Demo image Demo image Demo image Demo image Demo image Demo image Demo image Demo image

ನೆರಳು ಕೊಟ್ಟವರನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಾ....................

  • ಬುಧವಾರ, ಮೇ 19, 2010
  • ಬಿಸಿಲ ಹನಿ
  • “A success has many fathers but a failure none.”
    ಹಾಗಂತ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಾದೆ ಮಾತಿದೆ. ಈ ಮಾತು ಬೇರೆಯವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿದೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇದು ಅಕ್ಷರಶಃ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಯಶೋಗಾಥೆಯ ಹಿಂದೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಶ್ರಮ, ತ್ಯಾಗ, ಸಹಾಯ, ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ಅವರನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನೆಯಲೆಂದೇ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

    ನಾವು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ಆ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಕಾರಣಿಕರ್ತರಾದವರನ್ನು ನಾವು ನೆನೆಯಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ವಿಜಯದ ಪತಾಕೆಯನ್ನು ಹಾರಿಸಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಂಥವರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಅವರಿಗೊಂದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ನಾವು ಮನುಷ್ಯರಾಗಿರುವದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವೇ ಇರುವದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದೇ ನನ್ನ ಯಶೋಗಾಥೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ಇವರೆಲ್ಲರ ಸಹಾಯ, ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳಲೆಂದೇ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಹಾಗೂ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

    ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಪ್ಪನ ಮಗನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ನನ್ನ ಬದಕು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಹರಿದು ಹಂಚಿಹೋದ ಬದುಕು. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ತಾಯಿಯ ತವರು ಮನೆಯಲ್ಲಾದರೂ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಮೂರು ವರ್ಷದ ಬಾಲ್ಯ ಕಳೆದಿದ್ದು ನನ್ನೂರು ಮುಧೋಳದಲ್ಲಿ, ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಗರಡಿಯಲ್ಲಿ. ಅಪ್ಪ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬೇಸತ್ತು ನನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಇಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿಗಲಾರದು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮೂರೂ ಜನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು (ನಾನು, ಅಣ್ಣ, ತಂಗಿ) ತಂತಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ಆ ಪ್ರಕಾರ ನನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನು ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ (ತಂದೆಯ ಅಣ್ಣ- ಹೇಮಣ್ಣ ಕವಲೂರು) ತಮ್ಮೂರು ಅಳವಂಡಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರೆ, ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ (ತಾಯಿಯ ಅಕ್ಕ-ಸರೋಜಿನಿ ಪಾಟೀಲ್) ತಮ್ಮೂರು ಕಲಕೋಟಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ನನ್ನ ತಂಗಿಯನ್ನು ತಾಯಿಯ ತವರು ಮನೆ ಸುಲ್ತಾನಪೂರದವರು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾವು ಮೂರೂ ಜನ ಮಕ್ಕಳು ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಪ್ರೀತಿ, ವಾತ್ಸಲ್ಯದಿಂದ ವಂಚಿತರಾದೆವು. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಸಂಪರ್ಕವಿಲ್ಲದೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅವರ ನಡುವೆ ಅಂಥ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ಸಂಪರ್ಕ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಏರ್ಪಡಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವರು ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಲು ಬಂದಾಗ ನಾವು ಅವರನ್ನು ಅಪರಿಚಿತರಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲೂ ಎಂಥದೋ ಮುಜುಗರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಪ್ಪಿ, ಅಪ್ಪಿ ಸಂತೈಸಿದ ಎಷ್ಟೋ ಬಂಧುಗಳು ನಮಗೆ ದಾರಿ ದೀಪವಾದರು ಹಾಗೂ ಅವರೇ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳಾದರು.

    ನಾನು ನನ್ನ ಮೂರನೇ ವರ್ಷದಿಂದಲೇ ಕಲಕೋಟಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಪ್ಪರ ತುಂಬು ಆರೈಕೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದೆ. ಅವರು ಒಂದು ಮಗುವಿಗೆ ಏನೆಲ್ಲಾ ಬೇಕೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಧಾರೆಯೆರೆದು ಬೆಳೆಸಿದರು. ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನಿಗೆ ಗಂಡುಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದಿದ್ದ ಕಾರಣಕ್ಕೇನೋ ನನ್ನನ್ನು ಅತಿ ಮುದ್ದಿನಿಂದ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬೆಳೆಸಿದರು. ನಾನು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮುಂದಿದ್ದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೊಡ್ದಪ್ಪ (ಸೋಮನಗೌಡ ಪಾಟಿಲ್) ನಿಗೆ ನಾನು ಬಲು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಕಾಮಿಕ್ಸ್ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ನನಗೆ ಓದುವ ಹುಚ್ಚು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಯಿತು.

    ಈ ಕಲಕೋಟಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನನಗೆ ಗೌರಜ್ಜಿಯ ಪರಿಚಯವಾದದ್ದು. ಈಕೆ ನಮ್ಮ ಬಂಧು ಬಳಗದವಳಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಹಿರಿಯರು ಆಕೆಯ ಗಂಡನಿಗೆ ಹಿಂದೆ ಯಾವುದೋ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಅದರ ಋಣ ತೀರಿಸಲೆಂದು ಆ ಮನೆಯನ್ನು ಹದ್ದುಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಾಯುವದರ ಮೂಲಕ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಮನೆಯವಳಂತೆ ಆಗಿದ್ದಳು. ಈಕೆಗೆ ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತದ ಕಥೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಅವನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಸೇರುವ ಮೊದಲೇ ಅವಳ ಬೊಚ್ಚ ಬಾಯಿಂದ ಕೇಳಿ ಬೆಕ್ಕಸ ಬೆರಗಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ದೀಪಾವಳಿ ಮತ್ತು ಗೌರಿ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯಂದು ಅವಳು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸೋಬಾನೆ ಪದಗಳು ನನ್ನ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆಲ್ಲೋ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಮುಂದೆ ಬರಹಗಾರನಾಗಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಸಹಾಯವಾದವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ದೊಡ್ದಮ್ಮ ಹೊತ್ತು ಹೊತ್ತಿಗೆ ತುತ್ತಿಟ್ಟು ಮುತ್ತಿಟ್ಟು ಬಲು ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಅದಲ್ಲದೆ ಅವರೂ ಸಹ ನನಗೆ ಆಗಾಗ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ಖುಶಿಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

    ನಾನು ಕಲಕೋಟಿಯ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ನನಗೆ ಅದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿಕ ಮಲ್ಲೇಶಪ್ಪ ಸಣ್ಣಕಳ್ಳಿ ಎಂಬವರಿಂದ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಪಾಠಾಭ್ಯಾಸ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅವರು ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ‘ಗ್ರಾಮ ಸೇವಕ’ ರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಜ್ಞಾನವಿತ್ತು. ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಾಗೂ ಸಾಯಂಕಾಲ ಅವರಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಪಾಠ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಅದೇನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನಾನು ಇಂಗ್ಲೀಷ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಹಳ ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ಕಲಿಯತೊಡಗಿದೆ. ನಿಮಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಬಹುದು ನಾನು ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ಮೊದಲನೇ ಭಾಷಾಂತರ ಪಾಠಮಾಲೆಯಲ್ಲಿನ ಶಬ್ಧಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ವಾಕ್ಯ ರಚನೆಗಳನ್ನು ಚನ್ನಾಗಿ ಕಲಿತುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಜನ ಶಿಕ್ಷಕರಿದ್ದದರಿಂದ ಆ ಮೂವರೇ ಏಳು ಕ್ಲಾಸುಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಏಳನೆ ತರಗತಿಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡುವ ಶಿಕ್ಷಕರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೇನಾದರು ಇಂಗ್ಲೀಷ ಪಾಠ ಓದಲು ಬಾರದಿದ್ದರೆ ನನ್ನನ್ನು ತಮ್ಮ ತರಗತಿಗೆ ಕರೆಸಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಕಡೆಯಿಂದ ಆ ಪಾಠ ಓದಿಸಿ ಆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಅವಮಾನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನು ಸರಾಗವಾಗಿ ಓದುವದು ಬರೆಯುವದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಒಲವು ಮತ್ತು ಆಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವರು ಇಂದು ಇಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಅವರು ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಇಂದು ನಾನು ಇಂಗ್ಲೀಷ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕನಾಗಿ ಹೊರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿ ತುಂಬಾ ಖುಶಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದರೇನೋ!

    ನಾನು ನಾಲ್ಕನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೆ ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಹೃದಯಾಘಾತದಿಂದ ನಿಧನ ಹೊಂದಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಗಾಧ ಬದಲಾವಣೆಗಳಾದವು. ಆಗ ಇದೇ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಮಗಳು ಅಂದರೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ (ಜಯಶ್ರಿ ಗೌರಿಪೂರ್) ಗದುಗಿನಲ್ಲಿ ಗಂಡನ ಮನೆಯವರ ಕಾಟಕ್ಕೆ ಬೇಸತ್ತು ಬೇರೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರಲಿ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ತನ್ನ ಜೊತೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದಳು. ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಶಾಲೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಯಿತು. ಅಕ್ಕ ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿದ್ದಳೆಂದರೆ ನಾನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮೊದಲನೇ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ನಾನು ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಆ ದಿನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ್ಯಾವ ಪಾಠ ನಡೆಯಿತು ಎಂಬ ವರದಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ, ಅವಳು ಇಷ್ಟೊಂದು ಕಾಳಜಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೇನೋ ನಾನು ಏಳನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಇಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಮೊದಲನೆಯವನಾಗಿ ತೇರ್ಗಡೆ ಹೊಂದಿದೆ. ನಂತರ ನಾನು ಎಂಟನೆ ತರಗತಿಯಿಂದ ಮಾಡೆಲ್ ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಅಕ್ಕ ಹತ್ತನೆ ತರಗತಿಯವರೆಗೂ ವರ್ಷ ವರ್ಷವೂ ಇಡಿ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಫಸ್ಟ್ ಬರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ನನ್ನ ಮಾಮಾ, ಅಂದರೆ ಅಕ್ಕನ ಗಂಡ (ಮಹದೇವಪ್ಪ ಗೌರಿಪೂರ್) ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಡುಕಿನ ಸ್ವಭಾವದವನಾಗಿದ್ದರೂ ನಾನು ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಊಟ ಮಾಡಿದೆನೋ ಇಲ್ವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದರು.


    ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಜಯಶ್ರೀ ಗೌರಿಪೂರ್


    ನಾನು ಗದುಗಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಮಹನಿಯರನ್ನು ನೆನೆಯದೇ ಹೋದರೆ ಮಹಾಪರಾಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರೆಂದರೆ ಅಣ್ಣಿಗೇರಿ ಸರ್. ಶ್ರಿಯುತ ಬಿ.ಜಿ. ಅಣ್ಣಿಗೇರಿಯವರ ಹೆಸರು ಇಡಿ ಗದುಗಿನ ತುಂಬಾ ಗೊತ್ತು. ಅವರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಶ್ರೇಯೋಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡೇ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟವರು.



    ಗದುಗಿನಲ್ಲಿ ಅವರದೊಂದು ಆಶ್ರಮವಿದೆ. ಆ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಊರಿನ ಬಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇದ್ದುಕೊಂಡು ತಂತಮ್ಮ ಊರಿನಿಂದ ಬುತ್ತಿ ತರಿಸಿಕೊಂಡು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಉಚಿತ ವಸತಿಯಲ್ಲದೆ ಉಚಿತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಸಹ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಯಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಎಲ್ಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗೆ ಬರಬೇಕು. ಆನಂತರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳರಿಂದ ಹತ್ತರವರೆಗೆ ಸತತವಾಗಿ 8, 9, 10ನೇ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಕ್ಲಾಸುಗಳು ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಣ್ಣಿಗೇರಿ ಸರ್ ಅವರದು ಗಣಿತ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಹೇಳುವದರಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿದ ಕೈ. ಇವರಲ್ಲದೆ ಹುಣಶಿಮರದ ಸರ್, ಗಾಣಿಗೇರ ಸರ್ ಅವರು ಬೇರೆ ಕಡೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಉಚಿತವಾಗಿ ಪಾಠ ಮಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ತರದ ಕ್ಲಾಸುಗಳು ಬರಿ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಹೊರಗಿನಿಂದಲೂ ಸಹ ಬೇರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಅಂಥ ಹೊರಗಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ. ಒಂದೊಂದು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಆಶ್ರಮದ ದೊಡ್ದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲೋ ಅಥವಾ ಬಯಲಲ್ಲಿರುವ ಮರದ ಕೆಳಗೋ ತರಗತಿಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ನಮಗೆಲ್ಲ ಅವು ಗುರುಕುಲ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಜ್ಞಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ನಯಾ ಪೈಸೆಯನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ನನ್ನ ಜೀವನ ರೂಪಿಸುವದರಲ್ಲಿ ಅವರ ಪಾತ್ರ ಹಿರಿದಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಈಗ್ಗೆ ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರ ಅವರಿಗೆ ರಾಜ್ಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನಿಟ್ಟು ಗೌರವಿಸಿದೆ. ಅಂಥ ಗಣ್ಯವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾನಿಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನೆನೆಯುತ್ತೇನೆ.

    ನಾನು S.S.L.C. ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಕಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಪಾಸಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ವಕೀಲ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ (ಜಗದೀಶ್ ಇಟಗಿ) ಇನ್ನುಮುಂದೆ ನಾನು ಓದಿಸುತ್ತೇನೆಂದು ಮುಂದೆ ಬಂದನು. ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಕಗಳು ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿ ಎಲ್ಲರ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಹೇಳುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಸಾಯಿನ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿದರು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಸಾಯಿನ್ಸ್ ಎಂದರೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ ನಾನು ಬೇಡ ಬೇಡವೆಂದೆ. ಯಾರೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಸಾಯಿನ್ಸ್ ಗೆ ಸೇರಬೇಕಾಯಿತು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದ್ವಿತಿಯ ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಯಲ್ಲಿ ಗೋತಾ ಹೊಡೆದೆ. ಬಹುಶಃ, ನಾನು ಪಾಸಾಗಿದ್ದರೆ ಅವರು ಮುಂದೆ ಓದಿಸುತ್ತಿದ್ದರೇನೋ. ಆದರೆ ನಾನು ಫೇಲಾಗಿದ್ದುದು ಅವರ ನಿರೀಕ್ಷೆಗೆ ಬಲು ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದಂತಾಗಿ ಅವರು ಕೈ ತೊಳೆದುಕೊಂಡರು. ಸರಿಯೆಂದು ಮುಂದಿನ ಎರಡು ವರ್ಷ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದೆ.


    ಪಾರ್ವತಜ್ಜಿ


    ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಸೋದರ ಮಾವ (ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಕರಚಣ್ಣನವರ) ಮತ್ತು ಅಜ್ಜಿ (ಪಾರ್ವತೆಮ್ಮ ಕರಚಣ್ಣನವರ) ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಇವರೆಲ್ಲರ ಉಪಕಾರವನ್ನು ನಾನು ಅತ್ಯಂತ ವಿನಮ್ರನಾಗಿ ನೆನೆಯುತ್ತೇನೆ.

    ನಾನು ಪಿ.ಯು.ಸಿ ಪಾಸಾಗುತ್ತೇನೋ ಇಲ್ವೋ ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಪಾಸಾದರೂ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಓದಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವವರು ಯಾರೆಂದು ಆತಂಕವಾಗಿತ್ತು. ಇತ್ತ ಅಳವಂಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನಣ್ಣ ಬಿ.ಎ. ಹಾಗೂ ಟೀಚರ್ಸ್ ಟ್ರೇನಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಅವನಾದರು ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂಥ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಳವಂಡಿ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಮಗ (ಡಾ. ರವಿ ಕವಲೂರು) ಅವನಾದಗಲೇ ವೆಟರ್ನರಿ ಡಾಕ್ಟರಾಗಿ ಆಗಷ್ಟೆ ಸರಕಾರಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದರಿಂದ ಮುಂದೆ ಬಂದು ನೀನು ಪಿ.ಯು.ಸಿ ಪಾಸಾದರೆ ಮುಂದೆ ನಾನು ಓದಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ನನಗೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಖುಶಿ! ಇನ್ನೇನು ನನ್ನ ಓದಿನ ಆಸೆ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಏನೋ ಒಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಬೇಕೆಂದವನಿಗೆ ಓಯಾಸಿಸ್ ತರ ಬಂದ. ಅದೇ ವರ್ಷ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿ ಅಂತೂ ಪಿ.ಯು.ಸಿ. ಪಾಸಾದೆ. ಅದೇ ವರ್ಷ ಅಂದರೆ 1995 ರಲ್ಲಿ ಅವನ ಮದುವೆಯಾಯಿತು. ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಅಂದರೆ ನನ್ನ ಅತ್ತಿಗೆಗೆ (ಉಷಾ ರವಿಂದ್ರ) ಮಂಡ್ಯದ ವಿ.ಸಿ.ಫಾರಂನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕು ಅಣ್ಣ ಗುಲ್ಬರ್ಗಾದಿಂದ ಟ್ರಾನ್ಸಫರ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮಂಡ್ಯಕ್ಕೆ ಬಂದನು.


    ಅತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣ

    ಆನಂತರ ನಾನು ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಮಂಡ್ಯದ ಪಿ.ಇಎಸ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ. ಮಂಡ್ಯ ನನಗೆ ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿತು. ಹೊಸ ಬದುಕು, ಹೊಸ ಜನ, ಹೊಸ ವಾತಾವರಣ ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಬ್ಬರು ಜೀವದ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿತು. ಇಲ್ಲಿಯೇ ನನ್ನೊಳಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಮುರುಟಿಹೋದ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರತೊಡಗಿತು. ಹೀಗೆ ನನಗೆ ವಿಶೇಷ ದಾರಿದೀಪವಾದ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿಗೆ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ತಿರುವನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಅಣ್ಣ ಅತ್ತಿಗೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಲದು. ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾನು ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗುರುಗಳು ಹಾಗು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಪ್ರೊ. ಸುರೇಶ್ ಹೊಳ್ಳ ಅವರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನೆನೆಯುತ್ತೇನೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಚಟುವಟಿಕಿಯಿಂದ ಇರುತ್ತಿದುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡರೆ ಅದೇನೋ ಒಲವು ಹಾಗೂ ಅಕ್ಕರೆ. ಅವರು ಆಗಾಗ ತಮ್ಮ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು, ನಾಟಕಗಳನ್ನು, ಕವನಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಓದಬೇಕು, ಅವಗಳ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರಬಂಧಗಳನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ವಿಮರ್ಶಿಸಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮಲಿರುವ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟು ಓದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವರಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಪ್ರೊ. ಅನಂತ ಪದ್ಮನಾಭಯ್ಯ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಾ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೇಗೆ ಓದಬೇಕೆಂಬದನ್ನು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಇವರ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಜ್ಞಾನ ಅಪಾರವಾಗಿತ್ತಲ್ಲದೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅವರನ್ನು ವಾಕಿಂಗ್ ಎನ್ಸೈಕ್ಲೊಪೀಡಿಯಾ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಇವರು ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸುವದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಒಲವನ್ನು ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ನಾನು ಚಿರಋಣಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಇವರಲ್ಲದೆ ಅದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ನಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲೀಷ ವಿಭಾಗದ ಪ್ರೊ.ಮೋಹನ್ ರಾಜ್, ಪ್ರೊ.ಚಂದ್ರಶೇಖರ್, ಪ್ರೊ. ಅನೀಲ್ ಕುಮಾರ್ ಹಾಗೂ ಪ್ರೊ. ಮುರುಳಿಧರವರು ನನ್ನ ಓದಿನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ನನ್ನ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ.

    ನಾನು ಮಂಡ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಿ.ಎ ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಎಂ.ಎ.ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮೈಸೂರು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು. ಅಣ್ಣ ಅತ್ತಿಗೆಯರಿಬ್ಬರೂ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಮಾಡೆಂದರು. ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ಮೂರು ವರ್ಷ ಹೊರೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತೆರಡು ವರ್ಷ ಹೊರೆಯಾಗಲು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸೇಕೋ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೆ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಕ ಹುದ್ದೆಯ ಸರಕಾರಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದೇ ವರ್ಷ ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವನನ್ನು ಮುಂದೆ ಓದಿಸು ಎಂದು ನನಗೆ ಕೇಳುವ ಹಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಲೇ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೊಂದು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಏನಾದರೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನಿರ್ಧಾರ ಹರಳುಗಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂಥ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಂಡ್ಯದ ವೀ.ಸಿ.ಫಾರಂನಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತನಾದ ಮಂಜು ಅದಾಗಲೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ತನ್ನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಓದು ಮುಂದುವರಿಸಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಆಹ್ವಾನವನ್ನಿತ್ತನು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ದೂರಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಎಂ.ಎ ಮಾಡಲು ಅವನೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಫೀಸು ಕಟ್ಟಿದ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವನು ನನಗೆ ಅಂಥ ಆತ್ಮೀಯನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಆತ್ಮೀಯತೆಯ ಗಾಢತೆ ಹೆಚ್ಚಿತು. ಬಹುಶಃ, ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಒಂದೇ ಆಗಿರುವದು ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು. ನಾನು ಇವನೊಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಆತನಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಆದಾಯವಿತ್ತು. ನನಗೋ ಅವನ ಕಾಲುಭಾಗದಷ್ಟು ಕೂಡ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲ ಅವನು ತನ್ನ ದುಡ್ದನ್ನು ಒಂದು ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ನಿನಗೆ ಹೇಗೆ ಬೇಕಾದರು ಖರ್ಚು ಮಾಡೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಅವನು ಕೊಟ್ಟ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಉಪಯೋಗಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಮುಜುಗರವಾಗುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನನಗೆ ಎಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟನ್ನು ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಅವನಿಗೆ ಲೆಕ್ಕ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಉದಾರತನ, ಧಾರಾಳತನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಶ್ಲಾಘನೀಯ.



    ಜೀವದ ಗೆಳೆಯ ಮಂಜು


    ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಬಗೆ ಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈತ ಯಾವಾಗಲೂ ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ ನಗು ನಗುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಏನೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಇರಲಿ ಅದನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಇತಿಮಿತಿಗಳಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈತನ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲ ತನ್ನ ಇತಿಮಿತಿಗಳ ಪರಧಿಯಾಚೆಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆತ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ; ನಾವೇನಕ್ಕಾದರೂ ಕೈ ಹಾಕಿದರೆ ದೊಡ್ದದಕ್ಕೇ ಕೈ ಹಾಕಬೇಕು, ಅಂದಾಗಲೇ ನಾವು ಅನ್ಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಹಾಗೂ ನಮ್ಮ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವದೆಂದು. ಆ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಬಣ್ಣಗೆಟ್ಟ ಬದುಕಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿದವನು ಇವನು. ಅಲ್ಲದೆ ನನಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಸಹ ಕಾಣಲು ಕಲಿಸಿದವನು ಇವನು. ನಾವು ಹೀಗೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ “ಉದಯ್, ನೀನು ಒಂದಿಲ್ಲಾ ಒಂದು ದಿವಸ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿ. ನಿನಗೆ ಆ ಪ್ರತಿಭೆಯಿದೆ. ಆರಂಕಿ ಸಂಬಳ ತರುತ್ತಿ. ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಏರಪೋರ್ಟಿಗೆ ಸ್ವಾಗತ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತೇನೆ” ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುವಾಗ ಮೈ ಜುಂ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೂ ಬರೀ ಎಂ.ಎ ಮಾಡಿದವನಿಗೆ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ ಅವನು ಹೇಳುವದು ಯಾಕೋ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ಆ ಕನಸು ನನಸಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅವನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿದೆ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಹೆಚ್ಚಿದಷ್ಟು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಜಗಳವಾಡಿದ್ದೇವೆ, ವಾದ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಕಿತ್ತಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ ಹಾಗೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೂ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಮತ್ತೆ ಒಂದಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಬೆಳೆಯಲು ಸಹಾಯಕವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಈಗಲೂ ಅಷ್ಟೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಎಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ, ಹೇಗೆ ಇದ್ದರೂ ಅಮೃತವಾಹಿನಿಯೊಂದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಎದೆಗಳ ನಡುವೆ ಹರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದಕೆಂದೇ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ನನಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ “ಮಂಜು ನಿನ್ನ ಮೊದಲ ಹೆಂಡತಿಯೆಂದು” ಆಗಾಗ ತಮಾಷೆ ಮಾಡುವದುಂಟು. ಇದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೀಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಿರು ಎಂದು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ್ದಾನೆ. ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಇವನನ್ನು ಎಷ್ಟು ನೆನೆದರೂ ಸಾಲದು.

    ಮಂಜು ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯ ರಾಘುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲೇಬೇಕು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಈತ ಮಂಜುಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿದ್ದವನು. ಹಾಗೆಂದೇ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಇವತ್ತಿಗೂ ತೀರ ಪರ್ಸನಲ್ ಎನಿಸುವಂಥ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಶೇರ್ ಮಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರುವದು. ಮಂಜುವಿನ ಹತ್ತಿರ ಶೇರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಇವನ ಹತ್ತಿರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಈತನ ಹತ್ತಿರ ಶೆರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲವು ವಿಷ್ಯಗಳನ್ನು ಮಂಜುವಿನ ಹತ್ತಿರ ಶೇರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಈತನ ಮನೆ ಇದ್ದದ್ದು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ. ಆದರೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಮಂಡ್ಯದ ವೀ.ಸಿ. ಫಾರಂನಲ್ಲಿ. ಮಂಡ್ಯದ ವೀ.ಸಿ.ಫಾರಂನಲ್ಲಿ ಈತ ನನಗೆ ಏನಕ್ಕಾದರೂ ನೊವಾದಾಗ, ಅಂಕಗಳು ಕಡಿಮೆ ಬಂದಾಗ ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತು ಒಂದಿಷ್ಟು ಭರವಸೆಯನ್ನು ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದ. ನನಗೆ ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ಅತ್ತಿಗೆಯರನ್ನು ದುಡ್ಡು ಕೇಳಲು ಮುಜುಗರವಾದಾಗ ಇವನೇ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಎಂ.ಎ ಮುಗಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾಲೇಜುಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ನನ್ನ ರೆಸ್ಯೂಮ್ ಕೊಟ್ಟು ಬರಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಈತನೊಂದಿಗೂ ತುಂಬಾ ಸಲ ಜಗಳವಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ಮತ್ತೆ ಒಂದಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಇವನಿಗೂ ಕೂಡ ಅನೇಕ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.


    ನಾನು ಮತ್ತು ರಾಘು


    ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ರೇಖಾ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು ಹೆಳಿದರೂ ಕಮ್ಮಿಯೇ! ಅವಳ ಅತಿಯಾದ ಕೋಪ, ಹಟ ಕಿರಿ ಕಿರಿಯೆನಿಸಿದರೂ ಅವಳ ಮಗುವಿನಂಥ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸೋತು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಹೋಗುವಾಗ “ನಾನು, ಮನೆ ಮತ್ತು ಮಗಳು ಭೂಮಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ, ನೀನು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಾ” ಎಂದು ನಿರಾಂತಕವಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಾಕೆ. ಬೇರೆಯವರ ಹೆಂಡತಿಯರ ತರ ನನ್ನನ್ನು ಒಡವೆ, ವಸ್ತ್ರ ಎಂದು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಪೀಡಿಸಿದವಳಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾಳೆ. ನಾನು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಸೈ ಎಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಆಗಾಗ ದುಡ್ಡಿನ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಮನೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಮಗಳು ಭೂಮಿಯನ್ನು ಚನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾಳೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೇನು ಬೇಕು ಒಬ್ಬ ಗಂಡನಿಗೆ? ಹೀಗಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ “ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ, ಅದರ ರೀತಿಗೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಹನಿಗಳೇ ಕಾಣಿಕೆ” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೆನೆ.


    ನಾನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ


    ಇನ್ನು ನನ್ನ ಭಾವಮೈದುನ ವೆಂಕಟೇಶ್ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಅತ್ತೆ ಮಂಗಲಗೌರಮ್ಮನವರ ಸಹಾಯ ದೊಡ್ದದು. ನನ್ನ ಭಾವಮೈದುನ ಸ್ವಭಾವತಃ ತುಂಬಾ ಮೃದು. ಅವರು ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಬರುವಾಗ “ರೇಖಾ ಮತ್ತು ಮಗಳ ಭೂಮಿ ಚಿಂತೆ ಬಿಡಿ. ನಾವು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು. ಅಲ್ಲದೇ ನನ್ನ ಮಗಳು ಭೂಮಿಯನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಚನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ನನ್ನ ವಿಶೇಷವಾದ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.

    ಇನ್ನು ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ತತ್ಕಾಲ್ ಸ್ಕೀಂನಲ್ಲಿ ತೆಗೆಸಿಕೊಡಲು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಹರೀಶನ ತಂದೆ ಗಂಗಾಧರವರು ತುಂಬಾ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪೋಲಿಷ್ ಕಚೇರಿಯ ವಿಭಾಗವೊಂದರಲ್ಲಿ D.Y.S.P ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪೋಲಿಷ್ ಕಮೀಷನರ್ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿರುವ A.C.P ರಘುವೀರ್ ಅವರಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ನನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದರು. A.C.P. ರಘುವೀರ್ ಅವರು ಗಂಗಾಧರವರು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಆಸಕ್ತಿ ವಹಿಸಿ ನನಗೆ ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ಪೋಲಿಷ್ ವೆರಿಫಿಕೇಶನ್ ಮುಗಿಸಿ ಕೇವಲ ಎಂಟೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟ್ ಸಿಗುವಂತೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಶ್ರೀಯುತ ಗಂಗಾಧರ್ ಹಾಗೂ ಶ್ರೀಯುತ ರಘುವೀರ್- ಇವರಿಬ್ಬರ ಸಹಾಯವಿರದಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ನನಗೆ ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟ್ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಬರಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇವರಿಬ್ಬರನ್ನು ನಿತ್ಯವೂ ನೆನೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.

    ನಾನು ಲಿಬಿಯಾಗೆ ಬರಬೇಕಾದರೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ದುಡ್ದಿನ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ನನ್ನಣ್ಣ ಪ್ರಕಾಶ್ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಮಗ ರಾಜಾನಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಮಗಳು ಭೂಮಿ ಹುಶಾರು ತಪ್ಪಿದಾಗ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಓಡಿ ಬಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ ಹಾಗೂ ರೇಖಾಗೆ ಮೈನರ್ ಆಕ್ಷಿಡೆಂಟ್ ಆದಾಗ ಅವಳನ್ನೂ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ ಗೆಳೆಯ ಮಂಜುವಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಲದು. ಇವರಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಏಳಿಗೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಹಾಗೂ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣರಾದ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತೇನೆ.

    ಅದಕ್ಕೇ ಹೇಳಿದ್ದು ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹಿಂದೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನರಿರುತ್ತಾರಲ್ಲವೆ ಎಂದು. ಇವರೆಲ್ಲರ ಋಣ ನನ್ನ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದೆ. ಈ ಋಣವನ್ನು ತೀರಿಸುವದು ಹೇಗೆ? ಹಣದ ರೂಪದಲ್ಲಿಯೆ? ಅಥವಾ ಗಿಫ್ಟ್ ರೂಪದಲ್ಲಿಯೆ? ಹಾಗೆಲ್ಲ ಸಹಾಯವನ್ನು, ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಹಣದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅಳೆಯಲಾದೀತೆ? ಬರಿ ಹಣವೊಂದನ್ನೆ ನೀಡಿ ಮಾಡಿದ ಉಪಕಾರವನ್ನು, ಸಹಾಯವನ್ನು ಸಂದಾಯ ಮಾಡುವಂತಿದ್ದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಋಣಮುಕ್ತರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವೆಯೇ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಋಣ ತೀರಿಸುತ್ತೇನೆಯೇ? ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆಯೇ? ಅದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

    -ಉದಯ್ ಇಟಗಿ

    ಅವ್ವಂದಿರ ವಿಶೇಷ ದಿನಕ್ಕಾಗಿ ಅವ್ವನ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪದ್ಯಗಳು

  • ಶನಿವಾರ, ಮೇ 08, 2010
  • ಬಿಸಿಲ ಹನಿ
  • ಲಂಕೇಶರ “ಅವ್ವ” ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೈಲಿಗಲ್ಲು. ಅದನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಅವ್ವಂದಿರ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯವರು ಸಹ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇವತ್ತು ಅವ್ವಂದಿರ ದಿನ. ಆ ವಿಶೇಷ ದಿನಕ್ಕಾಗಿ ಅವ್ವನ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ತರುಣ ಕವಿಗಳು ಬರೆದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನದಲ್ಲಿ ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆದು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅವ್ವನ ಬಗ್ಗೆ ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಈ ಕವನಗಳು ನಿಮಗೂ ಇಷ್ಟವಾಗಬಹುದು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಓದಿ ಆನಂದಿಸಿ. ಅಂದಹಾಗೆ ಇಲ್ಲಿಯ ಕವನಗಳನ್ನು ಆಯಾಯ ಕವಿಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿಲ್ಲದೆ ನೇರವಾಗಿ ಅವರವರ ಬ್ಲಾಗಿನಿಂದ ಎತ್ತಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅವರೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

    ಅವ್ವ ಜೀತ ಮಾಡಲಾರೆ ನಾ.....

    ಅವ್ವ ಜೀತ ಮಾಡಲಾರೆ ನಾನು
    ತುತ್ತು ಅನ್ನಕ್ಕೆ, ತುಂಡು ಬಟ್ಟೆಗೆ ಮತ್ತೇ ಈ ತುಂಡು ಬದುಕಿಗೆ...
    ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಹಲ್ಲುಜ್ಜುವ ಮುಂಚೆ ಕೆಲಸದ ನೆನಪು
    ಎಲ್ಲಾದನ್ನು ಅವಸರಸರವಾಗಿ ಮುಗಿಸಿ ಓಡಿದ್ದು ಸಾಕು
    ಅವ್ವ ಜೀತ ಮಾಡಲಾರೆ ನಾನು.....
    ಈಗೀಗ ಜೀತದ ಗತಿ ಮತ್ತು ಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗಿದೆ
    ನೀಟಾಗಿರುವ ಅಂಗಿ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಟೈ
    ಕೈಗೊಂದು ಬ್ಯಾಗು
    ಕೃತಕ ನಗು...
    ಕೃತಕ ಮರ್ಯಾದೆ....
    ದೇಹದ ಸುವಾಸನೆ... ದುರ್ನಾತದ ಮನಸುಗಳು
    ಅವ್ವ ಜೀತ ಮಾಡಲಾರೆ ನಾ......

    - ಜಡಿ. ಜಿ
    ಕೃಪೆ: http://jadijagathu.blogspot.com/



    ಅವ್ವ

    ಕಷ್ಟದ ಕಣ್ಣೀರು ಕೋಡಿ ಹರಿದಾಗಲೂ
    ಸ್ಥೈರ್ಯ ತುಂಬಿ ಬೆಳೆಸಿದಾಕೆ,
    ಬರೀ ಸೋಲು ಕಂಡುವನಿಗೆ
    ಗೆಲುವಿನ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿದಾಕೆ.. ಅವ್ವ

    ಗೆದ್ದು ಬಂದಾಗ...
    ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಆನಂದಭಾಷ್ಪ ಸುರಿಸಿದಾಕೆ
    ಎಂಥ ನೋವಿನಲ್ಲೂ ನಗು ತಂದಾಕೆ
    ತಾನುಣ್ಣುವ ತುತ್ತನ್ನು
    ತನ್ನ ಕರಳು ಕುಡಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸಿದಾಕೆ.. ಅವ್ವ

    ಮುನ್ನುಗ್ಗಲು ಕಸವು ತುಂಬಲು
    ಹಿಮ್ಮೇಳವಾಗಿ ಶಕ್ತಿ ನೀಡಿದಾಕೆ
    ರಾಗ ಕೆಟ್ಟು ಭಾವ ಸೋತಾಗ
    ತಾನೇ ತಂಬೂರಿ ಕೈಗಿತ್ತಿಕೊಂಡಾಕೆ.. ಅವ್ವ

    ಮಾತು ಕಲಿಸಿ; ನೀತಿ ತಿಳಿಸಿ
    ಸದ್ಗತಿಯ ಸಾಧ್ಯತೆ ತೋರಿಸಿದಾಕೆ
    ಸಾಧ್ಯ-ಅಸಾಧ್ಯಗಳ ತೋಳಲಾಟದಲ್ಲಿ
    ತಾನೇ ನಿಂತು ನೆರವಾದಾಕೆ.. ಅವ್ವ

    ಆದರೆ........
    ಆಕೆಗೆ ನೀ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೂ ಏನು
    ಬರೀ ಕಣ್ಣೀರು.. ತೋರಿಸಿದ್ದು
    ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮ ಬಾಗಿಲು...


    -ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ತಿಪ್ಪಾರ



    ಅವ್ವ ಅಲ್ಲವೋ....ನಾ... ನಿನ್ನ ಅಕ್ಕ...

    ಅವ್ವ ಅಲ್ಲವೋ....
    ನಾ... ನಿನ್ನ ಅಕ್ಕ...
    ಬೆಕ್ಕು ಕಂಡರು ಪಕ್ಕನೆ ತೆಕ್ಕಿಬೀಳುವ
    ಕಪ್ಪು ಕತ್ತಲ ಪರದೆಗೂ ರೆಪ್ಪೆ ಬಿಗಿಯುವ
    ಪುಟು ಪುಟು ಹೆಜ್ಜೆಯ ಪುಕ್ಕನನ್ನು
    ಲಂಗದ ನಿರಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡವಳು...
    ಮಣ್ಣು ಗೋಡೆಗೆ ಮೊಳೆ ಹೊಡೆದು
    ನಿನ್ನ ಚೋಟುದ್ದದ ಅಂಗಿ ಚಡ್ಡಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ
    ಅರಳುಗಣ್ಣಿಗೆ ತುಂಬಿಸಿ
    ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಕುಣಿದವಳು....
    ಅಪ್ಪ ಕೊಟ್ಟ ಒಂದೇ ದುಡ್ಡಿಗೆ
    ಎರಡು ಬಂಬೈ ಮಿಠಾಯಿ ಗುಡ್ಡಗಳು
    ನಿಂದೆಲ್ಲ ನುಂಗಿ, ನನ್ನದೂ
    ಇಡಿಯಾಗಿ ನೆಕ್ಕಿ ನಕ್ಕಾಗ
    ದನಿ ಎತ್ತದೆ ಜೊಲ್ಲು ನುಂಗಿದವಳು....
    ಬಾಗಿಲು ದಾತಟುತ್ತಲೇ ಬಗಲೇರಿ ಕುಂತು
    ಒಲ್ಲದ ಶಾಲೆಯ ಹಾದಿಯ
    ನಡುವೆ ... ಕಲ್ಲ ಮೇಲೆ ಗುದುಮುರುಗಿ
    ಅತ್ತು ಕರೆದು ... ಚೂರಿ-ಗೀರಿ
    ಅಕ್ಕೊರು ಕಾಣುತ್ತಲೇ ಗಪ್ ಚಿಪ್....
    ಎಳೇ ಉಗುರಿನ ಗೀರೂ
    ನೆತ್ತರು ಜಿನುಗಿಸಿದ ಕೈಯ
    ಅವ್ವನ ಮುಂಚಾಚಿ
    ಲಂಗದ ಚುಂಗಿನಿಂದ ಕಣ್ಣೊತ್ತಿಕೊಂಡಾಗ...
    'ಛೀ ... ಸಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಚೂರಿದರ
    ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳತೀಯ.......
    ಹುಚ್ಚೀ ಹಳೆ ಹುಚ್ಚಿ ಎಂದಾಗ....
    ಅವರೆ ಚಪ್ಪರದಡಿ ಅಡಗಿ .... ಉಡುಗಿ...
    ಉಫ್ ಉಫ್ ಊದಿಕೊಂಡವಳು..
    ಇಲ್ಲಿ... ಇಲ್ಲೀಗ ...
    ನನ್ನ ಖೋಲಿಯ ಗೋಡೆಯ ಮೂಲೆಗೆ
    ಕೊಟ್ಟ ಮನೆಯ ದತ್ತ ನೆನಪಿಗೆ
    ಗುರುತಾಗಿ ಉಳಿದವರ.....
    ಕೈಯ ಹಿಡಿದವರ ... ಒಡನೆ ನಡೆದವರ ....
    ಬಳಗ... ಭಾವ ಚಿತ್ರಗಳ ಸಾಲು
    ಎಲ್ಲಕೂ ಸೇರಿ ಸುತ್ತು ಬಂದ
    ಗಂಧ ಆರಿದ ಗಂಧದ ಹಾರ....
    ಕಳೆದು ಹೋದವರು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಕುಂತಿಲ್ಲ
    ಅಲ್ಲಿ.......
    ವಯಸು ವಯಸಿನ ಸರದಿ ಸಾಲು ಅಲ್ಲ
    ಅಂಗಿ ತೊಟ್ಟ ತಂಗಿ..... ಪಟಗ ಸುತ್ತಿದ ಅಪ್ಪ....
    ಟೈ ಕಟ್ಟಿದ ಅಣ್ಣ...
    ಮುಸುಕು ಸೆರಗಿನ ಅವ್ವ ಕೊನೆಗೆ.......
    ಯಾರ ಭಾವಚಿತ್ರದ ನೋಟ
    ಯಾರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಉಂಟೋ
    ಬದುಕು .... ಆದರೂ... ಇದಕೂ
    ಭಾವ ಬಂಧುರದ ನಂಟು
    ಅವ್ವ ಅಲ್ಲವೋ ... ನಾ ನಿನ್ನ ಅಕ್ಕ
    ಹೇಳದೆ ಹೇಗಿರಲಿ ... ?
    ಹೆಕ್ಕದೇ ಹೇಗಿರಲಿ
    ಅದು ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಬಿಕ್ಕು.....
    -ಅನಸೂಯ ಸಿಧ್ಧರಾಮ
    -ಕೃಪೆ: http://bhaavabutti.blogspot.com/


    ಅವ್ವ ನೀ ಮತ್ತ್ಯಾವ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿ ?

    ಕಪ್ಪು ಮಸಿ ಬಣ್ಣದ ತೊಲೆಯ ಮೇಲೆ
    ನಿಂತ ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ಓರೆ ಸೂರು
    ಸಗಣಿ ಸಾರಿದ ಘಮ್ಮೆನ್ನುವ ಅಂಕು
    ಡೊಂಕು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕೂರು

    ಅಪ್ಪನ ಸಿಟ್ಟಿನಂತೆ ಧಗಧಗಿಸುವ ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ಒಲೆ
    ಹೊಗೆ ತುಂಬಿ ಸಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಕಣ್ಣೀರ ಕಲೆ
    ಅಮ್ಮನ ಸುಟ್ಟು ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದ ಕೆನ್ನೆಯ ಚರ್ಮದ ಮೇಲೆ

    ದೂರದ ಹಳ್ಳದ ತೊರೆಯಿಂದ ತಂದ ಕುಡಿಯುವ ನೀರು
    ಶಾಂತ ಮುಖದ ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂರು ಚಿಂತೆಯ ಗೀರು
    ಏನೂ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ ಆ ದೇವ ಅವಳಿಗೆ
    ಕೊಟ್ಟಷ್ಟೂ ಅವಳು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ

    ಆಕ್ಷೇಪ ಆಸೆಗಳಿಲ್ಲ ಬದುಕಿನೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ
    ಎಂದೂ ಬತ್ತದ ಮಮತೆಯ ಚಿಲುಮೆ ಆ ಬುಗ್ಗೆ

    ಮಗನ ತೋಳ್ಗಳಲಿ ತನ್ನ ಬಲ ಕಂಡಳು
    ಮಗಳ ಮೂಗುತಿಯಲಿ ತನ್ನ ಸೌಂದರ್ಯ ಪಡೆದಳು
    ಏನೂ ಕೊಡದಿದ್ದರೂ ಪಡೆದಷ್ಟಕ್ಕೇ ಧನ್ಯಳು ತನ್ನ ಗಂಡನಿಗೆ
    ಬಿಸಿಲು ಮಳೆ ಚಳಿ ಎನ್ನದೇ ಬಡಿಸುವಳು ರುಚಿ ರುಚಿ ಅಡುಗೆ

    ಇದ್ದ ಅಲ್ಪ ಮೃಷ್ಟಾನ್ನ ಹಂಚಿ ನಮ್ಮನು ಉಣಿಸಿ ಪಡೆವಳು ತೃಪ್ತಿ
    ತಣ್ಣೀರು ಕುಡಿದು ಬರೀ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ನೂರ್ಕಾಲ
    ಬಾಳಿದ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಬಹು ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿ
    ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದಾಗ ಮೂತಿ ಸೊಟ್ಟ ಮಾಡಿಕೊಂಡು
    ಹಾರಿ ಹೋಗಿತ್ತು ನನ್ನ ಪಾತರಗಿತ್ತಿ !
    ಅವ್ವ ನೀ ಮತ್ತ್ಯಾವ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿ ?
    - ಮೊಹಮ್ದ್ ರಫಿಕ್ ನರೇಗಲ್
    - ಕೃಪೆ: http://thatskannada.oneindia.in



    ಈ ಅಪ್ಪ ಈ ಅಮ್ಮ


    ಈ ಅಮ್ಮ
    ನನ್ನ ಹಡೆದು
    ಸಾವ ಅಂಚಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ನಿಂತು
    ಅವತ್ತೇ ರಟ್ಟೆ ಬೀಸಿ ರೊಟ್ಟಿ ಬಡಿದಳು

    ನಮ್ಮಮ್ಮ
    ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮುಖದ
    ಅದನೆ೦ದೂ ಮುಡಿಯದ ಓನಾಮ
    ಓದಲು ಆಕೆಗೆ ಅಕ್ಷರ ಬೇಡ
    ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪಿನ ಮಕ್ಕಳ ಮೈ ಸಾಕು
    ಮಾಡಲು ಆಕೆಗೆ ನೂರೆಂಟು ಕೆಲಸ
    ಆಳು ಕಾಳು ಎಮ್ಮೆ ಮನೆ ಮಕ್ಕಳು

    ಚೀರುವ ಮಗುವಿನ ಕುಂಡೆ ತೊಳೆದು
    ಅದೇ ಕೈಯಲಿ ರೊಟ್ಟಿಯ ಬಡಿವಳು
    ಒಬ್ಬೆಯ ಮೇಲೊಬ್ಬೆ
    ಮೌನದ ತುತ್ತಿಗೆ ಯಾವ ಲೆಕ್ಕ?

    ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ಹಾಡು ಕಟ್ಟಿ
    ಕತೆ ಹೇಳಿವೆ ಪದಗಳು ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು

    ಅಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ತಾಯಿಯಂತೆ
    ತಂದೆಗೆ ಮಡದಿಯೆಂತೆಲ್ಲ ಇದ್ದರೆ
    ಈ ಜನ
    ಅಮ್ಮನನ್ನು ನೆನಪು ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ

    ಅಪ್ಪನ ಮದುವೆಯಾದ ಅವಳ
    ಗೊತ್ತೇ ಆಗದಂತೆ
    ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ
    ಅಮ್ಮನೂ ಕಾರಣವಿರಬೇಕು
    ನಾನಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ

    ಹಾಲು ಹೈನ ಮಾಡುವ ಅಮ್ಮ
    ಅಪ್ಪನನ್ನು ಹಾಲಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿ
    ಮೈ ತೊಳೆದಳು

    ಅಪ್ಪನೂ ಅಷ್ಟೆ; ಪ್ರೀತಿ ಉಣಬಡಿಸಿದ
    ಅನ್ಯೋನ್ಯವಾಗಿರುವಾಗಲೆ
    ಯಾಕೋ ಏನೋ ಚೀರುವಳು ಅಮ್ಮ
    ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ರಂಪ, ಹಲವು ಸಲ ಅನುಕಂಪ

    ಇಲ್ಲ ಅಂದು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ಇದೆ ಎಂದೂ ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ
    ಊರ ಉಸಾಬರಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ; ಅಗಸೆ ದಾಟಲಿಲ್ಲ
    ಯಾರ ಮಣ್ಣಿಗೂ ಹೋಗುವದು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ
    ಕಚ್ಚೆ ಏರಿಸಿ ಗಂಡ್ರಾಮಿಯಾಗಿ ದುಡಿದಳು
    ಗಂಡಸು ಎತ್ತದಷ್ಟು ಮೇವು ಹೊರೆ ಹೊತ್ತಳು
    ಕಂದ ಹಾಕಿದ ಎಮ್ಮೆಗೆ ಮುಖ ಗಂಟಿಕ್ಕಿದಳು
    ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಖುಲ್ಲಾ ಹೊಡೆದು ಊರೂರು
    ಅಲೆದು
    ಮುಸಿಮುಸಿ ಅತ್ತಳು;ಎಲ್ಲಾ ಎಮ್ಮೆಗೆ
    ಗಾಂಧಿ ಮನೆತನದ ಹೆಸರೇ ಇಟ್ಟಳು

    ಅಪ್ಪ ನಿಜವಾಗಲೂ ಅಮ್ಮನನ್ನು
    ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸುವವ
    ಇದು ಹೀಗೆಂದು ಒಂದು
    ಮುಂಜಾವು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು
    ಅಮ್ಮನೇನೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ!

    ಅವರ ರಾತ್ರಿಗಳು ಮೌನ ರಾಗಗಳಾಗಿ
    ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ
    ಉಣಬಡಿಸುವಾಗಲೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು

    ಅಪ್ಪನ ಮೈಸೂರು ಸ್ಯಾಂಡಲ್ಲು
    ಅಮ್ಮನ ಬರಿ ಮೈ ಸ್ನಾನ
    ನನ್ನಲ್ಲಿ ಗಾಢವಾದ ಮೌನ, ಅಕ್ಕರೆ,ಸಂಶಯ

    ಈ ಅಪ್ಪ ಈ ಅಮ್ಮ
    ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರು
    ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

    -ಶಿವರಾಜ ಬೆಟ್ಟದೂರು, ರಾಯಚೂರು
    ಕೃಪೆ: http://navu-nammalli.blogspot.com/


    ಅವ್ವ

    ಎರಿ ಮಣ್ಣಿನ ಕರಿ ಬಣ್ಣದ್ಹಾಂಗ
    ಇರೋ ನನ್ನವ್ವ
    ಅಂಥಾ ಗಂಡನ್ನ ಕಟಗೊಂಡು
    ಪಡಬಾರದ್ದ ಪಟ್ಟು
    ಏಗಬಾರದ್ದ ಏಗಿ
    ಊರಾಗ ನಾಲ್ಕು ಮಂದಿ
    ಹೌದು ಹೌದು ಅನ್ನೋಹಂಗ
    ಬಾಳೆ ಮಾಡದಾಕಿ.

    ಅಂಥಾ ಎಡಾ ಹೊಲದಾಗ
    ದುಮು ದುಮು ಬಿಸಿಲಾಗ
    ಬೆವರು ಹರಿಸಿ ಬಂಗಾರ ಬೆಳಿತೇನಿ
    ಅಂತ ಹೋದಾಕಿ.
    ಬಂಗಾರ ಇಲ್ದ ಬೆಳ್ಳಿ ಇಲ್ದ
    ಬರೆ ಎರಡು ಸೀರ್ಯಾಗ
    ಜೀವನಾ ಕಂಡಾಕಿ.

    ಹೊಲ್ದಾನ ಹ್ವಾರೆನೂ ಮಾಡಿ
    ಮನ್ಯಾಂದೂ ನೋಡಿ
    ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಮಾರಿ ದುಮು ದುಮು ಉರಿಸ್ಕೋಂತ
    ಮನ್ಯಾಗ ಕೂತ್ಗೊಂಡು ತಿನ್ನೋ ಗಂಡನ್ನೂ ಸಂಭಾಳಿಸಿ
    ಹಾಡ ಹಾಡತಾ ಹಾಡಾದಾಕಿ.

    ಇಂಥಾ ಗಂಡನ್ನ ಕಟಗೊಂಡ ಮ್ಯಾಲೆ
    ಮಕ್ಕಳ್ನ ಹಂತ್ಯಾಕ ಇಟಗೊಂಡು
    ಜ್ವಾಪಾನ ಮಾಡಲಾರದ
    ದೈನೇಸಿಪಟಗೊಂಡು
    ಬ್ಯಾರೆದವರ ಹತ್ರ ಇಟ್ಟು
    ವಿಲ ವಿಲ ಅಂತ ಒದ್ದಾಡದಕಿ.

    ಮಕ್ಕಳು ಕೈಗೆ ಬಂದ ಮ್ಯಾಲೆ
    ಅವರಂತ್ಯಾಕಿದ್ದು ಜೀವನದ ಸುಖ ಕಾಣತೇನಿ
    ಅಂತ ಆಸೆ ಪಟ್ಟಾಕಿ.
    ಸೊಸ್ತೇರ ಕೈಲಿ ಸ್ವಾಟಿ ತಿವಿಸಿಗೊಳ್ಳಲಾರದ್ದಕ್ಕೋ
    ಇಲ್ಲ ಕಟಗೊಂಡ ಗಂಡ
    ತನ್ನ ಜೊತಿ ಮಕ್ಕಳ ಹತ್ರ ಇರಲಾರದ್ದಕ್ಕೋ ಏನೋ
    ನಂದಿಷ್ಟೇ ಹಣೆಬರಹ ಅನ್ಕೊಂಡು
    ಹೊಳ್ಳಿ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಕಿ.

    ಬರೆ ಬಿಸಿಲಾಗ ದುಡ್ಕೊಂತ
    ಬೆಳದಿಂಗಳ ನಗಿ ನಕ್ಕು ಬೆಳಕು ಹರಿಸಿದಾಕಿ.
    ಮಣ್ಣಾಗ ಹುಟ್ಟಿ
    ಮಣ್ಣಾಗ ಬೆಳೆದು
    ಮಣ್ಣಾಗಿ ಹೋದಾಕಿ.

    -ಉದಯ ಇಟಗಿ

    ಮರಣ ವೃತ್ತಾಂತ

  • ಶುಕ್ರವಾರ, ಮೇ 07, 2010
  • ಬಿಸಿಲ ಹನಿ
  • ಆತ್ಮೀಯರೆ,
    ಏ.ಕೆ.ರಾಮಾನುಜನ್ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕವಿ. “ಮರಣ ವೃತ್ತಾಂತ” (Obituary) ಎನ್ನುವದು ಅವರು ಅವರಪ್ಪ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಒಂದು ಕವನ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಅವರನ್ನು ಹೊಗಳುತ್ತಾ, ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಾ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಕವಿ ಅವರಪ್ಪನನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಈ “ಮರಣ ವೃತ್ತಾಂತ”ದಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾರೆ. ಬಹುಶಃ ಕವಿಯ ಅಪ್ಪ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದವರ ಜೊತೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಚನ್ನಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅಥವಾ ಅವನೊಬ್ಬ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಪ್ಪನಾಗಿರಬಹುದು. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕವಿ ಅಪ್ಪನ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಆ ಸಿಟ್ಟು ಕವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಅವನಿರುವಂತೆ ಅವನನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿದಿರುವದು ಕವಿಯ ನೇರ ಹಾಗೂ ನಿಷ್ಟುರ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.


    ಅಪ್ಪ ಸತ್ತಾಗ
    ನಮಗೆ ಅಂತಾ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದು
    ಮೇಜಿನ ತುಂಬ ಒಂದಷ್ಟು ಧೂಳು ತುಂಬಿದ ಕಾಗದ ಪತ್ರಗಳು,
    ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಾಲ, ಒಂದಿಬ್ಬರು ಅವಿವಾಹಿತ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು
    ಹಾಗೂ ಇನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಉಚ್ಚೇ ಮಾಡುವ ಮೊಮ್ಮಗ.
    ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಆ ಮೊಮ್ಮಗನಿಗೆ ಅವ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ
    ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಇವನ ಹೆಸರನ್ನೇ ಇಡಬೇಕಾಯಿತು.


    ಜೊತೆಗೆ ಅವನು ನಮಗೆ ಅಂತಾ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದು
    ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿನ ಬಾಗಿದ ತೆಂಗಿನ ಮರಕ್ಕೆ ಆತುಕೊಂಡೇ ನಿಂತಿರುವ
    ಹಾಗೂ ನಾವು ಮುದುಕರಾಗುವಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಹೋಗುವ ಮನೆ.
    ಸದಾ ಒಣಗಿ ಕೃಶವಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ
    ಉರಿಯಲು ತಯಾರಾಗಿದ್ದವನಂತೆ
    ಆತನ ಹೆಣ ಸುಡುವಾಗ ಪುರಪುರನೆ ಉರಿದುಹೋದ.


    ಇದಲ್ಲದೆ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಂತಾ ಅವ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದು
    ಅರ್ಧ ಸುಟ್ಟ ಒರಟೊರಟಾದ ಬೆನ್ನು ಮೂಳೆಗಳು.
    ಪುರೋಹಿತರು ಹೇಳಿದಂತೆ
    ನಾವವನ್ನು ಹುಶಾರಾಗಿ ಆಯ್ದುಕೊಂಡು
    ಹತ್ತಿರದ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣದ ಬಳಿಯಿರುವ
    ತ್ರಿವೇಣಿ ಸಂಗಮದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ವಾಭಿಮುಖವಾಗಿ ನಿಂತು
    ನದಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಬಿಟ್ಟೆವು.
    ಹೀಗಾಗಿ ಅವನ ಹೆಸರು,
    ಜನನ, ಮರಣದ ದಿನಾಂಕಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ
    ಗೋರಿಯನ್ನಾಗಲಿ, ಸಮಾಧಿಯನ್ನಾಗಲಿ
    ರಚಿಸುವ ಪ್ರಮೇಯ ಬೀಳಲಿಲ್ಲ.

    ಅಪ್ಪ ತನ್ನನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ
    ಯಾವುದನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ.
    ಅವನು ಎಷ್ಟು ಸುಲುಭವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದನೋ
    ಅಷ್ಟೇ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸತ್ತು ಹೋದ.
    ಒಂದು ಮಟ ಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ
    ಮದ್ರಾಸಿನ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕೇರಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಿಸೇರಿಯನ್ ಮೂಲಕ ಹುಟ್ಟಿದ,
    ಅಂತೆಯೇ ಹಣ್ಣಿನ ಮಾರ್ಕೇಟೊಂದರಲ್ಲಿ
    ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದು ಸತ್ತು ಹೋದ.


    ಆದರೆ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳ ನಂತರ
    ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ನನಗೆ ಹೇಳಿದರು
    ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ಒಳಪುಟಗಳಲ್ಲಿ
    ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಎರಡು ಸಾಲು ಹೊಗಳಿ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆಂದು
    ಅವ ಸತ್ತು ನಾಲ್ಕು ವಾರಗಳ ನಂತರ
    ಅದನ್ನೇ ಗುಜರಿ ಅಂಗಡಿಯವನಿಗೆ ಮಾರಲಾಗಿತ್ತು.
    ಅವನದನ್ನು ತಿರುಗಿ ನಾನು ದಿನಸಿ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವ
    ಕಿರಾಣಿ ಅಂಗಡಿಯವನಿಗೆ ಮಾರಿದ್ದ.
    ಆ ಅಂಗಡಿಯವನು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟ ಪೊಟ್ಟಣಗಳಲ್ಲಿ
    ಬರುವ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ನಾನು ಆಗಾಗ ಮೋಜಿಗಾಗಿ ಓದುವದು ರೂಡಿ.
    ಅಂತೆಯೇ ಅಪ್ಪನ ಮರಣ ವೃತ್ತಾಂತದ ಸಾಲುಗಳು
    ಇಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಸಿಗುತ್ತವೆಯೇನೋ ಎಂದು ಹುಡುಕಾಡುತ್ತೇನೆ.

    ಏನಾದರಾಗಲಿ ಅವ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು
    ನಮಗೆ ಅಂತಾ ಬೇರೇನನ್ನೂ ಬಿಡದಿದ್ದರೂ
    ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ ಬದಲಾದ ಅಮ್ಮನನ್ನು
    ಹಾಗೂ ವರ್ಷ ವರ್ಷವೂ ಮಾಡಲೇಬೇಕಾದ ಅವನ ತಿಥಿಯನ್ನು!


    ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲೀಷ್: ಏ.ಕೆ.ರಾಮಾನುಜನ್
    ಭಾವಾನುವಾದ: ಉದಯ್ ಇಟಗಿ