ನೀ ತೊರೆದ ಘಳಿಗೆಯಲಿ........

ಅಂದು ಕೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರು ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದ ಕೂಡಲೆ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ನಿರಾಳ, ನೆಮ್ಮದಿ ಅನಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಬಿಡುಗಡೆಯ ಭಾವ ಖುಶಿ ಕೊಡಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ ನೋಡು! ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅದೆಂಥದೋ ಕಸಿವಿಸಿ, ಅವ್ಯಕ್ತ ನೋವು ನಮ್ಮನ್ನು ಆವರಿಸಿತ್ತು. ತಕ್ಷಣ ನೀನು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ನಿನ್ನಮ್ಮನನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಗೊಳೋ ಅಂತ ಅಳಲು ಶುರುವಿಟ್ಟೆ. ಅರೆ ಅತ್ತಿದ್ದೇಕೆ? ಪೀಡೆ ತೊಲಗಿತೆಂದು ಖುಶಿಖುಶಿಯಾಗಿರುವದು ಬಿಟ್ಟು! ಇನ್ನು ಇವನ ಜೊತೆ ಏನೇ ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡಿದರೂ ಏಗಲಾರೆನೆಂದು ತಾನೇ ನೀನು ನನಗೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು? ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜಗಳದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ನೀನು ನನಗೆ “ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗು, ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ನರಕ ಮಾಡಿಟ್ಟಿ.” ಎಂದು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದವಳು ಈಗ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವದು ಬಿಟ್ಟು ಅತ್ತಿದ್ದೇಕೆ? ಸಂಕಟಪಟ್ಟಿದ್ದೇಕೆ? ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲವೆಂದು. ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನದೂ ಅದೇ ಕಥೆಯೇ! ನೀನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಯಾತನೆಯನ್ನೇ ನಾನೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಯಾತನೆ ನಿನಗೇಕೆ? ಎಂದು ನೀನು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ ನಾನು ಕೂಡ ಉತ್ತರಿಸಲಾರೆ. ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ ಹಾಗೆ! ಅವನ್ನು ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದು!

ನಿನ್ನದು ಈ ಅವಸ್ಥೆಯಾದರೆ ನನ್ನದು ಮತ್ತೊಂದು ಅವಸ್ಥೆ! ಅಂದು ನೀನು ಹಾಗೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೂ ತಡೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಯ ಕೆಳಗೆ ಕಸಿವಿಸಿಯೊಂದು ಛಳ್ಳೆಂದು ಸಿಡಿದು ಇಡಿ ಕರುಳನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಮನಸ್ಸು ವಿಲವಿಲ ಅಂತ ಒದ್ದಾಡಿತು. ಹೃದಯ ಕಿವುಸಿದಂತಾಗಿತ್ತು. ನಿಜ ಹೇಳಲೆ? ಅಂದು ನಿನಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನನಗೆ ಸಂಕಟವಾಗಿತ್ತು! ಸರಿ, ನೀನೇನೋ ಅತ್ತು ಅತ್ತು ಹಗುರಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಪಾಡೇನು? ನಾನು ಗಂಡಸು! ಅಳುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಏನೇ ಆದರೂ ಗಂಡಸು ಅಳಬಾರದೆಂಬ ಅಲಿಖಿತ ನಿಯಮವೊಂದನ್ನು ಈ ಲೋಕ ಅವನಿಗಾಗಿ ರೂಪಿಸಿಟ್ಟಿದೆಯಲ್ಲ? ನೀನೋ ಹೆಣ್ಣು! ನೀನು ಅತ್ತರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕಾರಣ ಕೇಳಿ ಓಡಿ ಬರುವವರೇ! ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೀರಿಗಿಲ್ಲಿ ಬೆಲೆಯಿದೆ. ಅನುಕಂಪವಿದೆ. ಸಾಂತ್ವನವಿದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಕೇಳುವರ್ಯಾರು? ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವವರ್ಯಾರು? ಅನುಕಂಪಿಸುವವರ್ಯಾರು? ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ! ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಗಂಡಸು! ನಾನು ಅತ್ತರೆ ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಲೇವಡಿ ಮಾಡುವವರೇ! ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುವವರೇ! ಕೀಳಾಗಿ ಕಾಣುವವರೇ! ಇಲ್ಲಿ ಹೆಂಗಸಿನ ಕಣ್ಣೀರಿಗಿರುವಷ್ಟು ಬೆಲೆ ಗಂಡಸಿನ ಕಣ್ಣೀರಿಗಿಲ್ಲ! ನಾವು ಗಂಡಸರೇ ಹಾಗೆ! ನಿಮ್ಮಂತೆ ಅತ್ತು ಅತ್ತು ಮನಸ್ಸು ಹಗುರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾರೆವು! ಅಳದೆ ನಮ್ಮ ನೋವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಎದೆಯೊಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ನಗುವಿನ ಮುಖವಾಡ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮೌನವಾಗಿ ಬಿಕ್ಕಬೇಕು. ಹೀಗಾಗಿ ಲೋಕಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಬಿಕ್ಕುಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಕೇಳಿಸುವದೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಕಂಗಳ ಹಿಂದಿರುವ ಕಣ್ಣಿರು ಕಾಣಿಸುವದೇ ಇಲ್ಲ. ಓ ಗಂಡಸೇ, ನೀನೆಷ್ಟೊಂದು ಪಾಪಿ? ಆಗೆಲ್ಲಾ ನಾನು ನೀನಾಗಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿತ್ತು? ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ಅಂದಹಾಗೆ ಆವತ್ತು ನನಗೆ ಕಸಿವಿಸಿಯಾಗಿದ್ದು ನೀನು ಅತ್ತಿದ್ದಕ್ಕಲ್ಲ: ಇನ್ನು ನಿನ್ನ ಮುಂದಿನ ಬದುಕು ನೀನು ಹೇಗೆ ಬದುಕುತ್ತಿ? ಎಂಬ ಯೋಚನೆಯಿಂದ. ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತೀಯಾ? ಒಬ್ಬಳೇ ಹಾಗೇ ಇರುತ್ತೀಯಾ? ಇಲ್ಲವೇ ಇದ್ಯಾವ ಜಂಜಾಟ ಬೇಡೆಂದು ದೂರ ಹೊರಟು ಹೋಗುತ್ತೀಯಾ? ಇಂಥದೇ ನೂರಾರು ಯೋಚನೆಗಳು ಒಂದಾದ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ಬಂದು ಮುತ್ತಿಕ್ಕುತ್ತಿವೆ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಇದೆ ನೋಡು! ನಿನಗೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರವಾಗಲೆಂದು; ನಿನ್ನ ಮರೆತು ಹಾಯಾಗಿರಲೆಂದು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನ ಕುರಿತೇ ಯೋಚಿಸಿತ್ತಿದೆ. ಹಪಹಪಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇದೇನಾಶ್ಚರ್ಯ? ಬಿಡುಗಡೆಯಾದರೂ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಭಾವಬಂಧ!

ನೀನು ರೂಪವಂತೆ, ಗುಣವಂತೆ, ವಿದ್ಯಾವಂತೆ. ತಿಳುವಳಿಕೆಸ್ಥೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಹೊಂದಿಕೊಂಡುಹೋಗುವವಳು. ಆದರೆ ಅದೇಕೋ ನಿನ್ನ ತಿಳುವಳಿಕೆ, ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ವರ್ಕ್ ಔಟ್ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ನಾನೇ ನಿನಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡುಹೋಗಲಿಲ್ವೋ? ಶತಾಯ ಗತಾಯ ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಸರಿಯಾದ ಜೋಡಿಯಾಗಿರಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೂ ಅದೇಕೋ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಕಾರಣ ಒಂದಿತ್ತೆ? ಎರಡಿತ್ತೆ? ಅಥವಾ ನೂರಿತ್ತೆ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಇಂತಿಂಥದೇ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು ಎಂದು ಹುಡುಕುವದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪುರುಷಾರ್ಥವಿದೆ? ಬದುಕು ತೀರ ಹಿಂಸೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿದಾಗ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಇರುವದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ಡೈವೋರ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆವು. ನಾವು ಡೈವೋರ್ಸಿಗೆ ಅಪ್ಲೈ ಮಾಡಿದ ದಿವಸವೇ ನೀನು ನನ್ನನ್ನು, ನನ್ನ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋಗಿದ್ದಿ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೋವಾಗಿತ್ತಾದರೂ ಹಾಗೆ ಹೋದವಳು ಮನಸ್ಸು ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಿ, ಮತ್ತೆ ವಾಪಾಸು ಬರುತ್ತೀಯೆಂದು ದೂರದ ಆಶಾಕಿರಣವೊಂದು ನನ್ನಲ್ಲಿನ್ನೂ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದೀಗ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿಬಿದ್ದಿದೆ. ನೀನೇನೋ ಈ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋದಿ. ಆದರೆ ನೀ ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ನೆನಪುಗಳು ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಹೋದಾವೆ? ಅವಿನ್ನೂ ಈ ಮನೆಯ ತುಂಬ ಮನದ ತುಂಬ ಗಸ್ತು ಹೊಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇವೆ!

ನಾನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದಾಗ ಇವತ್ತೇನೋ ಮಿಸ್ ಆಯಿತಲ್ಲ? ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ; ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೊಂದು ನೀ ಮುತ್ತು ಕೊಟ್ಟು ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು. ನಾನು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಲು ರೆಡಿಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಿಂಡಿಗಾಗಿ ಡೈನಿಂಗ್ ಟೇಬಲ್ ನತ್ತ ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲೇನೂ ಕಾಣುವದಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣ ಸಿಟ್ಟಾಗಿ ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದು ಕೂಗಿ ‘ತಿಂಡಿ ಎಲ್ಲಿ?’ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ. ಅರೆ, ಅವಳೇ ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಅವಳ ತಿಂಡಿ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರಬೇಕು? ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತೇನೆ. ಸಾಯಂಕಾಲದ ಹೊತ್ತು ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವಾಗ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನೀ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಿರ್ಚಿಗಳು ನೆನಪಾಗಿ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೀರು ತರಿಸುತ್ತವೆ. ಯಾವಾಗಲಾದರೂಮ್ಮೆ ನಾ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆದು ಬಂದಾಗ ನೀನು “ಅಯ್ಯೋ, ಶೀತ ಆಗುತ್ತೆ” ಎಂದು ಓಡಿ ಬಂದು ಟಾವೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ಒರೆಸುತ್ತಾ ಮೈ ಬಿಸಿಯೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ನೆನಪಾಗಿ ಮೈ ಬಿಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಸುರಿಯುವ ಮಳೆಯಲ್ಲೇ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾ ನಾವು ಬೈಕ್ ರೈಡಿಂಗ್ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ತೇಲಿಬಂದು ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಬಿಸಿ ಛಳಕು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬೆನ್ನು ಹಿಡಿದು “ಆಫಿಸಿಗೆ ಹೋಗಲೇಬೇಕಾ? ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ಬಾಸ್ ಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿಬಿಡು. ನಾನೂ ರಜೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಹೋಗೋಣ?” ಎಂದು ಹಿಂದಿನಿಂದ ತಬ್ಬುತ್ತಿದ್ದುದು ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ನೀರು ತರಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನು ರಾತ್ರಿ ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಉರುಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ನಿನ್ನ ವಾಸನೆ ಕಾಡತೊಡಗುತ್ತದೆ. ನಿನ್ನ ಆ ಉದ್ದನೆಯ ಕೂದಲುಗಳು ನನ್ನ ಎದೆಯ ರೋಮಗಳೊಂದಿಗೆ ತಳುಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವದು ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿದ್ರೆ ಬಾರದೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತೇನೆ. ಒಂದೇ? ಎರಡೇ? ಎಷ್ಟೊಂದು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿರುವೆ? ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಿರಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಸಾಫ್ಟ್ ಕಾರ್ನರ್ ಈಗ ಹೆಚ್ಚಾಗತೊಡಗುತ್ತಿದೆ. ಏನು ಮಾಡುವದು? ಮದುವೆಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ಹಾಗೆ! ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಬರುಬರುತ್ತಾ ಇಬ್ಬರ ಒಪ್ಪು ತಪ್ಪುಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣಿಸತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಬದುಕು ಅಸಹನೀಯವೆನಿಸಿ ದೊಡ್ಡ ಕಂದರವೇ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇರಲಿ, ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಮುಂದೆ ಯಾವತ್ತಾದರೂ ಬರೆದೇನು! ಏನೇ ಆಗಲಿ ನೀ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಿ, ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತೀ, ನೀ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟುಹೋದರೂ ನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳು ನನ್ನ ಬಿಡಲೊಲ್ಲವು. ಓ ದೇವರೆ! ಮನೆಯನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದವರು ಮನವನ್ನೇಕೆ ಬಿಟ್ಟುಹೋಗುವದಿಲ್ಲ?

ನನಗನಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆಯೇ ನಿನಗೂ ಅನಿಸುತ್ತಿರಬೇಕಲ್ಲವೆ? ಅನಿಸದೆ ಏನು? ಯಕಶ್ಚಿತ್ ಬಸ್ಸಲ್ಲೋ ಟ್ರೇನಲ್ಲೋ ಪರಿಚಯವಾದ ಸಹಪ್ರಯಾಣಿಕನೊಬ್ಬ ಇಳಿದುಹೋದಮೇಲೂ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಕಾಡಬೇಕಾದರೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ನಿನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಸಂಸಾರ ಮಾಡಿದವ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಕಾಡದೇ ಇರುತ್ತೇನೆಯೇ? ನನ್ನ ನೆನೆಪಗಳು ನಿನ್ನನ್ನು ಕಿತ್ತು ತಿನ್ನದೆ ಇರುತ್ತೇವೆಯೇ? ನೀನು ನನಗೆ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬಹುದು. ಆದರೆ ನಿನಗೆ ನೀನು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆಯೇ? ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ! ಏಕೆಂದರೆ ಅಗಲುವಿಕೆಯೇ ಹಾಗೆ, ಅದು ಅಗಲುವದೇ ಇಲ್ಲ; ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ!

-ಉದಯ್ ಇಟಗಿ

ತಲೆ ಬರಹ ಕದ್ದಿದ್ದು ಚಾಮರಾಜ ಸವಡಿಯವರಿಂದ

ಈ ಲೇಖನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. http://avadhimag.com/?p=58297

ದಿ ಲೇಟ್ ಮಿಸ್ಟರ್ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ (ಕೊನೆಯ ಭಾಗ)

“ಅವನು………? ಅಂದರೆ………?” ನನಗೆ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ.
“ಅಂದರೆ ಅವನು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ. ಬರಿ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲ. ಜೀವದ ಗೆಳೆಯ!”
“ಮತ್ತೆ ಇದು ಹುಡುಗಿ ಮೇಲೆ ಬರೆದಿರೊ ತರ ಇದೆ”
“ಹಾಗೆ ಅನ್ಕೊ...... ಆದರೆ ನಾನದನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು ಅವನ ಮೇಲೆಯೇ, ಅವನು ಈ ವರ್ಣನೆ ಕೇಳಿ ಈ ಕೋಟು ಕೊಟ್ಟ” ಎಂದು ಉಬ್ಬಿದ.
“ಹಾಗಾದರೆ ಅದು ಒಳ್ಳೆ ಸಾನೆಟ್”
“ಯಾಕೆ?” ಕೇಳಿದ ಮಿ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್.
“ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದು ಒಳ್ಳೇ ಕೋಟು!”
ಚಣ ಬಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದೆ: “ಹಾಗಾದರೆ ನಿನ್ನ ಬೀರುವಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಡ್ರೆಸ್ಸುಗಳೆಲ್ಲ ಸಾನೆಟ್ಟಿನಿಂದಲೇ ಬಂದವೆ?”
ಮಿಸ್ಟರ್ ಸ್ಮೈಲ್ ನಾಚಿ ಕೆಂಪಾಗಿ ನಿಂತ. ಮಹಾನ್ ನಾಚಿಕೆಗಾರ! ಆ ನಾಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮುಗ್ಧತೆಯಿತ್ತೋ, ತಪ್ಪು ಮಾಡಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡವನ ಭಯವಿತ್ತೋ! ಕಡೆಗೂ ತಡೆತಡೆದು ಹೇಳಿದ, “ಸಾನೆಟ್ ಬರೆದಿದ್ದು ಬರೀ ಬಟ್ಟೆಗೋಸ್ಕರ ಅಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಾನೆಟ್ ಬರೆದಾಗೆಲ್ಲ ಒಂದೊಂದು ಕೋಟು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ನಿಜ!”
“ಓ! ಹಾಗಾದರೆ ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ದುಡ್ಡು ಕೊಡುವ ಆ ನಿನ್ನ ‘ಅವನು’, ನಿನ್ನ ಸಾಕೋ ಆ ಪೆಟ್ರನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತನಿರಬೇಕು” ಅಂದೆ.
“ಪೇಟ್ರನ್ ಅನ್ನಬೇಡ, ನನ್ನ ಹೆನ್ರಿ, ನನ್ನ ಹೆನ್ರಿ ರಿಜ್ಲಿ, ಸೌತಾಂಪ್ಟನ್” ಎಂದ.

ಹೆನ್ರಿ ರಿಜ್ಲಿ -ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನ ಗೆಳೆಯ

“ಓಹ್! ಹೆನ್ರಿ ನಿನ್ನ ಆಶ್ರಯದಾತ!”
“ಪ್ಲೀಸ್, ಯ್ಯಾನಿ, ಅವನು ಬರೀ ಆಶ್ರಯದಾತ ಅಲ್ಲ”
“ಹಾಂ, ಅವನು ಬೇಸಿಗೆಯ ಹಗಲಿನ ಥರ!” ಎಂದು ತಿವಿದೆ.
ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಮಿ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಿ “ಬಾ ತಮಾಷೆ ತೋರಿಸುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ಮನೆಯ ಮಹಡಿಗೆ ಕರಕೊಂಡು ಹೋದ. “ಕಣ್ಣು ಬಿಡು” ಅಂದ. ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟರೆ ಅಲ್ಲೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಹಾಸಿಗೆ. “ಇದೇ ನಮ್ಮ ಪ್ಲೇಹೌಸ್” ಅಂದ, ನನ್ನ ಹುಚ್ಚುಕವಿ.
ನಾನೆಂದೂ ಪ್ಲೇಹೌಸಿಗೆ ಹೋದವಳಲ್ಲ. “ಇಲ್ಲೇನು ಮಾಡುವದು?” ಅಂದರೆ, “ಆಡುವದು” ಅಂದ.
“ಆಮೇಲೇನಾಯಿತು ಗೊತ್ತ?” ಅವನು “ಓ ಮೈ ಲವ್, ಓ ಮೈ ಲೈಫ್” ಅಂದ. ನಾನೂ “ಓ ಮೈ ಲೈಫ್, ಓ ಮೈ ಲವ್” ಅಂದೆ.
ಇಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ನಡೆದದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಇದ್ದದ್ದು ಇದ್ದಂತೆ ಹೇಳಿಬಿಡುವೆ. Let me die if I lie.
ಅವತ್ತು ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಆಟ ಆದಮೇಲೆ ಕೇಳಿದೆ, “ಈ ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಸಾನೆಟ್ಸ್ ಆಯ್ತು?”
“ಸಾನೆಟ್ಸ್? ನೋ, ನೋ, ಎರಡೇ ಎರಡು ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ಈ ಹಾಸಿಗೆ ಸಿಕ್ತು” ಅಂದ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ.
“ಅಬ್ಬ! ಹಾಗಾದರೆ ಉದ್ದನೆ ಪದ್ಯಗಳೇ ಇರಬೇಕು!”
ಸರ್ ಸ್ಮೈಲ್ ಎದ್ದ. “ಇರು, ತೋರಿಸ್ತೇನೆ” ಎಂದು ಎರಡು ದಪ್ಪ ರಟ್ಟಿನ ಪುಸ್ತಕ ತಂದ. ಒಂದರ ಮೇಲೆ “Venus and Adonis” ಅಂತ ಬರೆದಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಂದರ ಮೇಲೆ “The Rape of Lucrece” ಅಂತ ಇತ್ತು. “ಲೂಕ್ರಿಸ್ ನ ರೇಪ್ ಮಾಡಿದೋರು ಯಾರು? ಗಂಡಸೋ ಹೆಂಗಸೋ?” ಅಂದೆ. “Sextus Tarquinis” ಅಂದ. “ಸೆಕ್ಸ್ಟಸ್! ಹೆಸರೇ ಬೊಂಬಾಟಾಗಿದೆ.” ಅಂದೆ. ಮಿ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ಮುಖ ಊದಿಸಿಕೊಂಡು “ಆ ಸೆಕ್ಸ್ಟಸ್ ಒಬ್ಬ ವಿಲನ್” ಅಂದ “ಆದರೇನಂತೆ! ಆ ಹೆಸರಿನ ಸೌಂಡೇ ಎಷ್ಟು ಲವ್ಲಿಯಾಗಿದೆ!” ಅಂದೆ.
“ಅದಿರಲಿ, ಆ ಇನ್ನೊಂದು ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ರೇಪ್ ಮಾಡೋರು ಯಾರು? ವೀನಸ್ ನ ಆಡೋನಿಸ್ ರೇಪ್ ಮಾಡ್ತಾನೋ ಅಥವಾ ಆಡೋನಿಸ್ ನ ವೀನಸ್?” ಎಂದೆ. ತಲೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ಅವನ ಪದ್ಯಗಳ ಕತೆಯೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದ. “ಇವೇನು ಪದ್ಯಗಳೋ! ಇದರ ತುಂಬಾ ಲಂಪಟರು, ರೇಪ್ ಮಾಡೋದು, ರೇಪ್ ಮಾಡೋಕೆ ಟ್ರೈ ಮಾಡೋದು, ಓಡಿಹೋಗೋದು.....ಇಷ್ಟೇ” ಅಂದೆ.
ಸುಮ್ಮನೆ ಥಣ್ಣಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೊರಗಿ “ಹೆನ್ರಿ ರಿಜ್ಲಿ” ಅಂದೆ. “ಎಸ್?” ಎಂದ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್.
“ಆ ಎರಡು ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆನ್ರಿ ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಹಾಸಿಗೆ ಕೊಟ್ಟನೆ?”
“ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲ. ಅವನು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟ. ನಾನು ಹಾಸಿಗೆ ಕೊಂಡೆ!” ಎಂದ ಮಳ್ಳನ ಹಾಗೆ.
ಯಾಕೋ ಏನೋ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನನ್ನ ಮೂಗು ಹಾಸಿಗೆಯೆನ್ನೆಲ್ಲ ಮೂಸತೊಡಗಿತು! “ಈ ಹಾಸಿಗೇಲಿ......ಈ ಹಾಸಿಗೇಲಿ ‘ಅವನು’ ಮಲಗಿದ್ದನ?” ಅಂತ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದೆ. ಮಿ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ. ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರೆ “ಹೂಂ” ಎಂದನೆಂದೇ ಅರ್ಥ! “ಓ ಜೀಸಸ್” ಅನ್ನುತ್ತಾ, ಮೆಲ್ಲಗೆ “ಅದಕ್ಕೆ.....ಎಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟ?” ಅಂದೆ. “ಒಂದು ಸಾವಿರ ಪೌಂಡ್” – ಕೊನೆಗೂ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟ.
ಆಮೇಲೆ ಪ್ಲೇಹೌಸಿನಲ್ಲಿ ಆಟ ಶುರುವಾಯಿತು. ಎಲ್ಲ ತಿರುವುಮುರುವು. ಒಮ್ಮೆ ನಾನು ಗಂಡಿನ ವೇಷದಲ್ಲಿ, ಅವನು ಹೆಣ್ಣು ವೇಷದಲ್ಲಿ! ಇನ್ನೊಂದು ಆಟದಲ್ಲಿ “ಈ ಹಾಸಿಗೆಯೇ ದ್ವೀಪ” ಅಂದ. ನಾನು ಮಂತ್ರವಾದಿಯ ಮಗಳಂತೆ. ಆ ಮಂತ್ರವಾದಿಯ ಹೆಸರು ಪ್ರಾಸ್ಟರಸ್ ಅಂತೆ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ತಾನು ಅದೆಂಥದೋ ಕ್ಯಾಲಿಬನ್ ಅಂದ. ಇನ್ನೊಂದು ಆಟದಲ್ಲಾಗಲೇ ನೀನು ಜೂಲಿಯೆಟ್ ಅಂದ. ಹಾಸಿಗೆಯೇ ಗೋರಿಯಂತೆ. ಅದರೊಳಗೆ ನಾನು ಸತ್ತು ಬಿದ್ದಿರಬೇಕಂತೆ! ಆಮೇಲೆ ತಾನು ರೋಮಿಯೋ ಅಂತ ಬಂದು ವಿಷ ಕುಡಿದ. ಇದಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಎದ್ದು ಚೂರಿಯಿಂದ ಇರಿದುಕೋಬೇಕು! ಇನ್ನೊಂದು ರಾತ್ರಿ ಅದ್ಯಾವನೋ ಡೆನ್ಮಾರ್ಕ್ ರಾಜಕುಮಾರನ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಪಾತ್ರ. ಆ ರಾಜಕುಮಾರನಿಗೆ ಒಂಥರಾ ಹುಚ್ಚು, ಅಥವಾ ಹುಚ್ಚನಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ನಟಿಸೋಕೆ ಹೋಗಿ ಹುಚ್ಚನಾದನೋ ಏನೋ. ಅಂತೂ ಅದು ನನಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ, ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ನಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನಂತೂ ಅವನ ಪ್ರೇಯಸಿಯಂತೆ ಹೂವೆಸೆಯುವಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಾ ಕೊಳಕ್ಕೆ, ಅಂದರೆ ಹಾಸಿಗೆಗೆ, ಬಿದ್ದೆ. ಹಾಂ, ಅವನು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮುಖ ಅಡಿಯಾಗೇ ಬಿದ್ದೆ, ಅನ್ನಿ!
ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ “ಆ ಹೆನ್ರಿ ರಿಜ್ಲಿ ನೋಡೊಕೆ ಹೇಗಿದಾನೆ?” ಅಂದೆ.
“ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಸೂಳೆ! ಅವನೇನು ನಿನ್ನ ಸವತಿ ಅಲ್ಲ” ಅಂದ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ.
“ಅದೆಲ್ಲ ಇರಲಿ, ಅವನು ನೋಡೋಕೆ ಹೇಗಿದಾನೆ ಹೇಳು, ಪ್ಲೀಸ್” ಅಂದೆ.
ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ನಾಚಿದ, ಬೆವೆತ, ಉಗುರು ಕಚ್ಚಿದ, “ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಸಾನೆಟ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರೋದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಲೆ?” ಅಂದ, “ಅವೆಲ್ಲ ಬೇಡಯ್ಯ, ಸಾಫ್ ಸೀದಾ ಎರಡೇ ಮಾತಲ್ಲಿ ಹೇಳು” ಅಂದೆ. ಶುರುಮಾಡಿಯೇಬಿಟ್ಟ, “ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ವಸಂತಗಳ ಕಂಡವನು, ಆ ದೇವತೆ, ಆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ, ಆ ಸಂತ, ಸಂಪಿಗೆಗಿಂತ ಮಧುರ ಅವನ ಬಿಸಿಯುಸಿರು......” ಪಾಪ, ಹೀಗೆ ಹಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ, the love-sick fool, my dirty devil!
ಆದರೆ ಆಮೇಲೆ ಯಾರಿಂದಲೋ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಆ ಹೆನ್ರಿ, ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನಿಗೆ ಬರಿ ಸಲಿಂಗಿ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವನ ಆತ್ಮ ಸಂಗಾತಿ ಕೂಡ ಆಗಿದ್ದನೆಂದು. ಅವರಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಆತ್ಮೀಯತೆ, ಗಾಢತೆಯಿತ್ತೆಂದರೆ ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರೊನ್ನೊಬ್ಬರು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಶೇಕ್ಷಪಿಯರ್ ಕೂಡ ಅವನನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಗಾಢವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು ಬರೆದ 154 ಸಾನೆಟ್ ಗಳಲ್ಲಿ 126 ಸಾನೆಟ್ ಗಳು ಗೆಳೆತನಕ್ಕೇ ಮೀಸಲಾಗಿರುವದು ಸಾಕ್ಷಿ. ಆ ಹೆನ್ರಿ ಇವನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂಥ ಜೋಡಿ. ಶೆಕ್ಷಪೀಯರನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ, ಕನಸುಗಳಿಗೆ, ಅವನು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದನಂತೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಅವ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ಬರೆದಿದದ್ದನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುತ್ತಿದ್ದನಂತೆ ಹಾಗೂ ಇನ್ನೂ ಬರಿಯೆಂದು ಹುರುದುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದನಂತೆ. ಒಂದು ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಅವನೇ ಇವನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಚನ್ನಾಗಿತ್ತೇನೋ! ತಪ್ಪಿ ನಾನಾಗಿ ಬಿಟ್ಟೆ. ಪಾಪ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್! ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂಗೆ ನಾನು ಅವನಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಜೋಡಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ನಯವಾಗಿ ನಾಜೂಕಾಗಿ ಯಾವತ್ತೂ ಸ್ಪಂದಿಸಲಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಏನಿದ್ದರೂ ಮುಖಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದ ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇನ್ನು ಅವನು ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಕವನ ಓದಲು ಬಂದಾಗ ‘ತಲೆನೋವು ಮಾರಾಯ’ ಅಂತ ಹೇಳಿ ನಿರಾಶೆಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ ನಿಜ. ಆದರೆ ಆಸಕ್ತಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಅವನನ್ನು ನಯವಾಗಿ ಸಂಭಾಳಿಸಿದ್ದರೆ ನಾನವನಿಗೆ ಒಳ್ಳೆ ಹೆಂಡತಿ ಆಗಬಹುದಿತ್ತೇನೋ ಅಂತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೇ ಇರಬೇಕು ಅವನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಕಾಣದಿದ್ದನ್ನು ಅವನ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಕೊಂಡ. ನನಗೆ ಅವನಿಷ್ಟದಂತೆ ಬದುಕಲು ಸಾದ್ಯವಿತ್ತೇನೋ ಆದರೆ ನಾನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವನ ಗೆಳೆಯನೇ ಅವನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿಯಂತಾದ.

ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ......ನಾನೊಮ್ಮೆ ಅದೇ ಥೇಮ್ಸ್ ನದಿ ದಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಸಂಜೆ ವಿಹಾರಕ್ಕೆಂದು ಅವನ ಜೊತೆ ಹೋದಾಗ ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆಂದು ಕೇಳಿದ್ದೆ “ನಿನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಬೇಸಿಗೆಯ ಹಗಲಾದರೆ, ನಾನೇನು ಹಾಗಾದರೆ?” ಎಂದು. ಅದಕ್ಕವನು ನಿರ್ಭಿಡೆಯಿಂದ “ನೀನು ಚಳಿಗಾಲದ ಒಂದು ದಿನ” ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದ. ನನಗಾಗ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ನಗುತ್ತಾ ಸುಮ್ಮನೆ ತಲೆಯಮೇಲೊಂದು ಮೊಟಕಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಎಲ್ಲವೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ನಾನವನ ಮೈ ಮನಗಳ ಬಿಸಿಯೇರಿಸದ “ಚಳಿಗಾಲದ ಒಂದು ದಿನ” ವಾಗಿ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟೆನೆಂದು. ಇರಲಿ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನೆರೆಡು ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲೇಬೇಕು.

ಸೂಸನ್ ಮತ್ತು ಜುಡಿತ್ ಎಂಬ ಎರಡು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ನನಗೆ. ಸೂಸನ್ ನನ್ನ ಮತ್ತು ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನ ಮೊದಲ ಮಿಲನದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿದಾಕೆ. ಸೂಸನ್ ಜಾಣೆ, ಬುದ್ಧಿವಂತೆ, ಲೋಕಜ್ಞಾನವಿದ್ದಾಕೆ. ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಚುರುಕು. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ಖುಶಿ ನನಗೆ! ಜುಡಿತ್ ನನ್ನ ಕಿರಿಮಗಳು: ಒರಟು, ಒಡ್ಡಿ, ಪೆದ್ದಿ. ಅವಳಕ್ಕನಿಗಿಂತ ಎರಡು ವರ್ಷ ಚಿಕ್ಕವಳು. ಆದರೆ ಇವಳೇ ಅಕ್ಕನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಬರೆಯುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದ್ದರೂ ಬರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಬರೀತಾ ಬರೀತಾನೆ ಅವರಪ್ಪ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟ ಎನ್ನುವದು ಅವಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಪಾಪ, ಅವಳಿಗೆ ಜೀವನ ಅಷ್ಟೊಂದು ಸುಖಕರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೂವತ್ತೊಂದರವರೆಗೆ ಅವಳು ಮದುವೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮದುವೆಯಾದಾಗ ಅವಳ ಆಯ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಆ ಮದುವೆ ಮುರಿದುಬಿತ್ತು. ಹೀಗಾಯ್ತಲ್ಲಾ ಅಂತಾ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಾಯಿತು.

ಮಿ. ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ತನ್ನ ಕೊನೆ ದಿಗಳನ್ನು ಕಳೆಯಲು ಸ್ಟ್ರ್ಯಾಟ್ ಫೋರ್ಡಿಗೆ ಬಂದ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಹಣವಿತ್ತು. ಅದು ಅವನು ಬರೆದಿದ್ದುದರಿಂದ ಗಳಿಸಿದ್ದು. ಕುಡಿಯುವದನ್ನು ಹೇಗೋ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಆದರೆ ಊರಿಗೆ ವಾಪಾಸಾದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಕುಡಿಯತೊಡಗಿದ. ಬಹುಶಃ, ತನ್ನ ಎರಡನೇ ಮಗಳು ಜುಡಿತ್ ಳ ಬಾಳು ಮೂರಾಬಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದು ಇದಕ್ಕೆ ನೆಪವಾಗಿರಬೇಕು. ನೆಪವಷ್ಟೆ. ಕಾರಣವಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಅವನ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟುಹೋದ. ನಾವ್ಯಾರು ಅವನು ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಸಾಯುತ್ತಾನೆಂದು ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಾಯುವ ಮುನ್ನ ತಾನು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿದ್ದ. ಏಪ್ರೀಲ್ 23, 1616 - ಅದು ಅವನ ಐವತ್ತೆರಡನೇ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ. ಅಂದೇ ಅವನು ಸತ್ತುಹೋದ.

Dead Mr. Shakespeare
My bad husband.
The darling.

ನನ್ನ ತೋಳಲ್ಲಿ ಸಾಯುವ ಮೊದಲು ಮಿಸ್ಟರ್ ಶೇಕ್ಷಪೀಯರ್ ವಿಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ವಾಕ್ಯವೊಂದನ್ನು ಸೇರಿಸಿದ: “I gave unto my wife my second-best bed with the furniture.” ಹಾಗಾದರೆ ಆ ಇನ್ನೊಂದು ಹಾಸಿಗೆಯ, the best bedನ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾತ್ರ ಯಾವುದು? ಅವನ ಗೆಳೆಯನೇ? ಅಥವಾ ನನಗೂ ನಿಮಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಣ್ಣಿನದೇ?

ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ............!

-ಉದಯ್ ಇಟಗಿ
ಆಧಾರ: ರಾಬರ್ಟ್ ನೈ ಬರೆದ “Mrs. Shakespeare” ಎಂಬ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಾದಂಬರಿ ಹಾಗೂ ಇದರ ಮೇಲೆ ನಟರಾಜ್ ಹುಳಿಯಾರವರು ಬರೆದ ಒಂದು ಲೇಖನ ಮತ್ತು ಶೇಕ್ಷಪೀಯರನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ನಡೆದಿರಬಹುದು ಎಂದು ಊಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾದ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಅವನ ಒಂದಿಷ್ಟು ಜೀವನ ಘಟನೆಗಳು.
ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ