ವಿದಾಯ

ಗಸ್ತು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ಪೋಲಿಸಿನವನು ಹೆಬ್ಬೀದಿಯತ್ತ ಒಳ್ಳೆ ಗತ್ತಿನಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದನು. ಅವನ ಆ ಗತ್ತು ಅವನ ವೃತ್ತಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಅಭ್ಯಾಸಬಲವಾಗಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲು ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ! ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಘಂಟೆ ಆಗುವದಕ್ಕೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳುಮಾತ್ರ ಬಾಕಿಯಿದ್ದವು. ಮೈ ಕೊರೆಯುವಂಥ ಚಳಿ! ಜೊತೆಗೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಶೀತಗಾಳಿ ಶೀಘ್ರದಲ್ಲಿಯೇ ತನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಳೆಯನ್ನೂ ಸಹ ಹೊತ್ತು ತರುವ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯನ್ನುನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ನರಪಿಳ್ಳಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿ ಎಲ್ಲ ರಸ್ತೆಗಳು ನಿರ್ಜನವಾಗಿದ್ದವು.

ತನ್ನ ದೊಣ್ಣೆಯನ್ನು ಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ-ಈ ಕಡೆಗೆ ಈ ಕಡೆಯಿಂದ-ಆ ಕಡೆಗೆ ಕೌಶಲ್ಯಮಯವಾಗಿ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ, ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ, ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಎರಡೂ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ರಸ್ತೆಯ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಯಿಸುತ್ತಾ, ತನ್ನ ಕಟ್ಟುಮಸ್ತಾದ ದೇಹದೊಂದಿಗೆ ಗತ್ತಿನಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯು ನಗರದ ಕಳ್ಳಕಾಕರನ್ನು ಸೆದೆಬಡಿದು ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಲು ಬಂದಿರುವ ರಕ್ಷಕನಂತೆ ಕಂಡುಬಂದನು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಅಂಗಡಿ-ಮುಗ್ಗಟ್ಟುಗಳು ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಸಿಗಾರು ಅಂಗಡಿಯೋ ಅಥವಾ ಟೀ ಅಂಗಡಿಯೋ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದೇ ಇದ್ದವು.

ಹೀಗೇ ನಡೆಯುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಆ ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯು ಒಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಬೀದಿಗೆಬಂದನು. ಅಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ದಾರಿಯನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಹಠಾತ್ತಾಗಿ ತನ್ನ ನಡಿಗೆಯನ್ನು ನಿಧಾನಗೊಳಿಸಿದನು. ಅಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆಗಂಟಿಕೊಂಡಂತೆ ಹಾರ್ಡ್‍ವೇರ್ ಸ್ಟೋರೊಂದು ಇತ್ತು. ಅದರ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೊತ್ತಿಸದ ಸಿಗಾರೊಂದನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಗೋಡೆಗೊರಗಿಕೊಂಡು ನಿಂತುಕೊಂಡಿದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು. ಆ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಏನೂ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ! ಆದರೂ ಆ ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯು ಅನುಮಾನದಿಂದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರಿರಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವನ ಬಳಿ ಬಂದನು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ತನ್ನ ಸಿಗಾರನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಲು ಕಡ್ಡಿಯೊಂದನ್ನು ಗೀರಿದ. ಹಾಗೆ ಕಡ್ಡಿ ಗೀರಿದಾಗ ಉಂಟಾದ ಮಂದ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಪೇಲವ ಮುಖ, ಚೌಕ-ದವಡೆ, ಚೂಪು ಕಂಗಳು ಹಾಗೂ ಅವನ ಹುಬ್ಬಿನ ಮೇಲೆ ಉಂಟಾದ ಗಾಯದ ಗುರುತುಗಳು ಆ ಪೋಲಿಸಿನವನಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿತು. ಅವನು ಸ್ಕಾರ್ಫಿನ್ನೊಂದನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಅದಕ್ಕೆ ದೊಡ್ದದಾದ ವಜ್ರದ ಹರಳೊಂದನ್ನು ಅಡ್ಡಾದಿಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಲಾಗಿತ್ತು.    

ಪೋಲೀಸಿನವನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ “ಇಟ್ಸ್ ಆಲ್ ರೈಟ್ ಆಫಿಸರ್.” ಎಂದು ಆ ಅಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡಿದ “ನಾನಿಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವೆ. ಇದು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಒಪ್ಪಂದ. ನಿಮಗೆ ತಮಾಷೆ ಅನಿಸುತ್ತಿರಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಸರಿ, ನಾನೇ ನಿಮಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಸ್ಟೋರ್ ಇದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಇತ್ತು. ಆ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಹೆಸರು ‘ಬಿಗ್ ಜೋ ಬ್ರ್ಯಾಡಿ’ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಎಂದು.

“ಹೌದು, ನಿಜ! ಆದರೆ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಅದನ್ನು ಕೆಡುವಲಾಯಿತು.” ಪೋಲೀಸಿನವನು ಹೇಳಿದ.

“ಇವತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಾದವು ನಾನು ಮತ್ತು ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್ ಈ ಜೋ ಬ್ರ್ಯಾಡಿ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‍ನಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡಿ” ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೇಳಿದ. “ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್! ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ!ಜೀವದ ಗೆಳೆಯ!! ಒಳ್ಳೆ ಸಂಗಾತಿ! ಒಳ್ಳೆ ಮನುಷ್ಯ! ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಇಲ್ಲೇ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ. ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿ ಅಣ್ಣ-ತಮ್ಮಂದಿರಂತೆಯೇ ಬೆಳೆದೆವು. ನನಗಾಗ ಹದಿನೆಂಟು, ಜಿಮ್ಮಿಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು. ಮಾರನೆಯ ದಿನ ನಾನು ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಅರಸಿ ಪಶ್ಚಿಮದ ಕಡೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಜಿಮ್ಮಿಯನ್ನು ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನಿಂದ ಹೊರಗೆಳೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವನ ಪಾಲಿಗೆ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್‍ವೊಂದೇ ಒಂದು ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಸ್ಥಳವಾಗಿತ್ತು. ವೆಲ್, ಆವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ನಾವಿಬ್ಬರು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು; ಇವತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನಾವಿಬ್ಬರು ಏನೇ ಆಗಿದ್ದರೂ, ಹೇಗೇ ಇದ್ದರೂ, ಎಷ್ಟೇ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ ಇದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಇದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಇಬ್ಬರೂ ಬಂದು ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕೆಂದು. ಆ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳು ನಮ್ಮ-ನಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹ ಮತ್ತು ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಖುಲಾಯಿಸಲಿದ್ದವು.”

“ವೇರಿ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್!” ಪೋಲಿಸಿನವನು ಹೇಳಿದ. “ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಭೇಟಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ದಿನಗಳ ಅಂತರವಿದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ, ನೀನು ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೋದ ನಂತರ ನಿನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಏನಾದ? ಅವನ ಜೊತೆ ನೀನು ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿರಲಿಲ್ವೆ?”

“ವೆಲ್, ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ನಾವು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಪತ್ರ ಬರೆಯುವದರ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದೆವು.” ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದ. “ಆದರೆ ಆಮೇಲೇನಾಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಒಂದೆರೆಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಡಿದುಹೋಯಿತು. ಯೂ ಸೀ, ಪಶ್ಚಿಮ ಅನೇಕ ಅವಕಾಶಗಳ ಸಾಗರ! ಹಾಗೆಂದೇ ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಎಲ್ಲ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ಮೇಲೆ ಬಂದೆ. ನನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಬಿಜಿಯಾದೆ. ಆದರೆ ಜಿಮ್ಮಿ ಏನಾದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಅವನು ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ಇವತ್ತು ನಾನಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಭೇಟಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಜಿಮ್ಮಿ ತನ್ನ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಗೆ ಹೆಸರಾದವನು. ಅವನು ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಮಾತಿಗೆ ತಪ್ಪುವನಲ್ಲ. ಖಂಡಿತ ಈ ದಿನವನ್ನು ಅವನು ಮರೆತಿರುವದಿಲ್ಲ. ನಾನೇನೋ ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಹಳೆ ಗೆಳೆಯನನ್ನು ನೋಡಲು ಇಷ್ಟು ದೂರ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಅವನೂ ಬಂದರೆ ಚನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ವಾ?” 

ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಮಯ ನೋಡಲು ತನ್ನ ವಾಚನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದನು. ಅದರ ಡಯಲ್ ಸಣ್ಣಸಣ್ಣ ವಜ್ರದ ಹರಳುಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡಿತ್ತು.

“ಹತ್ತು ಘಂಟೆಗೆ ಮೂರು ನಿಮಿಷ ಮಾತ್ರ ಬಾಕಿಯಿದೆ.” ಹಾಗಂತಾ ಅವನು ಹೇಳಿದ. “ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಈ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‍ನ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಒಬ್ಬರೊನ್ನೊಬ್ಬರು ಅಗಲಿದಾಗ ಸಮಯ ಸರಿಯಾಗಿ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು.”

“ಗುಡ್, ಹಾಗಾದರೆ ಪಶ್ಚಿಮ ದೇಶ ನಿನ್ನನ್ನು ಚನ್ನಾಗಿಯೇ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದೆ ಅಂತಾಯಿತು. ಅಲ್ವೇ?” ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಕೇಳಿದ. 

“ಯೆಸ್, ಚನ್ನಾಗಿಯೇ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ. ಒಳ್ಳೆ ಸಂಬಳ. ಒಳ್ಳೆ ದುಡ್ಡು ಗಳಿಸಿದ್ಡೇನೆ. ಆದರೆ ಜಿಮ್ಮಿ? ಬೇಕಾದರೆ ಬೆಟ್ ಕಟ್ಟುತ್ತೇನೆ, ಜಿಮ್ಮಿ ಖಂಡಿತ ನನ್ನ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಕೂಡಾ ಸಂಪಾದಿಸಿರುವದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವನು ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ ಒಂಥರಾ ಪೆದ್ದು! ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಒಂಚೂರು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ! ಒಳ್ಳೆ ಸಂಗಾತಿಯೇನೋ ಹೌದು! ಆದರೆ ಕತ್ತೆ ಚಾಕರಿ ಮಾಡುವಂಥವನು! ಹೀಗಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಮೇಲೆ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯ? ಆದರೆ ನಾನು ಹಾಗಲ್ಲ. ನನ್ನ ಜಾಣತನವನ್ನುಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು ಸದಾ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಸ್ಪರ್ಧೆಗೊಡ್ಡಿಕೊಂಡು ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಾ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಬಂದೆ. ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಜನ ಒಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟರೆ ಅದಕ್ಕೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಬದುಕಲು ಕನಿಷ್ಟ ಎರಡು ಕೆಲಸಗಳನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕು. ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಿರುತ್ತದೆ. ದಿನದ ಇಪ್ಪತ್ನಾಲ್ಕು ಘಂಟೆಯೂ ಎಚ್ಚರದಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಮಾಡುವದೆಂದರೆ ಎರಡು ಕತ್ತಿಯ ಅಲುಗಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆದಂತೆ!”

ಪೋಲೀಸಿನವನು ತನ್ನ ದೊಣ್ಣೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ ಒಂದೆರೆಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಬಂದನು.

“ಐ ವಿಲ್ ಬಿ ಆನ್ ಮೈ ವೇ. ಹೋಪ್ ಯುವರ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಕಮ್ಸ್ ಆನ್ ಟೈಮ್.”

“ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಆಫಿಸರ್.... ಒಂದು ವೇಳೆ ಹೇಳಿದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅವನು ಬರದೇ ಹೋದರೆ ಇನ್ನೂ ಒಂದರ್ಧ ಘಂಟೆ ಹೆಚ್ಚೇ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ...... ಜಿಮ್ಮಿ ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಬಂದೇ ಬರುತ್ತಾನೆ........ಕೊಟ್ಟ ಮಾತಿಗೆ ಅವನು ತಪ್ಪುವನಲ್ಲ..... ನೀವಿನ್ನು ಹೊರಡಿ ಆಫಿಸರ್!”

“ಗುಡ್ ನೈಟ್ ಸರ್,” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಪೋಲೀಸಿನವನು ಮತ್ತೆ ಗಸ್ತಿನ ಮೇಲೆ ಹೊರಟನು.

ಅಲ್ಲೀಗ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ತುಂತುರು ಮಳೆ ಬೀಳತೊಡಗಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಅಷ್ಟೊತ್ತಿನಿಂದ ಸಣ್ಣಗೆ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಕುಳಿರ್ಗಾಳಿ ಇದೀಗ ತನ್ನ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕುಳಿರ್ಗಾಳಿಯಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜನರು ತಾವು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಉದ್ದನೆಯ ಕೋಟುಗಳ ಜೇಬುಗಳಲ್ಲಿ ಕೈಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅವಸರವಸರವಾಗಿ ಮನೆಯತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಹಾರ್ಡ್‍ವೇರ್ ಅಂಗಡಿಯ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿಗಳ ದೂರದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಸಿಗಾರನ್ನು ಸೇದುತ್ತಾ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತುಕೊಂಡನು.

ಅವನು ಹಾಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತು ಇಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳು ಆಗಿದ್ದವೇನೋ! ರಸ್ತೆಯ ಆ ಬದಿಯಿಂದ ಎತ್ತರದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಎರಡೂ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಓವರ್ ಕೋಟಿನ ಕಾಲರಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಈ ಬದಿಗೆ ದಾಟಿ ಬರುತ್ತಿರುವದು ಕಾಣಿಸಿತು. ಅವನು ನೇರವಾಗಿ ಹಾರ್ಡವೇರ್ ಅಂಗಡಿಯ ಬಳಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೆಡೆಗೆ ನಡೆದು ಬಂದನು.  

“ನೀನು.....ನೀನು....ನೀನು ಬಾಬ್ ಅಲ್ವಾ?”  ಅವನು ಅನುಮಾನಿಸುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ.

“ನೀನು ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್ ಅಲ್ವಾ?” ಬಾಗಿಲ ಬಳಿಯಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಖುಶಿಯಿಂದ ಕಿರುಚಿದ.

“ಬ್ಲೆಸ್ ಮೈ ಹಾರ್ಟ್!” ಎಂದು ಆಗಷ್ಟೇ ಬಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಉದ್ಗರಿಸುತ್ತಾ ತನ್ನ ಎರಡೂ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡನು.“ಹಾಯ್ ಜಿಮ್ಮಿ. ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಖುಶಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು ನೀನು ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತೀಯಾ ಅಂತಾ! ವೆಲ್, ವೆಲ್. ವೆಲ್ - ಟ್ವೆಂಟಿ ಇಯರ್ಸ್ ಈಸ್ ಎ ಲಾಂಗ್ ಟೈಮ್! ನಾವಿಬ್ಬರು ಹಳೆ ಗೆಳೆಯರೇನೋ ಸರಿ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನಕ್ಕಿನ್ನೂ ಹಳೆತನ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಬಾ ಇಬ್ಬರೂ ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲಾದರು ಒಂದು ಕಡೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಮಾತಾಡೋಣ. ಇಲ್ಲಿದ್ದ ಹಳೆಯ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಈಗ ಹೊರಟುಹೋಗಿದೆ. ಅದು ಇರಬೇಕಿತ್ತು, ಬಾಬ್! ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ನಾವು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು! ಒಂದಿಷ್ಟು ಗುಂಡು ಹಾಕುತ್ತಾ ಕಾಡುಹರಟೆ ಹೊಡೆಯಬಹುದಿತ್ತು! ಇರಲಿ, ಅಂದಹಾಗೆ ಪಶ್ಚಿಮ ದೇಶ ನಿನ್ನನ್ನು ಹೇಗೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದೆ?”

“ಭೇಷ್, ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಸುಖವಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಅಂದಹಾಗೆ, ನೀನು ತುಂಬಾ ಬದಲಾಗಿದ್ದೀಯಾ ಜಿಮ್ಮಿ. ನೀನು ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಎರಡು ಇಂಚಿನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಎತ್ತರ ಬೆಳೆದವನ ತರ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ.ಅಲ್ವಾ?”

“ಓ, ಅದಾ? ಹೌದು, ನನಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು ತುಂಬಿದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದೇನೆ.”

“ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದೀಯಾ ಜಿಮ್ಮಿ?”

“ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೇ ಸಿಟಿ ಡಿಪಾರ್ಟ್‍ಮೆಂಟೊಂದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಒಳ್ಳೆ ಜೀವನಕ್ಕೇನೂ ಮೋಸವಿಲ್ಲ. ಕಮಾನ್ ಬಾಬ್! ಹೀಗೇ ಒಂದಷ್ಟು ಸುತ್ತಾಡಿಕೊಂಡು ಬರೋಣ. ಎಲ್ಲಾದರು ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಮನಸಾರೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯೋಣ.ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಾ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ತೇಲಿ ಹೋಗೋಣ.”

ಇಬ್ಬರೂ ತೋಳಿನಲ್ಲಿ ತೋಳುಹಾಕಿಕೊಂಡು ರಸ್ತೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆಯತೊಡಗಿದರು. ಪಶ್ಚಿಮದಿಂದ ಬಂದವನ ಧಿಮಾಕು ತನ್ನ ಯಶಸ್ಸಿನಿಂದಾಗಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು. ಅವನು ತನ್ನ ವೃತ್ತಿ ಹಾಗೂ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾಹೋದ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡನು.

ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಇಬ್ಬರೂ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಡ್ರಗ್ ಸ್ಟೋರ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದರು. ಅಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯುದ್ದೀಪಗಳು ಝಗಮಗಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವುಗಳ ಝಳಪಿನಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬರ ಮುಖವನ್ನೊಬ್ಬರು ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಥಟ್ಟನೆ ಪಶ್ಚಿಮದವನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತು ತನ್ನ ತೋಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡನು.

“ನೀನು....ನೀನು ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್ ಅಲ್ಲ.” ಅವನು ಅನುಮಾನದಿಂದ ಹೇಳಿದನು. “ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಸುದೀರ್ಘ ಸಮಯವೇನೋ ಹೌದು! ಆದರೆ ಯಾವ ಸುದೀರ್ಘ ಸಮಯವೂ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಚೂಪಾದ ಮೂಗನ್ನು ಚಪ್ಪಟೆ ಮೂಗನ್ನಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಥ ಶಕ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಹೇಳು, ನೀನ್ಯಾರು?”

“ಕೆಲವು ಸಾರಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಒಳ್ಳೆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕೂಡಾ ಕೆಟ್ಟವನಾಗಬಲ್ಲ.” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಎತ್ತರದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಬೇಡಿಯೊಂದನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದನು. “ಯೂ ಆರ್ ಅಂಡರ್ ಆರೆಸ್ಟ್, ಬಾಬ್.ನೀನು ಪೋಲೀಸ್‍ರಿಗೆ ಬೇಕಾದ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಇಡಿ ಶಿಕ್ಯಾಗೋ ನೀನು ನಮ್ಮ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸಿದ್ದೀಯಾ ಅಂತಾ ಹೇಳಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ಅದೇ ಶಿಕ್ಯಾಗೋ ನಮಗೆ ತಂತಿಯೊಂದನ್ನು ಕಳಿಸಿ ನೀನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವದರ ಬಗ್ಗೆ ಸುಳಿವು ಕೊಟ್ಟಿತು. ಈಗ ನೀನು ಶಿಕ್ಯಾಗೋ ಪೋಲೀಸ್‍ರ ಅತಿಥಿ. ಸುಮ್ಮನೆ ಕೊಸರಾಡದೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಾ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಇರುವದಿಲ್ಲ. ಹಾಂ, ಪೋಲಿಸ್ ಠಾಣೆಗೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ನಾನು ನಿನಗೆ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿರುವ ಚೀಟಿಯೊಂದು ಇದೆ. ಅದನ್ನು ಇಲ್ಲೇ ಈ ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಓದಿ ಬಿಡು. ಅಂದಹಾಗೆ ಅದನ್ನು ಕೊಟ್ಟವರು ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲ; ಈಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುಂಚೆ ಇಲ್ಲಿ ಗಸ್ತು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ಪೋಲೀಸಿನವನು. ಅವನ ಹೆಸರು ವೆಲ್ಸ್…..ಜಿಮ್ಮಿ ವೆಲ್ಸ್.”

ಪಶ್ಚಿಮದವನು ಮಡಿಚಿದ್ದ ಆ ಸಣ್ಣ ಚೀಟಿಯನ್ನು ಅವಸರವಸರವಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ಓದತೊಡಗಿದ. ಓದಲು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಸ್ಥಿರವಾಗಿದ್ದ ಆತನ ಕೈಗಳು ಓದಿ ಮುಗಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಡುಗತೊಡಗಿದ್ದವು. ಆ ಚೀಟಿಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಬರೆದಿತ್ತು:

ಬಾಬ್,

ನಾನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಹಾರ್ಡ್‍ವೇರ್ ಸ್ಟೋರ್ ಬಳಿ ನೀನು ನಿಂತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ನಾನು ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಬರುವದಕ್ಕೂ, ನೀನು ನಿನ್ನ ಸಿಗಾರನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಲು ಬೆಂಕಿಕಡ್ಡಿ ಗೀರುವದಕ್ಕೂ ಸರಿಹೋಯಿತು. ಹಾಗೆ ಗೀರಿದಾಗ ಉಂಟಾದ ಮಂದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮುಖ ನನಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿತು. ದುರಾದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಅದು ಶಿಕ್ಯಾಗೋ ಪೋಲೀಸ್‍ರು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ರಿಮಿನಲ್‍ನೊಬ್ಬನ ಮುಖವಾಗಿತ್ತು. ನೀನೊಬ್ಬ ದೊಡ್ಡ ಕ್ರಿಮಿನಲ್‍ ಎಂದು ತಿಳಿದು ನನಗೆ ಬಹಳ ಖೇದವಾಯಿತು. ನಾನು ಆ ಕೂಡಲೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಅದೇಕೋ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಸಾದಾ ಉಡುಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಬೇರೊಬ್ಬನನ್ನು ಈ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟೆ. ಒಬ್ಬ ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ನಾನು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು. ಗುಡ್ ಬೈ! 

“ಜಿಮ್ಮಿ” 

ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲೀಷ್: ಓ ಹೆನ್ರಿ

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಉದಯ್ ಇಟಗಿ

 

ಜುಲೈ 28. 2013 ರ ‘ಉದಯವಾಣಿ’ಯ ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಸಂಪದದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.