ಅನಾಮೇಧಯನೊಬ್ಬನ ಡೈರಿಯ ಒಂದಷ್ಟು ಪುಟಗಳು-ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡದಂತ ಗೆಳೆಯ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಾನೆ

ಈತ ನನ್ನ ಕಾಲೇಜು ಗೆಳೆಯ. ಅದೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ; ಇಂದು ಈತ ತುಂಬಾ ನೆನಪಾದ. ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡುವಂತ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲ ಇವನು. ಆದರೂ ನೆನಪಾದ. ಅಥವಾ ನಾನೇ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡೆನೇನೋ! ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಆತ ನನ್ನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರಬಹುದಾದಂತ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲ. ಆದರೂ ಹತ್ತಿರವಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನನಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ಸಹಪಾಠಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಇಷ್ಟವಾಗದೆ ಹೋದಾಗ ಇವನೊಬ್ಬ ಮಾತ್ರ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ. ಗೆಳೆತನಕ್ಕೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದ್ದ. ಇವನೊಂದಿಗೆ ಗೆಳೆತನ ಮಾಡಬಹುದೆಂದೆನಿಸಿತ್ತು. ಮಾಡಿದೆ.


ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯ ಅಂಥ ಗಾಢತೆ ಇರಲಿಲ್ಲವಾದರೂ ನಾನು ನನ್ನೊಳಗನ್ನು ಅವನ ಮುಂದೆ ತೆರದಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅವನೂ ಅಷ್ಟೆ; ಅವನದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಕದ್ದು ಬ್ಲೂ ಫಿಲ್ಮ್ ನೋಡಿದ್ದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ತಾನು ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾದರೆ ತನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಅವಳು ಇನ್ಯಾರನ್ನೋ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನ್ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆದರೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಅವನು ಹಗುರಾಗುತ್ತಿದ್ದನಾ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅವನು ಬೇರೆ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವದು ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯ! ನಾನು? ನಾನು ಅವನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಹಗುರಾದಂತೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಹಗುರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೆಳಲಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಇವನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಒಮ್ಮೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಬಿಡಬೆಕು ಎನ್ನುವ ಒಳಗಿನ ಒತ್ತಡದಿಂದ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ.


ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಅವನನ್ನು ವಿನಾಕಾರಣ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ವಿನಾಕಾರಣ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನು ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟರೆ ಅವನು ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಿದರೆ ಅವನು ರವಿಚಂದ್ರನ್ ಚಿತ್ರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು ಹುಡುಗಿಯರೊಂದಿಗೆ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾತಿಗಿಳಿದರೆ ಅವನು ಅವರಿಂದ ಮಾರು ದೂರ ಓಡಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ನನಗೆ ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದುವ ಹುಚ್ಚಿದ್ದರೆ ಅವನಿಗೆ ಟೀವಿ ನೋಡುವ ಹುಚ್ಚು. ಹೀಗೆ......ಉತ್ತರ-ದಕ್ಷಿಣ ಅಂತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದಿಕ್ಕುಗಳಂತಿದ್ದೆವು. ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ಅಗಾಧ ಅಂತರವಿತ್ತು ಆದರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹತ್ತಿರವಿರುತ್ತಿದ್ದೆವು.


ನಿಜಕ್ಕೂ ನಾನು ಅವನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ನೋಡಿ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟೆನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಂತೂ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟೆ. ಗೆಳೆತನ ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ಅದು ಯಾವತ್ತೂ ಭೋರ್ಗರೆಯುವದಾಗಲಿ, ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುವದಾಗಲಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ನೊರೆತೆರೆಗಳೇಳಲಿಲ್ಲ. ತಣ್ಣಗೆ ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿಯಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತಾಹೋಯಿತು. ಎಂದಾದರೊಮ್ಮೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸಿನಿಮಾಕ್ಕೆ ಹೊಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಹುಡುಗಿಯರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಲೇಡಿ ಲೆಕ್ಚರರ್ಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ಕಾಮೆಂಟು ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಿಸಿಕಿಸಿಯೆಂದು ನಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.


ನನ್ನ ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿದಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ. ಮುಂದೆ ಅವನು ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿಸಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಾಗಲೂ ಅಷ್ಟೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಲೇಬೇಕು, ಮಾತನಾಡಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ಒಳತುಡಿತಗಳೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬಿಡುವಿದ್ದಾಗ ಅವನೇ ನನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೆ ಬಂದಾಗ ಅವನನ್ನು ಇತರೆ ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಡಾಬಾಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನು ಗುಂಡು ಹಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾವು ಗುಂಡುಹಾಕುವಾಗ ಮಾತ್ರ ಜಾಲಿ ಬಾರಿನ ಪೋಲಿ ಗೆಳೆಯರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವನು ‘ಗಾಂಡಲೀನಳ ಗೋಪಿ’ಯಂತಾಗಿ ನನ್ನ ಗೇಲಿಗೊಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದ.


ಮುಂದೆ ಅವನಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಗಾಧ ಏರು-ಪೇರಾಗಿ ತೀರ ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ಬಳಲಿದ. ಅದೇಕೋ ಅವತ್ತಿನಿಂದ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಾಫ್ಟ್ ಕಾರ್ನರ್ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಪದೆಪದೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಲು ಅವನಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೋದಾಗ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹರಡಿಕೊಂಡು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ನನಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನು ಹಾಗೆ ಉಳಿದ. ಅನಾರೋಗ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಯಾರು ತಾನೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ? ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ, ಒಳ್ಳೆ ಸಂಬಳ, ಅನುಕೂಲಸ್ಥನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ನಾನೇ ಒಂದು ಸಾರಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯದೆ ಕೇಳಿಬಿಟ್ಟೆ ”ನಿನ್ನ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಇದ್ದ ಹಕೀಕತ್‍ನ್ನು ಹೇಳಿ ಯಾಕೆ ಮದುವೆಯಾಗಬಾರದು?” ಎಂದು. ಅವನದಕ್ಕೆ “ಆಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡುವವರು ಸಿಗಬೇಕಲ್ಲ? ಸಿಕ್ಕರೂ ಈಗ ಹೂಂ ಎಂದು ಆಮೇಲೆ ತಿವಿಯತೊಡಗಿದರೆ ಏನು ಮಾಡುವದು? ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮದುವೆಯಾಗದೇ ಇರೋದೇ ಲೇಸು.” ಎಂದು ಮೊದಲು ನಿರಾಶನಾಗಿ ನಕ್ಕ. ಆಮೇಲೆ “ಅಂಥ ಹುಡುಗಿ ಸಿಕ್ಕರೆ ನೋಡೋಣ” ಎಂದು ಆಶಾವಾದವನ್ನೂ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ. ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಬಲವಂತ ಮಾಡಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಹೇಳುವದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅರ್ಥ ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.


ಇಂಥ ಹುಡುಗ ಇವತ್ತೇಕೋ ತುಂಬಾ ನೆನಪಾದ. ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಕಿನಿಸಿ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಒಂದು ಗೆಳೆತನ ಎಂದರೆ ಹೀಗೂ ಇರುತ್ತದಾ? ಎಂದು ನನಗೇ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುವಷ್ಟು ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋಯಿತು.