ಮನಸ್ಸು ಕೆಡಿಸುವ ಮತ್ಸ್ಯಗಂಧಿಯರು

ನೀವೇನೆ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಷ್ಟು ಲಕ್ಷಣ ಬೇರೆ ಯಾವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಇಲ್ಲಾರಿ. ಹಾಗಂತಾ ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೂ ಹಾಗೆ ಅನಿಸಿತ್ತು ನಾನು ಜೋರ್ಡಾನಿಯನ್, ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್, ಸಿರಿಯನ್, ತುನಿಶಿಯನ್ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡುವವರೆಗೂ. ಆದರೆ ಇವರನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಹೆಣ್ನುಮಕ್ಕಳಷ್ಟೇ ಚೆಂದವಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರಿದ್ದಾರೆ ಅನಿಸಿದ್ದು ಸುಳ್ಲಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿಯ ಹುಡುಗಿಯರು ನೋಡಲು ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೆ. ಅಂದರೆ ಅದರರ್ಥ ಇಡಿ ಲಿಬಿಯಾದ ಹುಡುಗಿಯರು ಎಂದಲ್ಲ. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ನಾನಿರುವ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ ಹುಡುಗಿಯರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಭಾಗದ ಬಹುತೇಕ ಜನರು ಕಪ್ಪು. ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾನು ಹೆಚ್ಚು ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ರೇಸ್ ಇರುವದರಿಂದ ನೂರಕ್ಕೆ ತೊಂಬತೈದರಷ್ಟು ಜನ ಕಪ್ಪಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಂತ ಕಪ್ಪಗಿರುವವರೆಲ್ಲಾ ಕುರೂಪಿಗಳೆಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದೇಕೋ ‘ಈ ಕಪ್ಪು ಸುಂದರಿಯರು’ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಸೌಂದರ್ಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳಿಗೆ ಫಿಟ್ ಆಗುವದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ಟ್ರಿಪೋಲಿ, ಬೆಂಗಾಜಿ, ಮಿಸ್ರಟಾ, ಜಾವಿಯಾ, ಸಬ್ರತಾ, ಜ್ವಾರಾ, ಆಲ್ಕೂಮ್ಸ್ ಮುಂತಾದ ಊರುಗಳಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗಿಯರೆಲ್ಲರೂ ಬಿಳಿಯರಾಗಿದ್ದು ನೋಡಲು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಹುಡುಗಿಯರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಯ ಹುಡುಗರು ಸಹ ಬಿಳಿಯರಾಗಿದ್ದು ನೋಡಲು ಅಷ್ಟೇ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿರುವದು ಬರೀ ವೈಟ್ ರೇಸ್! ಒಬ್ಬೇ ಒಬ್ಬ ಕಪ್ಪು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನೋಡಲಾರರಿ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ರೇಸ್ ಹೆಚ್ಚು. ಬಿಳಿಯರ ಸಂಖ್ಯೆ ತುಂಬಾ ವಿರಳ. ಕರಿಯರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಬಿಳಿಯರಿಗೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ತಾತ್ಸಾರ! ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಬಿಳಿಯರು ಕರಿಯರನ್ನು ಶೋಷಿಸುವದುಂಟು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಎಂದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನಾವು ಸೆಭಾದಿಂದ ಟ್ರಿಪೊಲಿಗೆ ಬಸ್ಸ್‍ಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಕಪ್ಪು ಲಿಬಿಯನ್‍ರು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಯ ಚೆಕ್‍ಪೋಸ್ಟ್‍ಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಳಿ ಪೋಲಿಷ್‍ರು ಇವರನ್ನು ನೋಡಿ ಬೇಕಂತಲೇ ಅವರಿಗೆ ಆ ಪತ್ರ ಈ ಪತ್ರ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಕೇಳಿ ಅವರಿಗೆ ಕಿರುಕುಳ ನೀಡಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಇವರಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ತಿಕ್ಕಾಟಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅದು ಗಡಾಫಿ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.

ನಾನಿರುವ ಸ್ಥಳ ಘಾಟ್‍ನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಈ ಬೇಧ-ಭಾವ ಇಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾನು ಹೆಚ್ಚು ಕಪ್ಪು ಜನರೇ ಇರುವದು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿಂದ 650 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಸೆಭಾದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಬಿಳಿಯರು ಅರ್ಧ ಕರಿಯರು ಇರುವದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಏನಾದರೊಂದು ತಿಕ್ಕಾಟಗಳು ನಡೆದು ಅದು ದೊಡ್ದದೊಡ್ದ ಗಲಾಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾಗುವದುಂಟು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಆರು ವರ್ಷದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ಕರಿಯರು ತಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಕೀಳರಿಮೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಅವರು ಕಪ್ಪಾಗಿರುವದಕ್ಕೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುತ್ತಾರೆ. ಅಂದಹಾಗೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ದೂರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಆಫ್ರಿಕಾದವರೆಂದರೆ ಬರೀ ಕಪ್ಪು ವರ್ಣದವರು, ಕರಿಯರು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಾನು ಕೂಡಾ ಹಾಗೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಬಂದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಿಳಿಯರನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ ಹುಸಿಯಾಯಿತು. ಏಕೆಂದರೆ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳು ಅಂದರೆ  ಈಜಿಪ್ಟ್, ಜೋರ್ಡಾನ್, ಸಿರಿಯಾ, ತುನಿಶಿಯಾ, ಮಾಲಿ, ಮೊರೆಟ್ಯಾನ್. ಮೊರ್ಯಾಕೋ ಇನ್ನೂ ಮುಂತಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಬರೀ ಬಿಳಿಯರೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿ ಯೂರೋಪಿಯನ್ನರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ.  ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಅವರಿಗೆ ಅದೇನೋ ಒಂಥರಾ ಸುಪಿರಿಯಾರಿಟಿ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸ್ ಇದ್ದು ಕರಿಯರನ್ನು ಅಸಡ್ಡೆಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಕರಿಯರನ್ನು ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಚನ್ನಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೂ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ಪ್ರೀತಿಸಲಾರರು. ಈ ರೀತಿಯ ವರ್ಣ ಬೇಧ-ಭಾವ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಹೇಳಿ? ನಾವು ಏನೇ ಕಾನೂನು ರೂಪಿಸಿದ್ದರೂ ಶತಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಬಂದ ಕರಿಯರೆಡೆಗಿನ ನಮ್ಮ ಅಸಡ್ಡೆ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೋಗಲಾರದು ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.  

ಅದೆಲ್ಲಾ ಇರಲಿ. ನಾನೀಗ ಹೇಳಹೊರಟಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿನ ಮತ್ಶ್ಯಗಂಧಿಯರ ಬಗ್ಗೆ. ಮತ್ಸ್ಯಗಂಧಿಯರೆಂದರೆ ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್ ಚೆಲುವೆಯರ ಬಗ್ಗೆ. ಇವರು ಮೂಲತಃ ಮೊರ್ಯಾಟೋ ದೇಶದವರಾಗಿದ್ದು ಕೆಲಸವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡೋ, ವ್ಯಾಪಾರದ ಉದ್ದೇಶದಿಂದಲೋ ಲಿಬಿಯಾಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಲಿಬಿಯಾ ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ದ ಬರೀ ವಿದೇಶಿಯರಿಂದಲೇ ತುಂಬಿಹೋಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿಯವರು ವಿದೇಶಿಯರ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟು ಅವಲಂಬಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅವರಿಲ್ಲದೆ ಯಾವ ಕೆಲಸವೂ ನಡೆಯುವದಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಇದೆ. ಗಡಾಫಿ ಇರಬೇಕಾದಾಗ ಇವರು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಸಾಲ, ಊಟ, ವಸತಿ, ಶಿಕ್ಷಣ, ನೀರು, ವಿದ್ಯುತ್, ಮುಂತಾದವಗಳನ್ನು ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಇಲ್ಲಿನವರಿಗೆ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ದುಡಿಯಬೇಕು ಅನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ದುಡಿಯಲು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಇವರು ಸಹಜವಾಗಿ ಇತರರ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತರಾದರು. ಹಾಗೆಂದೇ ಇಲ್ಲಿ ಈಜಿಪ್ಸಿಯನ್ನರು (ಮಶರಾತಿಗಳು), ಫಿಲಿಫೈನ್‍ಗಳು, ಜೋರ್ಡಾನಿಗಳು, ಸುಡಾನಿಗಳು, ಇರಾಕಿಗಳು, ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಗಳು, ಪ್ಯಾಲೆಸ್ತಿಯನ್‍ರು, ಇಂಡಿಯನ್‍ರು, ಗನಾಗಳು (ಗನಾ ದೇಶದವರು), ಗಾಂಬಿಯನ್‍ರು (ಗಾಂಬಿಯಾ ದೇಶದವರು), ನೈಜರ್ಗಳು (ನೈಜರ್ ದೇಶದವರು), ನೈಜಿರಿಯನ್‍ರು (ನೈಜಿರಿಯಾದವರು) ಇದ್ದಾರೆ. ಅವರೆಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯನ್‍ರು, ಜೋರ್ಡಾನಿಗಳು, ಸುಡಾನಿಗಳು, ಫಿಲಿಫೈನ್‍ಗಳು, ಇರಾಕಿಗಳು, ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರಾಗಿಯೋ, ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗಿಯೋ, ಇಂಜಿನೀಯರ್ ಆಗಿಯೋ, ನರ್ಸ್‍ಗಳಾಗಿಯೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಈಜಿಪ್ಸಿಯನ್ನರು ಪಕ್ಕಾ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿನ ಮುಕ್ಕಾಲುಪಾಲು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಅವರೇ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಗಳು ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗರಾಗಿಯೋ, ಇಲ್ಲವೇ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್ ಆಗಿಯೋ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಗನಾ, ಗಾಂಬಿಯಾ, ನೈಜರ್, ನೈಜೀರಿಯಾ ಮುಂತಾದ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಂದ ಬಂದವರು ಅತ್ಯಂತ ಕೆಳದರ್ಜೆಯ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕರು ಸ್ವೀಪರ್ ಆಗಿಯೋ, ಪ್ಲಂಬರ್ ಆಗಿಯೋ, ಪೇಂಟರ್ ಆಗಿಯೋ, ಇಲ್ಲವೇ ಕಾಬ್ಲರ್ ಆಗಿಯೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. 

ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವ ನೈಜರ್, ನೈಜಿರಿಯಾ, ಗಾಂಬಿಯಾ, ಗನಾ ದೇಶದ ಯುವಕರು. 

ಆದರೆ ಟ್ರಿಪೋಲಿ, ಬೆಂಗಾಜಿ, ಮಿಸ್ರಟಾ ಮುಂತಾದ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ದ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ದುಡಿಯವ ಲಿಬಿಯನ್‍ರಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಜೀವನವೆಚ್ಚ ದುಬಾರಿಯಾಗಿರುವದರಿಂದ ಬಹುತೇಕರು ಎರೆಡೆರೆಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಟ್ರಿಪೋಲಿಯಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿದ ಅನೇಕ ಟ್ಯಾಕ್ಷಿ ಡ್ರೈವರ್ ಗಳು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಲೆಕ್ಚರರ್ ಆಗಿಯೋ, ಟೀಚರ್ ಆಗಿಯೋ ಇಲ್ಲ ಲಾಯರ್ ಆಗಿಯೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು. ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಯವರಿಗೆ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಕೆಳದರ್ಜೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಯಾವುದೇ ಅಹಂ ಆಗಲಿ ಅಥವಾ Dignity of Labor  ಆಗಲಿ ಇಲ್ಲ.  

ರಸ್ತೆಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವ ನೈಜರ್ ಯುವಕ.

ಅಂದಹಾಗೆ ನಾನು ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್ ಚೆಲುವೆಯರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೇರೆ ವಿದೇಶಿಯರಂತೆ ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಸಹ ತಮ್ಮ ಸುಯೋಗ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಲಿಬಿಯಾಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಚನ್ನಾಗಿ ದುಡಿದುಕೊಂಡು ಸ್ವಲ್ಪ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ  ಮತ್ತೆ ತಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ವಾಪಾಸಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಸೆಟಲ್ ಆಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಇವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಇಲ್ಲಿಯ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ವೇಟರೆಸ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಅಂದರೆ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಬಲವಾಗಿರುವವರು ತಾವೇ ಒಂದು ಸ್ವಂತ ಹೋಟೆಲ್ ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮೊದಮೊದಲು ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಆರಂಭಿಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ದೊಡ್ಡಮಟ್ಟವನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಈಗಾಗಲೇ ಸ್ಥಳೀಯರ ಒಡೆತನದಲ್ಲಿರುವ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ದ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಊಟ, ತಿಂಡಿ, ಚಹಾ, ಕಾಫಿಯ ಕಾಂಟ್ರ‍್ಯಾಕ್ಟನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿ. ಈ ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್‍ರ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಅವರ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೇ ತುಂಬಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ ಹೋಟೆಲ್ ಮಾಲಿಕರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಅಡಿಗೆ ಮಾಡುವವರು, ಲಾಂಡ್ರಿಯವರು, ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡುವವರು, ವೇಟರ‍್‍ಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವರೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ವ್ಯಾಪಾರದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಗಂಡಸರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಲು ಇದು ಅವರಿಗೆ ತುಂಬಾ ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿದೆ. ನೋಡಲು ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿ ಯೂರೋಪಿಯನ್ನರಂತಿದ್ದು ಮೈಕೈ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಸದಾ ಸ್ವಚ್ಛ ಸ್ವಚ್ಛ! ಇವರು ಹತ್ತಿರ ಬಂದರೆ ಅದೆಂಥದೋ ಮೀನಿನ ವಾಸನೆ ಬರುವದರಿಂದ ನಾವು ಅವರನ್ನು ‘ಮತ್ಸ್ಯಗಂಧಿಯರು’ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಲಿಬಿಯನ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಇವರನ್ನು ಕುರಿತು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ದ “ಇವರು ವೇಟರ್ ಕೆಲಸದ ಜೊತೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ ಮೈ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳಲೂ ತಯಾರಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದೇ ಇವರ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳು ಸದಾ ಗಂಡಸರಿಂದ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತುಂಬಿರುತ್ತವೆ.  ಹಾಗಂತಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೋಟೆಲ್‍ನಲ್ಲಿ ಸೂಳೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ ಅಂತಾ ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಲಿಬಿಯಾದಲ್ಲಿ ಸೂಳೆಗಾರಿಕೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಅದು ಕಾನೂನು ಬಾಹಿರವಾಗಿದ್ದು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡರೆ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ತಾವು ತಾವೇ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗುವದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಇವರು ಗಂಡಸರು ಕರೆದ ತಕ್ಷಣ ಬರುವವರಲ್ಲ! ಮೊದಲು ಗಂಡಸರು ಇವರ ಹೋಟೆಲ್‍ಗಳಿಗೆ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಅವರಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಬೇಕು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಬೇಕು. ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಕಾಮ ಸಂದೇಶಗಳನ್ನು ಕಳಿಸಬೇಕು. ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಆಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಹತ್ತಿರವಾಗಬೇಕು, ಒಂದೆರೆಡು ಫ್ಲರ್ಟ್ ಮಾಡಬೇಕು. ಸುಳ್ಳೇಸುಳ್ಳು ಒಂದು ಲವ್ ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕು. ವ್ಯವಹಾರ ಕುದುರಿಸಬೇಕು. ಆಮೇಲಿನಿದ್ದರೂ ಮುಂದಿನದೆಲ್ಲಾ; ಅದೂ ಅವರು ಆ ಗಂಡಸರನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ. ನಂತರ ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ  ಅವರು ಸೂಚಿಸಿದ ಒಂದು ರಹಸ್ಯ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಹಾಗೆಂದೇ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವಾಗ ತುಂಬಾ ಹುಶಾರಾಗಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಂತಾ ಬರೀ ಇವರು ಮಾತ್ರ ಸೂಳೆಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂತಾ ಅಲ್ಲ. ಪಕ್ಕದ ನೈಜರ್, ನೈಜಿರಿಯಾ, ಗನಾ ಮುಂತಾದ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಸೂಳೆಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಸಹ ಹೇಳಿದ್ದ. ಗಡಾಫಿ ಇರಬೇಕಾದರೆ ಸೂಳೆಗಾರಿಕೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಈಗ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಇಲ್ಲಿನವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಲಿಬಿಯನ್‍ರು ಈ ಕಪ್ಪು ಸುಂದರಿಯರನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡದೆ ಟ್ರಿಪೋಲಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಿರುವ ತುನಿಸಿಯಾಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿಯ ವೇಶ್ಯೆಯರನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.    

ಅದೇನೆ ಇರಲಿ. ನಾನಾ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಇಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಅನೇಕ ವಿದೇಶಿಯರು ಈ ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್ ಚೆಲುವೆಯರ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತುವದುಂಟು. ಅವರನ್ನು ಪಡೆಯುವದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲವೆಂದು ಗೊತ್ತಾದ ಮೇಲೂ ಅವರ ಮೇಲೆ ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಆಸೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವದುಂಟು. ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಈ ಗಂಡಸರು ತಮ್ಮ ಹತ್ತಿಟ್ಟ ಕಾಮನೆಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಹೊರಗೆಡವಿ ಸುಖದಸುಪ್ಪತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲೊಣ, ದೇಹದ ವಾಂಛೆಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಲಾಗದೆ ಸೋತು ಬಂದ ದಾರಿಗೆ ಸುಂಖವಿಲ್ಲದೆ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಾರೆ. ಮೇಲಾಗಿ ಅವರು ಇಲ್ಲಿಯ ರೀತಿರಿವಾಜುಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದೇ ನಾನು ಈ ಮೊರೆಟ್ಯಾನಿಯನ್ ಚಲುವೆಯರನ್ನು ಬರೀ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೆಡಿಸವ ಮತ್ಸ್ಯಗಂಧಿಯರೆಂದು ಮಾತ್ರ ಕರೆದಿದ್ದು!

-ಉದಯ್ ಇಟಗಿ