದಂಡವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಂಬಳದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುವದು ಸರಿಯೆ? ಕಲಿಸುವಿಕೆಗೂ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುವದಕ್ಕೂ ಏನಾದರು ಸಂಬಂಧವಿದೆಯೆ? ಅಸಲಿಗೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಎಂದರೆ ಒಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುವ ರಿಸರ್ಚ್ ಡಿಗ್ರಿಯೇ ಹೊರತು ಟೀಚಿಂಗ್ ಡಿಗ್ರಿ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಇದರರ್ಥ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ, ಯೂನಿವರ್ಷಿಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ಹೇಗೆ ರಿಸರ್ಚ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತರಬೇತಿಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಹೊರತು ಹೇಗೆ ಕಲಿಸಬೇಕೆಂದು ತರಬೇತಿಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ದುರಂತವೆಂದರೆ ಇವತ್ತು ಅಕ್ಯಾಡೆಮಿಕ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡುವದು ದೊಡ್ದ ಸಾಧನೆಯೆಂಬಂತೆ, ದೊಡ್ಡ ಕ್ವಾಲಿಫಿಕೇಶನ್ ಎಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ನೇಮಕಾತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಈ ಡಿಗ್ರಿಗಳನ್ನೇ ಮಾನದಂಡವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅಂಥವರಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಅಧ್ಯಾಪಕನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಲೂ ಯೋಗ್ಯನಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ಇಂಥ ವಾತಾವರಣ ಅವಶ್ಯವಾಗಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಈಗೀಗ ಮುಂದುವರಿದ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಒಬ್ಬ ಅಧ್ಯಾಪಕನ ಪಿಎಚ್.ಡಿ.ಗೂ ಹಾಗೂ ಆತ ಪಾಠ ಮಾಡುವದಕ್ಕೂ ಏನೂ ಸಂಬಧವಿಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿದು ಅವುಗಳನ್ನು ಕೈ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬರಿ ಕೌಶಲ್ಯ, ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ಶಿಕ್ಷಕರನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಪಾಠವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಇದರರ್ಥ ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಮಾಡುವದನ್ನು ಆಯಾ ಅಧ್ಯಾಪಕನ ಆಸಕ್ತಿಗೆ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತಿದೆಯೆ ಹೊರತು ಖಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸುವದಾಗಲಿ ಹಾಗೂ ಅದನ್ನೇ ಮಾನದಂಡವಾಗಿಸಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವದನ್ನಾಗಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಭಾರತದಲ್ಲೂ ಇದೆ ಪರಿಪಾಠವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಲು ಆಗುವದಿಲ್ಲವೆ? ಕಾಲೇಜುಗಳು, ಯೂನಿವರ್ಷಿಟಿಗಳು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿ ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಾರವೆ? ಈ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣತಜ್ಞರು, ಬುದ್ಧಿ ಜೀವಿಗಳು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ?

[ಈ ಲೇಖನವು "ದಟ್ಸ್ ಕನ್ನಡ" ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. http://thatskannada.oneindia.in/nri/article/2009/0205-indian-teachers-over-qualified-under-skilled.html]

-ಉದಯ ಇಟಗಿ

Time

A rounded clock
We are: me and he.
I am the one hand
And he the other.
Sometimes
I’ll step forward
And he backward
Or else
He‘ll be forward
And I backward.
We push the time together
And move on 
Weave many circles too.
Sometimes somewhere
In a day
We meet each other
And fasten ourselves in
Each other’s arms

And feel hot
I am not there
Without him,
And he without me.
Should we move,
We should move together.
And should we halt,
We should halt together at once.
From Kannada: K.C.Mamatha Harihar
To English: Uday Itagi

Floods

Floods ,floods
What are they?
Pulling houses
Cutting souls
Rushing and ravening
Making hissing sound
Floods, floods
What are they?

Shrines and towers
Tumble down
Old statues float on
Lights go out
Wires get cut
Musical instruments groan
Floods, floods
What are they?

Hearts break down
And fall apart
Cracks of suspicion
Horror and fear
Open up every where
Floods, floods
What are they?

Every face appears masked
And hearts get hidden
Can masked face and hidden
Hearts speak?
Alleviate or aggravate
Nor floods speak
Floods, floods
What are they?

From Kannada: G.S. Shivarudrappa
To English: Uday Itagi

ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ "ಒಬಾಮ"ಮಯವಾಗುತ್ತಿದೆ

ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಬರಾಕ್ ಹುಸೇನ್ ಒಬಾಮನ ಬಗ್ಗೆ ಕಳೆದೆರಡು ತಿಂಗಳಿಂದ ಬರೆಯದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಲ್ಲ, ಸುದ್ದಿ ಬಿತ್ತರಿಸದ ಟೀವೀ ಚಾನಲ್‍ಗಳಿಲ್ಲ. ಅವನೊಬ್ಬ ಕರಿಯನಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡು ಏನೆಲ್ಲ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿದ! ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಕರಿಯರನ್ನು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರಂತೆ ನಡೆಸಿಕೊಡ ದೇಶಕ್ಕೆ ಈಗ ಅವನೇ ಅಧಿಪತಿ! ಹಿಂದೆ ಅಮೆರಿಕದ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶವೇ ನಿಷಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ಕರಿಯರಿಗೆ ಈಗ ನೇರವಾಗಿ ವೈಟ್ ಹೌಸ್ ಒಳಗಡೆ ಪ್ರವೇಶವೆಂದರೆ ಸುಮ್ಮನೇನಾ? ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಒಬಾಮ ಹೀಗೆ, ಒಬಾಮ ಹಾಗೆ ಎಂದು ಕೊಡಾಡಿದ್ದೇ ಕೊಂಡಾಡಿದ್ದು! ಸಾಲದೆಂಬಂತೆ ಒಬಾಮ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹುಡುಗನಾದಂತೆ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಕನ್ನಡದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಸಹ ಪುಟಗಟ್ಟಲೆ ಬರೆದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗಿದವು. ಕನ್ನಡದ ಲೇಖಕರು ಈತನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯದೆ ಹೋದರೆ ತಾವೆಲ್ಲಿ ಲೇಖಕರ ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಅನುಮಾನದಿಂದ ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದೆಂದು ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದು ದಿನಕ್ಕೊಬ್ಬೊಬ್ಬರಂತೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ, ಮ್ಯಾಗಜೀನಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಧನ್ಯರಾದರು. ಈಗಲೂ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದ್ಯಾವ ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅದೇನನ್ನೋ ಬರೆದು ಅದ್ಹೇಗೊ ಈ ಒಬಾಮನಿಗೆ ಲಿಂಕ್ ಮಾಡಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಒಬಾಮ! ಒಬಾಮ!! ಒಬಾಮ!!! ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಒಬಾಮಮಯವಾಗಿದೆ.

ನಾನು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಾ, ಒಳೊಗೊಳಗೆ ನಗುತ್ತಾ ಈ ಜನಕ್ಕೆ ಒಬಾಮನ ಬಗ್ಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿದೆ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಒಬಾಮ ಪ್ರಮಾಣ ವಚನ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಮಾರನೆ ದಿನ ನನ್ನ ಇಂಡಿಯನ್ ಅಧ್ಯಾಪಕ ಮಿತ್ರರೊಬ್ಬರು ಲಿಬಿಯಾದಿಂದ ದೂರದ ಹೈದ್ರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿ ಮೂರನೆ ಕಾಸಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ತಮ್ಮ ಮಗನೊಂದಿಗೆ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ "ನಿನ್ನೆ ಟೀವೀಯಲ್ಲಿ ಒಬಾಮನ ಓಥ್ ಸೆರ್‍ಮನಿ‍ ನೋಡಿದ್ಯಾ? ಎಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿತ್ತು ಅಲ್ವಾ? ಅವನ ಹಾಗೆ ನೀನು ದೊಡ್ದ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ?" ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹಿತೋಪದೇಶ ನೀಡಿದರು. ಅವರು ಮಾತನಾಡಿ ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದ ನಾನು "ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ ಅಮೆರಿಕದ ಒಬಾಮನನ್ನೇ ಏಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟಿರಿ? ನಮ್ಮದೆ ದೇಶದ ಗಾಂಧಿಯನ್ನೊ, ವಿವೆಕಾನಂದರನ್ನೊ, ಅಂಬೇಡ್ಕರನ್ನೊ ಏಕೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ? ಅವರೆಲ್ಲಾ ಹೋಗಲಿ, ಕೊನೆಪಕ್ಷ ನೀವು ಸದಾ ಬಡತನದ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು, ಏನೇನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಿಸಿ, ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿ ಸಂದರ್ಶನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪಾಸಾಗಿ ಇದೀಗ ಲಿಬಿಯಾದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ದಮೊತ್ತದ ಸಂಬಳಕ್ಕೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಿರೆಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮದೂ ಒಂದು ಸಾಧನೆಯಲ್ಲವೆ? ನೀವೇಕೆ ನಿಮ್ಮ ಸಾಧನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ ತಿಳಿಯಪಡಿಸುವದಿಲ್ಲ? ದೂರದವರೇ ಏಕೆ ಆಗಬೇಕು?" ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕವರು ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿಯಾದಂತೆ ಕಂಡರು. ಆನಂತರ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ನಕ್ಕು "ಹಿತ್ತಿಲ ಗಿಡ ಮದ್ದಲ್ಲ" ಎಂದೇನೋ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ವಾದದ ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ ಸಿಗುವ ಮುನ್ನವೇ ನಯವಾಗಿ ಜಾರಿಕೊಂಡರು.

ನಾನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ನಮ್ಮ ಜನವೇ ಇಷ್ಟು. ದೂರದ ಜನಗಳ, ವಸ್ತುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೆ ಪಕ್ಕದವರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ, ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತನಾಡುವ ಕಿಂಚಿತ್ತು ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುವದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ನಾನು ಬಹಳಷ್ಟು ಸಾರಿ ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನಾವೇಕೆ ಹೀಗೆ? ದೂರದವರಿಂದಲೆ ಏಕೆ ಬದುಕಿನ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ? ಹತ್ತಿರದವರಿಂದ ಏಕೆ ಕಲಿಯುವದಿಲ್ಲ? ಅವರನ್ನೇ ರೋಲ್ ಮಾಡೆಲ್‍ಗಳಾಗಿ ಏಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವದಿಲ್ಲ? ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವ ಮುನ್ನ ಮತ್ತೆ ನಾವು ಯೋಚಿಸುವ ರೀತಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ.

ನಮಗೆ ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಗೊತ್ತಿರುವಷ್ಟು ನಮ್ಮದೇ ದೇಶದ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಾಗಲಿ,ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಯಾಗಲಿ ಗೊತ್ತಿರುವದಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಅಮೆರಿಕಾ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುವಷ್ಟು ನಮ್ಮದೇ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುವದಿಲ್ಲ. ದೇಶವನ್ನು ಬಿಡಿ, ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂಗತಿಗಳು ತಿಳಿದೇ ಇರುವದಿಲ್ಲ. ಅರವಿಂದ ಅಡಿಗರ "ಬಿಳಿ ಹುಲಿ" ಕೃತಿಗೆ ಬೂಕರ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಬಂತು ಎಂದು ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೇಳುವ ನಾವು ಶ್ರೀನಿವಾಸ ವೈದ್ಯರ ಯಾವ ಕೃತಿಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಸಿಕ್ಕಿತು ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಬೆಬ್ಬೆಬ್ಬೆ ಎಂದು ಬಾಯಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಶಶಿ ದೇಶಪಾಂಡೆ, ಅನಿತಾ ದೇಸಾಯಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುವಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಲೇಖಕಿಯರ ಬಗ್ಗೆ ಏನೇನೂ ತಿಳಿದಿರುವದಿಲ್ಲ. ಫಲ್ಗುಣಿ ಪಾಟಕ್, ಸೊನು ನಿಗಮ್‍ರ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಗುರಿತಿಸಿದಂತೆ ನಮ್ಮವರೇ ಆದ ಅವರಿಗಿಂತ ಚನ್ನಾಗಿ ಹಾಡಿರುವ ರಾಜೇಶ್, ನಂದಿತಾ, ಪಲ್ಲವಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಾಯಕ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುವದಿಲ್ಲ. ಯಾವದೋ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರಿಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದ "ಸ್ಲಂ ಡಾಗ್" ಚಿತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ಪ್ರಚಾರ ಪಡೆಸಿದಷ್ಟು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ರಗಳಾದ ಗುಲಾಬಿ, ಮಾತಾಡ್ ಮಾತಾಡ್ ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮೊಗ್ಗಿನ ಮನಸ್ಸು ಚಿತ್ರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದೆರಡು ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಪ್ರಚಾರಪಡಿಸುವ ಉಸಾಬರಿಗೆ ಹೋಗುವದಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಅಮಿತಾಬಚ್ಚನ್ "ಬ್ಲ್ಯಾಕ್" ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿನ ಅಬಿನಯಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರೇಷ್ಟ ನಟನೆಂದು ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದಾಗ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬ ಅದೇ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ದತ್ತಣ್ಣನಿಗೆ (ಮುನ್ನುಡಿ ಚಿತ್ರಕ್ಕಾಗಿ) ಹಾಗೂ ಅವಿನಾಶಗೆ (ಮತದಾನ ಚಿತ್ರಕ್ಕಾಗಿ) ಬಂದಾಗ ಅವನು ಏನೂ ಹೇಳದಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿ ನನಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಪರಿಸರ ಸಂರಕ್ಷಣೆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ದೂರದ ನರ್ಮದಾ ಬಚಾವ್ ಅಂದೋಲನದ ನಾಯಕಿ ಮೇಧಾ ಪಾಟ್ಕರ್ ನೆನಪಾದಂತೆ ಸಾಲು ಮರಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟು ನಮಗೆಲ್ಲಾ ನೆರಳನ್ನು ನೀಡಿದ ಸಾಲು ಮರದ ತಿಮ್ಮಕ್ಕ ನೆನಪಾಗುವದಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‍ವರ ಹೋರಾಟದ ಕತೆ ಇಷ್ಟವಾದಂತೆ ನಮ್ಮೂರಿನ ಮುಖಂಡರೊಬ್ಬರು ದಲಿತರಿಗೆ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶ ಕಲ್ಪಿಸಲು ನಡೆಸಿದ ಹೋರಾಟದ ಕತೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚಾರಣೆಯಂದು ಅಷ್ಟಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರದ, ನೋಡಿರದ ರಾಧಾಕೃಷ್ಣರನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಹುನ್ನಾರು ನಡೆಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಮೊದಲ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ, ತೊದಲ ನುಡಿಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿದ ಅಮ್ಮನನ್ನಾಗಲಿ, ನೀತಿಪಾಠಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ ಅಜ್ಜಿಯರನ್ನಾಗಲಿ ನಾವು ಗುರುಗಳೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅಭಿನಂದಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ ದೂರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳೊಬ್ಬಳು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಗಂಡನನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಏನೆನೆಲ್ಲಾ ಹಿಂಸೆ ಅನುಭವಿಸಿ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಬಾಳಲಾರದೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟು ಹೊರಬಂದು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿ ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದು ಮಕ್ಕಳಿಗೊಂದು ನೆಲೆ ಕಾಣಿಸಿದವಳ ನೋವಿನ ಕತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ತಾಕುವಂತೆ, ಅಂಥದೇ ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಗಂಡನನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಅವನೊಂದಿಗೆ ಏಗಿ ಏನೆನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ನಮಗೊಂದು ಸುಭದ್ರ ನೆಲೆ ಕಲ್ಪಿಸಿದ ನಮ್ಮಮ್ಮನ ನೋವಿನ ಕತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಷ್ಟಾಗಿ ತಾಕುವದಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ, ಎರಡೇ ಇಂಥ ನೂರಾರು ಸಂಗತಿಗಳು ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ನಡೆದಿರುತ್ತವೆ. ನಾವು ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿರುತ್ತೇವೆ. ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಪಕ್ಕದವರು ಎದ್ದು ಹೋಗಿರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಮತ್ತೆ ರೋಲ್ ಮಾಡೆಲ್‍ಗಳಿಗಾಗಿ ಅರಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವದು ದೂರದವರನ್ನೇ!

ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನವರೆ ಏನೆಲ್ಲ ಅಚ್ಚರಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿಲ್ಲ? ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ? ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡುವ ಕಣ್ಣುಗಳಿದ್ದರೆ, ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಕುತೂಹಲದ ಮನಸ್ಸಿದ್ದರೆ, ತಿಳಿಯುವ ತಾಳ್ಮೆಯಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನವರ ಅಗಾಧ ಕೊಡುಗೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನ "ಕಾಮಿಡಿ ಆಫ್ ಎರರರ್ಸ್" ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಕಾಮಿಡಿಯೆಂದು ಹೊಗುಳುವ ಮುನ್ನ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನಿಗಿಂತ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ವಿಜಯನಗರ ಅರಸರ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ಸೂರಣ್ಣ ರಾಮರಾಯನ "ಕಲಾ ಪೂರ್ಣೋದಯಂ" ಎನ್ನುವ ಕನ್ನಡದ ಕೃತಿಯೊಂದು ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನ ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಮೂಲಾಧಾರವಾಗಿತ್ತೆಂದು ಹಾಗೂ ಅದು ಅವನಿಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿತ್ತೆಂದು ತಿಳಿದು ಪ್ರಚಾರಪಡಿಸಬೇಕಿದೆ. ದೂರವಾಣಿಯನ್ನು ಗ್ರಹಾಂಬೆಲ್ ಕಂಡು ಹಿಡಿದನೆಂದು ನಮಗೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿದೆಯಷ್ಟೆ? ಆದರೆ ದೂರವಾಣಿಯನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಬಳಸುವ ಕಲೆ ಗ್ರಹಾಂಬೆಲ್‍ಗಿಂತ ಮೊದಲೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಬಿಜಾಪೂರ ಸುಲ್ತಾನರ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿಗಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತೆಂದು ಕೆಲವು ಆಧಾರಗಳು ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಗೋಳಗುಮ್ಮಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗೋಡೆಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದರೆ ಅದ್ಹೇಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಗೋಡೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ? ಗೆಲಿಲಿಯೋಗಿಂತ ಮೊದಲೇ ದೂರದರ್ಶಕ(ಟೆಲಿಸ್ಕೋಪ್)ದ ಬಳಕೆ ಹೊಯ್ಸಳರ ಕಾಲದ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತೆಂದು ಬಲವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಹೊಯ್ಸಳರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿತವಾದ ಹಳೆಬೀಡಿನ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಹೊಯ್ಸಳೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಹೊರಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕೆತ್ತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಕೊಳವೆಯಾಕಾರದ ವಸ್ತುವೊಂದನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಆಕಾಶದತ್ತ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಚಿತ್ರವೊಂದು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ನಾನೊಬ್ಬ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಅಧ್ಯಾಪಕನಾಗಿ ಡಿ.ಹೆಚ್.ಲಾರೆನ್ಸನ "ಸ್ನೇಕ್" ಪದ್ಯವನ್ನು ಪಾಠ ಮಾಡುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಾವನ್ನು ಕಾಮದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆಂದು ಹಾಗೂ "ಹಾವು-ಕಾಮದ" ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಮೊಟ್ಟಮೊದಲಿಗೆ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದವನು ಸಿಗ್ಮಂಡ್ ಫ್ರಾಯ್ಡನೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೆ ಸುನಾಥವರ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರ ವಚನಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಕಟವಾದ ಲೇಖನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಿಗ್ಮಂಡ್ ಫ್ರಾಯ್ಡನಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಹನ್ನೆರಡನೆ ಶತಮಾನದ ಬಸವಣ್ಣನವರು ತಮ್ಮ "ಹುತ್ತವ ಬಡಿದರೆ ಹಾವು ಸಾಯಬಲ್ಲದೆ?" ವಚನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಹಾವನ್ನು ಕಾಮದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಅದಾಗಲೆ ಬಳಸಿದ್ದರೆಂದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಅರೆರೆ ಈ ವಚನವನ್ನು ನಾನು ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಓದಿರಲಿಲ್ಲ? ಆದರೂ ಈ ವಿಚಾರ ನನಗೇಕೆ ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ? ನಾನೇಕೆ ಸಿಗ್ಮಂಡ್ ಫ್ರಾಯ್ಡ್ ಬಗ್ಗೆ ಪೂರ್ವಗ್ರಹನಾದೆ? ಎಂದು ನನ್ನ ಅಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಮರಗಿದ್ದಿದೆ. ಇದೀಗ ಪಾಠ ಮಾಡುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ "ಹಾವು-ಕಾಮ" ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟವರು ಸಿಗ್ಮಂಡ್ ಫ್ರಾಯ್ಡನಲ್ಲ, ಬಸವಣ್ಣನೆಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.

ಹಿಂದೆಲ್ಲ ನಾವು ಹಿರಿಯರಿಂದ, ಜೊತೆಯವರಿಂದ, ತಿಳಿದವರ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದ, ಬದುಕಿನ ಅನುಭವಗಳಿಂದ ಪಾಠ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಇಂದು ಹೀಗೆ ತಿಳಿಹೇಳಲೆಂದೇ ಕೌನ್ಸಿಲಿಂಗ್ ಸೆಂಟರ್‍ಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಭಾರಿ ದುಡ್ಡನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಿವೆ. ಇಂದಿನವರು ಮನೆಯವರ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡದೆ ಹೊರಗಿರುವ ಕೌನ್ಸಿಲಿಂಗ್ ಸೆಂಟರ್‍‍ಗಳಿಗೆ ಹೊಗಿ ದುಡ್ಡನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಮನೆಯವರು ಕೊಡುವ ಅದೇ ಉಪದೇಶವನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಂದು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸದಾ ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿಯೆ ಹೋಗಿ ಕಾಲೇಜು ಸೇರುವ ನನ್ನಾಕೆ "ಟೈಮೇ ಸಾಕಾಗೊಲ್ಲ. ಟೈಮ್ ಹೇಗೆ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡೋದಂತ ಟೈಮ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್‍ಮೆಂಟ್ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಲಿತುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳ ಮಾತು ಕೇಳಿ ರೋಷಿ ಹೋಗಿ "ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಕಲಿಯೋದೇನಿದೆ? ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕೆಲಸದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿ. ಅವಳು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ, ತಮ್ಮ ಮನೆಯವರಿಗೂ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ ಆರು ಕಿಲೋಮೀಟರ ನಡೆದುಕೊಂಡುಹೋಗಿ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತಾಳಲ್ಲ ಅದ್ಹೇಗೆ ಎಂದು ಅವಳನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿ" ಎಂದು ದಬಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿ ಯಾರ್ಯಾರಿಂದಲೋ ಕಲಿಯುವ ಬದಲು ಹತ್ತಿರದವರಿಂದಲೆ ಕಲಿತರೆ ಆಗುವದಿಲ್ಲವೆ? ಅವರನ್ನೇ ರೋಲ್ ಮಾಡೆಲ್‍ಗಳಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆ? ಸದಾ ಹಿತ್ತಿಲ ಗಿಡ ಮದ್ದಲ್ಲ ಎಂದು ಗೊಣಗುವ ಮೊದಲು ಅದರ ಮಹತ್ವವೇನೆಂದು ತಿಳಿದು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಚಾರಪಡಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ ವಸ್ತುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ನೆಲದವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮಿಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಭಿಮಾನದಿಂದ ಬೀಗಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕೇಳಿರದ ಕಂಡಿರದ ದೂರದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಪೀಡಿತರಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವದಕ್ಕಿಂತ ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದವರ ಪ್ರತಿಭೆ, ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವರಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕು. ಈ ಒಬಾಮ, ಗಾಂಧಿ, ಅಬೇಡ್ಕರ್‍ವರಿಂದ ಕಲಿಯುವದಕ್ಕಿಂತ ಮುನ್ನ ನಮ್ಮಿಂದ ನಾವೇ ಕಲಿಯುತ್ತಾ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಮಾದರಿಯಾಬೇಕು.ಸೂರ್ಯ ಅಷ್ಟು ಉರಿಯುತ್ತಾನೆಂದು ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿಗೆ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಹಾಕಲಾದೀತೆ?

-ಉದಯ ಇಟಗಿ